Het is zover: vanaf vandaag kan het nieuwe album, Woodland (Acony Records) van Gillian Welch & David Rawlings gestreamd worden (de cd is pas eind oktober verkrijgbaar). En ja, het is het wachten waard geweest. Tien nieuwe liedjes, op twee daarvan neemt Dave Rawlings de zang voor zijn rekening. Op zeven andere is het Welch zelf en op What We Had, een mooi nummer met pedal steel en strijkers over verlies, gaan Rawlings en Welch in duet. Het gaat op deze plaat verder over troost, over de onmacht om met elkaar in gesprek te blijven (maar het móét) in The Day The Mississippi Died. Over meer…

Spencer Thomas was drummer in Young Valley, een band uit Jackson, Mississippi, van wie we hier twee albums bespraken. In 2019 ging hij solo en tourde hij vrijwel onafgebroken door de Verenigde Staten met collega’s als Jimbo Mathus en Justin Peter Kinkel-Schuster. Toen alles door de lockdown tot stilstand kwam besloot hij naar Athens, Georgia, te verhuizen. Daar kwam dit The Joke Of Life (Strolling Bones/V2 Benelux) tot stand met enkele leden van Drive-By Truckers, My Morning Jacket en Futurebirds. De tien nummers op dit album zijn gelaagd en verkennen meerdere hoeken van de popmuziek. Een meer…

Half augustus, nog net tijd voor een lekker zomerplaatje. Na een titelloos album in 2015 leek frontman Alex Dezen genoeg te hebben van zijn steeds maar in opstelling wisselende indieband The Damnwells. Maar nu komen ze, in de originele 2000-bezetting nog wel, toch met Bad At Beautiful (Poor Man Records) op de proppen. En wat een prima album is het geworden! Eerst lijken de nummers misschien wat veel op elkaar, maar na een paar keer ‘draaien’ (aanhalingstekens omdat Bad At Beautiful voorlopig alleen digitaal te beluisteren is), krijgen ze stuk voor stuk hun eigen signatuur. Fundamenteel meer…

Eerder dit jaar schreven we over een conceptplaat van het uit vier vrouwen bestaande Lady Psychiatrist’s Booth. Dat was een album waarvan je in eerste instantie dacht: wat is dit? Theatraal musiceren was de conclusie en dat leverde toch drie sterren op. Het tafereeltje op de hoesfoto van Call Of The Void (eigen beheer) van de leidster van die band roept wederom vraagtekens op. Is dit wellicht een vorm van gladde countrypop? De in San Diego neergestreken Amerikaanse Ashley E. Norton komt direct met een antwoord op het eerste nummer: Americana To Me. Het album is in ieder geval meer…

Op de albumhoes van Woodstock (Soul Selects Records) staat de achter de woning van Kevin Salem gelegen studio waar het album van het trio Birdfeeder werd opgenomen. In Woodstock dus. De band bestaat naast Salem (gitaar en productie) uit Chris Harford (gitaar, bas) en Mark Mulcahy (zang, drums). Dat zijn drie bekende namen die al in de jaren 80 actief waren aan de Amerikaanse oostkust. Salem speelde destijds in Dumptruck, Harford in Three Colors en Mulcahy in Miracle Legion. Ze maakten daarna alle drie ook onder eigen naam platen. Birdfeeder is een gelegenheidsproject, dat voortkomt meer…

Vaste lezers herinneren zich Johnny Irion nog wel als (weder)helft van een duo met Sarah Lee Guthrie (kleindochter van Woody). Maakten mooie folkrock/popplaten en traden zelfs op op Blue Highways in Utrecht. Nu ligt Sleeping Soldiers Of Love (Blackwing Music), een soloplaat van Irion, op de spreekwoordelijke deurmat. Hoe zit het dan met Sarah Lee? Wel, uw juicekanaal Altcountry.nl zocht het uit. Sarah Lee plaatste vorig jaar een bericht op haar Facebook-pagina dat het stel, die samen twee dochters kregen, al jaren uit elkaar zijn. Ze treden zo nu en dan nog wel samen op, dus meer…

De vorige plaat van de Amerikaanse Morgan Wade, het vorig jaar verschenen Psychopath, vonden we hier een behoorlijke misser. Het lijkt erop dat Wade, die trouwens ook ultraloopster is (50 km of meer), dat achteraf gezien ook zelf vond. Met haar nieuwe album, getiteld Obsessed (Ladylike Records/Sony Music), keert de 29-jarige Virginian, aan de hand van producer/gitarist Clint Wells terug naar de verantwoorde countrypop van haar debuut. De plaat biedt 14 nummers die vol staan van verlangen naar de ander; je zou kunnen zeggen dat het een obsessie is. Het is echt het samenhangende meer…

Was het, dertig jaar terug, toeval of een slimme truc van Los Lonely Boys om een naam te kiezen die in de bakken meteen na ‘Los Lobos’ komt te staan? Henry, Jojo en Ringo Garza zouden muzikaal gezien wel jongere broers van de giganten uit Los Angeles kunnen zijn, al komen ze dan uit Texas. We horen dezelfde aanstekelijke cocktail van rock-’n-roll, blues, soul, countryrock, ballads en Mexicaanse import. Resurrection (BMG) is inderdaad een wederopstanding: hun eerste album in tien jaar, en het resultaat van een hergroepering nadat de band in 2019 besloot tot een sabbatical, die door de pandemie nog eens flink meer…

Brock Davis omschrijft zijn muziek als ‘agnostic gospel’ en dat maakt toch wel nieuwsgierig. Gospelmuziek door een ongelovige? Nee, zo simpel is het niet aldus de Canadese artiest die in het Californische Santa Cruz woont. Het gaat hem om de worsteling die het mysterieuze van het bestaan teweeg kan brengen. Die ligt dicht bij het verlangen naar iets groters dan het aardse. Everyday Miracle (Raintown Records) bevat dertien nummers die getuigen van een fascinatie voor het leven. Davis bekijkt de zaken bij voorkeur van de positieve kant, daarbij geholpen door het geweldige uit acht personen meer…

Tussen de mazen van ons net doorgeglipt is de tweede plaat van Fantastic Cat, het samenwerkingsverband van de zingende songwriters Don DiLego, Anthony d’Amato, Mike Montali en Brian Dunne. Het in juni uitgebrachte werk heeft de ronkende titel Now That’s What I Call Fantastic Cat (Missing Piece Records) meegekregen. Terecht, hoor, het album knalt door de energieke melodieën je speakers uit, misschien nog wel meer dan op het toch ook al niet misselijke debuut. Nee, niet bepaald CSNY. Is het rootsrock, powerpop, pubrock? Van alledrie wat en meer…