Droevige liedjes, daaraan is geen gebrek in folk en country. Elegies (eigen beheer) van Rupert Wates voegt er weer elf toe. Over de liefde, of eigenlijk vooral het einde daarvan. Dit is het vijfde album van de in Amerika wonende Brit dat we bespreken. Het zijn stuk voor stuk albums die steeds mooier worden. Wates mag dan naar de Verenigde Staten zijn getrokken, stilistisch gaat hij toch terug naar voorbeelden uit het Verenigd Koninkrijk. Zijn stem hangt als een wolk boven het water. Denk aan Nick Drake, Bert Jansch, John Martyn en Scott Matthews. Niet alleen door zijn zang, maar ook zijn uiterst sfeervolle meer…

Het duurde even voordat Strange Medicine (Free Dirt Records/Sonic Rendezvous) van Kaia Kater effect begon te sorteren. De liedjes van de Canadese singer-songwriter zijn verontrustend, vervreemdend en ongemakkelijk. En nogal kunstzinnig. Denk Björk of Kate Bush. Maar dan met een banjo. Want ze maakt hoe dan ook een vorm van rootsmuziek. Het is geen rock en het bevat geen twang; de originele aanpak van Kater ligt eerder in het verlengde van iemand als Sufjan Stevens. Na een flink aantal keren beluisteren blijkt het medicijn toch een louterende werking te hebben. En dat is op zich best opmerkelijk, want uit meer…

De veerboot vanuit Kopenhagen vaart langzaam de Oslofjord in, trillend en grommend. Aan weerszijden de glooiende heuvels van het Noorse land, steeds dichterbij. Nog één bocht naar stuurboord en dan ligt de stad vol in beeld. Als een drijvende ijsberg lig daar ook het uit wit marmer, graniet en glas opgetrokken Operahuis. Niet zo dominant als dat in Sydney, maar wel een niet te missen eyecatcher. Een cultuurtempel die het Noorse muziekleven nieuw elan geeft. Het is daar waar Torgeir Waldemar in 2022 een concert heeft laten vastleggen, dat nu als At The Opera (Jansen Records) meer…

Na Come On Over: The Honky Tonk Duets komt singer-songwriter Domenic Cicala met een album met de titel Bitter Blues (Tortured Artist Records). Daarop verkent hij americana in al zijn rijkdom. Een bluesalbum is het dan ook niet, ook al zou Hangin’ Tree wel als blues kunnen worden omschreven. Cicala komt uit de Amerikaanse staat Maryland en schrijft verhalende nummers. Op opener One Horse Town (Mother’s Day) zou je zweren dat je luistert naar Warren Zevon. Hij is dus gezegend met een fraaie stem, die op andere momenten ook neigt naar Jackson Browne en Mark Germino. Op Baby Come Back klinkt meer…

Het hield allemaal een beetje op tijdens de coronapandemie voor Sam Beam van Iron & Wine. De inspiratie was zoek. De chaos en angst deden hem geen goed. Hij wilde geen liedjes maken over Covid-19, maar als hij met pen en papier ging zitten was dat wel wat hem bezighield. Dus gaf hij het maar op. Dat duurde twee jaar. Het juiste gevoel kwam terug tijdens de opnamen voor een ep met nummers van Lori McKenna. Een tournee met Andrew Bird deed de rest. Beam had er weer zin in. Hij toog naar Laurel Canyon om te werken aan Light Verse (Sub Pop/Konkurrent) met een uitgebreide groep meer…

Calder Allen is een kleinzoon van Terry Allen. Hij is begin twintig en Dreamers Drifters And Hiders (eigen beheer) is al zijn tweede album. Na twee maanden universiteit in Montana keerde de Texaan terug naar zijn thuisstaat om zich in Austin op de muziek te storten. Hij had Terry aan het werk gezien in de studio tijdens de opnamen van diens album Just Like Moby Dick, geproduceerd door Charlie Sexton. Die vroeg hij om raad bij het opstarten van zijn loopbaan. Sexton gaf niet alleen raad, maar ging ook over tot daad en produceerde in 2022 The Game en nu dus dit tweede album. meer…

John Shipe weet zich aardig staande te houden sinds hij zijn verslavingen de baas is. Op Water This Dark (eigen beheer) zingt hij over de problemen van mensen zoals hijzelf. En hoe je de valkuilen kunt vermijden. Hij gelooft niet in de hemel of de hel, laat hij weten op What Do I Owe? De singer-songwriter uit Eugene, Oregon, durft nu te rekenen op zichzelf. Hij zingt ondertussen met compassie. Zijn stem heeft wel wat van Rodney Crowell. Titelnummer Water This Dark is dreigende blues uit het moeras. Shipe (zang, gitaar, piano) is niet van plan zich op te laten slokken door de zuigende modder. Hij wil vechten om meer…

Als songschrijver was Heather Little al heel succesvol met hits voor Miranda Lambert, Kacey Musgraves en andere countryartiesten die de hitlijsten van Nashville bevolken. Maar op By Now (Must Have Records/CRS) horen we haar zelf. En ze maakt een verpletterende indruk. Dit is countryfolk zoals we het het liefste horen: simpel en doeltreffend. De Texaanse is al ruim twintig jaar actief, maar dit is pas haar tweede album na het in 2013 uitgebrachte Wings Like These. Little (zang, akoestische gitaar) krijgt op zeven van de dertien liedjes vocaal gezelschap van onder anderen Patty Griffin. Die is present op het meer…

Joe Pernice stond de laatste jaren minstens vijf dagen per week op een honkbalveld om kinderen iets over het spel te leren. En om de verrichtingen van zijn tienerzoon te volgen. Toen die stopte had hij plotseling weer tijd voor andere dingen. Muziek natuurlijk. En zo ligt er na jaren weer een nieuw album van The Pernice Brothers. En dat is een prachtige plaat geworden. Who Will You Believe (New West Records/V2 Benelux) zal vooral ook fans van The Jayhawks bekoren. Want het gaat hier om powerpop met een toefje alt-country. Maar eigenlijk zou het helemaal niet nodig moeten zijn om zo’n vergelijking meer…

Bij The Ghost Of Tucumcari (eigen beheer) van Dana Cooper bedenk je maar weer eens dat het aanbod aan americana veel groter is dan we kunnen bespreken. Het is namelijk het 32ste album van deze Amerikaan, maar zoeken naar hem op deze site levert niets op. Zijn collega’s hebben hem niet over het hoofd gezien getuige de indrukwekkende lijst aan gastvocalisten. Hayes Carll, Susan Gibson, Libby Koch, Lyle Lovett, Shake Russell, Mando Saenz, Darden Smith (tevens piano), David Starr en Gillian Tuite zingen met hem mee. Op het fraaie titelnummer is het Lovett die de tweede stem verzorgt. Koch en Russell meer…