Voor americana met een Europese twist ben je aan het goede adres bij Giulia Millanta. De Italiaanse woont al ruim een decennium in Austin, Texas. Haar nieuwe album Only Luna Knows (Ugly Cat Music) nam ze op in Toscane met producer Don Antonio, die we kennen van zijn werk met Alejandro Escovedo, Dan Stuart, Richard Buckner en anderen. De plaat begint met Fatale, dat zou passen in een aflevering van Twin Peaks, maar het zou ook een inzending voor het Eurovisie Songfestival kunnen zijn. Dat laatste in het hypothetische geval dat je daar nog waardering zou krijgen voor een echt liedje. Millanta wisselt meer…

Hij is net 26, getrouwd, vader, en al toe aan zijn derde album. Thomas Csorba maakt er werk van. Windchimes (Soundly Music/Standard Issue Records) is een album in de overwegend kalme middenstroom van de alternatieve country: rustige liedjes met teksten waarover is nagedacht. Bespiegelingen over leven, familie, heden, verleden, toekomst en alles wat je onderweg kan overkomen. “Het moderne leven kan je het gevoel geven dat je jezelf aan een stuk door moet bewijzen ten opzichte van anderen; ik weet niet of dat altijd goed is, maar het is zeker iets wat bij mij hoort,” zegt Csorba zelf op meer…

In feite is het schrijven van een recensie van een nieuw album van Charley Crockett heel eenvoudig: je schrijft gewoon je vorige stukje over. Want Charley Crockett maakt elke keer dezelfde plaat. Ook nu, met $10 Cowboy (Son of Davey/Thirty Tigers) is dat weer het geval. De man uit Texas levert 12 songs af die als klassieke country of als countrysoul zijn aan te duiden. Alsof hij zo vanuit de jaren 70 vijftig jaar de toekomst in is gekatapulteerd, even om zich heen kijkt en vervolgens gewoon zijn ding doet. Het is prachtig, iedere keer weer. Maar ja, je zou ook kritisch op deze aanpak kunnen zijn: is dit niet meer…

Aan Jessica Pratt hebben we nog nooit aandacht besteed op deze site. Haar naam viel in 2015 en 2019 al wel in de jaarlijsten van onze lezers. Met Here In The Pitch (City Slang/Konkurrent) nu dus voor het eerst een recensie. Het is niet heel raar dat we haar tot dusver hebben genegeerd, want ze valt eerlijk gezegd buiten de reikwijdte van alternatieve country of zelfs americana. Maar als singer-songwriter misstaat ze hier geenszins. Haar eerste drie albums waren grotendeels akoestisch en nogal lofi, de negen nummers op dit nieuwe met 27 minuten nogal korte album brengen juist een voortreffelijk meer…

Op haar twaalfde probeerde Teresa Storch saxofoon te spelen, maar veel meer dan wat gepiep kreeg ze niet uit het ding. Maar na veel oefenen begon het toch ergens op te lijken. ‘Now music is the best thing I’ve ever known’, zingt ze op Things Will Get Better. Dat is het eerste nummer van Open Your Heart (eigen beheer) van Teresa Storch Band. Saxofoon spelen doet ze niet, ze zingt en speelt akoestische en elektrische gitaar. De saxofoon op het nummer is van Chris Ruiz. Met haar man Peter Lacis (elektrische gitaar en zang) en de rest van de band uit Colorado heeft Storch een afwisselende plaat gemaakt. Het titelnummer is meer…

Een drummer, een bassist en drie gitaristen waarvan er twee zingen. Meer hoeft het niet te zijn, hè. We hebben het over Bob Lefevre & the Already Gone uit Wyoming. Ze noemen hun tweede album gewoon Two (eigen beheer). Het is recht voor z’n raap, net zoals dat op de 10 songs het geval is. We treffen hier muziek aan op het snijvlak van alternatieve country en heartlandrock. Geen pedal steel, geen fiddle of banjo te bekennen. Beetje ouderwets bijna, maar dat is prima. Lefevre schrijft de songs en dat doet hij heel goed. Neem All The Sense Run Out. Bijzonder is al dat het nummer begint met meer…

Zo, al dat gezwatel over Beyoncé als de zwarte redster van de countrymuziek kan nu met een brede armbeweging van tafel gezwiept worden. Country hoeft niet gered te worden en de kleur van de artiest heeft er al helemaal niets mee te maken. En we hebben Legacy (Soundly Music) van Kyshona. Nee, ook zij redt country niet (dat hoeft immers niet) en het feit dat zij van Afrikaans-Amerikaanse afkomst is, is van generlei belang. Wel dat het een veel beter album is dan Cowboy Carter. Het is een magistraal album, waarop gospel, folk, blues en roots samenkomen. Een americanaplaat meer…

Als je meer dan vijftig keer in de Grand Ole Opry hebt opgetreden, dan ben je wat in Amerika. Darin & Brooke Aldridge hebben in de Verenigde Staten miljoenen singles, albums en streams verkocht. Brooke is door de gezaghebbende International Bluegrass Association reeds vier keer tot ‘Female Vocalist Of The Year’ verkozen. Darin staat bekend als een begaafd zanger, producer en multi-instrumentalist. Wereldberoemd in Amerika en omstreken, maar hier in Nederland minder bekend. Traditionele bluegrass komt niet echt door in de lage landen, lijkt het. Hoewel, zo traditioneel is Talk Of The Town (Billy Blue Recordings) nu ook weer niet. Het album meer…

De zussen Laura Rogers en Lydia Slagle voelen zich sinds ze allebei moeder zijn sterker, zelfverzekerder. Alsof de twijfels die ze altijd hadden naar de achtergrond zijn verdwenen. Onderling voelen ze ook een sterkere verbondenheid. Op het vier jaar geleden verschenen Saturn Return slingerden de emoties van The Secret Sisters tussen vreugde en verdriet; beide oma’s overleden, daarna volgden gezinsuitbreidingen. Op Mind, Man, Medicine (New West Records/V2 Benelux) kijken ze hoopvoller dan ooit de wereld in. Nog altijd zoeken ze naar diepere lagen in hun teksten; worstelen ze om meer…

In meerdere opzichten is dit Bring In The Light: Si Kahn’s Songs Of Courage And Resistance (Strictly Country Records) opmerkelijk. De 31-jarige Britse folkartieste Phoebe Rees brengt liedjes van een Amerikaanse singer-songwriter die later deze maand 80 wordt. Een bijzondere samenwerking en dat geldt ook voor haar keuze om de 14 nummers op te nemen met Nederlandse begeleiders in Studio Doornenburg. In die studio van Janos Koolen (banjo, gitaar, accordeon, bodhran) voegden Lucas Beukers (akoestische bas) en Sophie meer…