Sarah Shook heeft niet alleen haar/zijn naam veranderd (in River Shook), maar ook de samenstelling (maar niet de naam) van zijn/haar band Sarah Shook & The Disarmers. De nieuwe line-up is wat minder stormachtig dan de vorige, maar er wordt gelukkig nog steeds stevig van leer getrokken. De band laveert soepel tussen twang, klassieke country en aanstekelijke rootspop, met steeds een prominente rol voor de pedal steel. Op Revelations (Abeyance Records/Thirty Tigers) laat Shook opnieuw horen dat je geen groot zanger hoeft te zijn om toch overtuigend over te meer…

Het in 2022 verschenen Uncle Sem van Sem Jansen was eigenlijk ook gewoon een album van de Leif de Leeuw Band. Maar wel een bijzondere, want daarop stond de transitie van Britt Jansen naar Sem Jansen centraal. Op dat album horen we Sem ook nog zingen als Britt. Mighty Fine (eigen beheer) is ‘gewoon’ weer een album van de Leif de Leeuw Band. Dat betekent dus weer een portie onversneden southern rock met zang van Sem. Met van dat voor het genre zo specifieke dubbelloopse gitaarwerk van Leif en Sem. Toetsenspel is net zo belangrijk in deze tak van sport. Sven Figee (van Sven Hammond) zorgt er meer…

In 1920 ging Carrie Chapman Catt, een voorvechtster van het vrouwenkiesrecht in de VS, naar Tennessee om daar voor elkaar te krijgen dat de plaatselijke wetgevers voor ratificatie van het 19de Amendement zouden stemmen. Als dat gebeurde zou het de 36ste staat van de VS zijn en daarmee zou een ¾ meerderheid van alle staten een feit zijn waardoor dit amendement, dat het vrouwenkiesrecht mogelijk maakte, in werking zou treden. Een opdracht om de 100-jarige verjaardag van deze gebeurtenis te herdenken leidde Aoife O’Donovan naar de meer…

Guy Clark is er sinds 2016 niet meer bij. Townes heeft ons al veel eerder verlaten. Ze worden gemist. Nog altijd. Maar er zijn artiesten die het stokje hebben overgenomen. Neem Dalton Mills, een singer-songwriter uit Kentucky. Met Good Place To Hide (eigen beheer) levert hij na het titelloze debuut (recensie) een tweede prachtalbum af. Met een ode aan Guy Clark, die hij omschrijft als Shakespeare In Boots. ‘You can tell a lot from a man’s handshake’, aldus Mills. ‘It’s the holes you leave, what you don’t say / Every word a chisel, every song handmade.’ Townes komt ook nog voor in het nummer. De meer…

Zelfs uit de kleinste gehuchten in een uithoek van Canada komt tegenwoordig muziek die de moeite waard is. Uit Emyvale op het Prince Edward Island komt Wood Andrews die in januari zijn debuut The Sound Of Wood uitbracht. Uit de titel van het album valt al op te maken dat Andrews gevoel voor humor heeft. Dat blijkt ook uit de teksten van de 10 nummers. “Als ik geen hekel aan auto’s had reed ik in een Mustang direct de stad uit, weg van jou. Als ik geen hekel aan drank had dronk ik pure whiskey om jou maar te vergeten. Als ik geen hekel aan geld had kocht ik rozen voor je die zouden ruiken meer…

Op de hoesfoto van It’ll Be Alright (Cheersquad Records & Tapes) ziet de Australiër Patrick Wilson er een beetje uit als een broer van Jerry Leger. De overeenkomst blijkt verder te gaan dan alleen het uiterlijk. De stem van Wilson komt namelijk ook dicht in de buurt van de zang van zijn Canadese collega. De lichte trilling van zijn stembanden aan het eind van de zinnen die hij zingt, daar hoor je waarom die vergelijking gemaakt kan worden. Luister maar eens naar Coffee Song. Dat hoge van zijn stem, daar zit het hem vooral in. Op Don’t Hurry kun je zelfs aan Marlon Williams denken. Een nummer met meer…

The Dust-Ups is een band uit New Jersey die alt-country brengt zoals het in de beginjaren uitgevonden is. Leadzanger Ryan Chatelain heeft een platgeslagen stem. Hij zingt alsof hij net op tijd het oefenhok is binnengestoven, nog achter adem. Dat komt goed uit, want de band houdt er graag de vaart in op The Dust-Ups (eigen beheer). Chatelain kwam via een oproep op Craigslist in contact met multi-instrumentalist Joe Palmisano, die het wel zag zitten om een band te beginnen in het spoor van Old 97’s en Uncle Tupelo, voorbeelden die Chatelain in de advertentie had genoemd. Niet veel later voegden bassist meer…

Met het fantastische Golden Hour zette Kacey Musgraves een stap richting pop èn wereldfaam. Het daaropvolgende Star-crossed was een tegenvaller. In de jaren daarna heeft Musgraves de blik naar binnen kunnen richten. Verdovende middelen, in de liefde of anderszins, afgezworen en een diepere bron in zichzelf aangetroffen. Mooi verwoord in het titelnummer van haar net verschenen Deeper Well (MCA International). De songs op dit nieuwe album zijn ook weer een kleine koerswijziging ten opzichte van de 2 vorige albums. Jazeker, nog steeds perfecte pop, maar en druppelt weer meer meer…

‘Gather around me’ bazuint Taj Mahal een paar keer aan het begin van Swingin’ Live at The Church in Tulsa, en daar gaat-ie, met een trage, stomende uitvoering van Betty and Dupree (het waargebeurde verhaal over de man die in 1922 een ring met diamant roofde voor zijn vriendin, vluchtend een agent doodschoot, de doodstraf kreeg en als laatste in de staat Georgia werd opgehangen, voordat dat daar de elektrische stoel werd ingevoerd). Taj Mahal (eigenlijk Henry St. Claire Fredericks Jr., waarom dan nog een pseudonimen?!), vormde al in 1964 een band met de toen nog piepjonge Ry Cooder meer…

De vorige platen van The Psychedelic Cowboys dateren uit 2000 (Tragic Songs and Hop-A-Longs) en 2007 (Jangle Waltz). Met het in december 2023 uitgekomen Melancholy Cosmomania (Stone Legal Records) is het kwartet uit Los Angeles weer back in business. Het is het wachten waard geweest, hoor. Tenminste, als je van melancholieke cosmic americana houdt, want daar gaat het hier om; zoals de titel ook al belooft. Na het kraaien van de haan volgen er twaalf songs die de Westcoast in de jaren 60 en 70 als uitgangspunt nemen. En de Paisley Underground meer…