“She’s the female Townes van Zandt,” zei de Bulgaarse platenverkoper in gebroken Engels. Onderwijl viste hij een plaat van een stapel. Op de cover zag ik een jonge vrouw met een lichtblauwe trui, die over leek te gaan in de zee op de achtergrond. De verkoopstrategie van de Bulgaar – die wist hoe hoog ik Townes had zitten – sorteerde succes: ik ging naar huis met de debuutplaat van Kate Wolf (1942-1986).
Vergeleken met veel andere singer-songwriters was Kate Wolf een laatbloeier. Ze groeide muzikaal op in de jaren zestig, maar haar eerste album verscheen pas in 1976, toen ze meer…
James Talley was een schilder: hij studeerde eind jaren zestig af met een diploma in de Schone Kunsten van de universiteit van New Mexico. Hij vertrok naar Nashville en werd een songwriter. Maar hij bleef een kunstenaar. Met een vaste hand schilderde hij de levens van ‘gewone Amerikanen’: hobo´s, boeren, dronkaards, berooide landarbeiders, verstoken van elke vorm van succes of rijkdom maar trots op hun eenvoudige bestaan in het oude hart van Amerika. Ondanks de steun van John Hammond duurde het even voor Talley voet aan de grond kreeg in de country-hoofdstad van Amerika. In 1975 kwam 
De Sgt. Pepper van de folkmuziek, zo werd zijn beste album genoemd. Hij werd vergeleken met Randy Newman en Leonard Cohen, zelfs met Wagner en Kurt Weill. Over de mening van de recensenten had David Ackles (1937-1999) weinig te klagen. Ook zijn collega’s hadden hem hoog zitten: Elton John geneerde zich eens omdat Ackles voor hém opende – en niet andersom; later zong hij met Elvis Costello een stemmige versie van Ackles’ compositie ‘Down River’. Het enige probleem: het publiek liet Ackles’ albums en masse links 
Begin jaren zeventig verscheen een raadselachtige Canadees op het muzikale podium. Hij nam een tiental nummers op en verdween in een klooster in Californië. Zijn vergeten folkklassieker Silent Passage wordt nu heruitgebracht.
Drivin’ N’ Cryin’ is altijd een onbegrepen band gebleven; het grote succes ging aan hen voorbij, ook al reden ze mee op de golf van de grote gitaarbands in de jaren 90 van de vorige eeuw. In navolging van Soul Asylum, The Replacements en vooral R.E.M. wist Drivin’ N’ Cryin’op zeer bescheiden schaal voet aan de grond te krijgen in rockland. Weliswaar gesteund door het grote Island Records bleef het kwartet bestaande uit zanger-gitarist Kevn Kinney, bassist Tim Nielsen, drummer Jeff Sullivan en gitarist Buren Fowler tevergeefs het publiek bestormen met 
Een beatnik en een cowboy. In een eerste oogopslag zouden het Dustin Hoffman en John Voight kunnen zijn, een still uit de klassieke speelfilm Midnight Cowboy. Maar het gaat hier om Euphoria, een duo bestaande uit William D. Lincoln en Hamilton Wesley Watt Jr. Een beatnik en een cowboy. Maar er is meer dan dat. Te oordelen naar de muziek draait het op A Gift From Euphoria eveneens om Britse versus Texaanse psychedelica of Britse folk versus country uit Nashville. Het is telkens weer die tegenstelling die A Gift From Eupheria zo divers en vooral zo spannend maakt. 
Wallace Daniel Pennington is de personificatie van de countrysoul. In het begin van de jaren zestig staat Penn aan de wieg van de muziekstijl die evolueert uit soul, blues, country en rhythm & blues. Al in 1960 heeft de 17-jarige Penn als songschrijver – en Conway Twitty als uitvoerende – zijn eerste countryhit. Penn wordt sessiemuzikant en vindt in Spooner Oldham een gelijkgestemde ziel. Het duo schrijft bovendien hits voor Percy Sledge, Aretha Franklin en James Carr. Gevestigd in Memphis en werkend voor studiobaas Chips Moman schrijven 
Het laatste nummer van Lee Claytons Naked Child – If I Could Do It (So Can You) – vat de drijfveren van de in Alabama geboren en in Tennessee opgegroeide singer-songwriter uitstekend samen en is te beschouwen als zijn stemverklaring, zijn reason to be.
Een carrière achter de rug van wereldberoemde muzikant annex tv-ster en eens een tieneridool dat zich van de rest onderscheidde door een stupide wollen mutsje, Michael Nesmith was een Monkee, en een eigenwijze Monkee. Als solo-artiest en maker van drie fascinerende countryrock lp’s werd Nesmith door de critici bejubeld, maar uiteindelijk onder curatele gesteld door platenmaatschappij RCA. Michael Nesmith moet in 1972 zijn fameuze begeleiders The First National Band ontslaan; hij mag van RCA nog een plaat maken, maar een band is te duur. 
