Ze hebben zelf gekozen voor ballingschap, de leden van West Texas Exiles. Want het is veel makkelijker om als band te opereren vanuit Austin, dan El Paso (waar David Gutierrez vandaan komt), Amarillo (Daniel Davis) of Lubbock (Colin Gilmore, Trinidad Leal en Eric Harrison). Op 8000 Days (Floating Mesa Records) brengen ze melodieuze countryrock die te vergelijken valt met het oeuvre van collectief The Panhandlers. De samenzang van het titelnummer waarmee wordt afgetrapt is fraai. Andere bands die opkomen om ze te duiden zijn Hearts And Minds en Band Of Heathens. Het uitgelaten Cards heeft meer…

‘Byrds are singing in the trees / Gentle waves of melodies come through.’ Trevor Beld Jimenez brengt net als die vogels ook van die kalme, doch verkwikkende melodieën op Wilton Place (Gertrude Street Records). Het is behoorlijk laidback In This Wild Country. De Californische countryrock laaft zich aan de zon. De samenzang strekt zich uit langs glooiende hellingen terwijl de maan omhoog klimt (Midnight Moon). Jimenez zat achter het drumstel bij Gospelbeach, waar hij ook liedjes aandroeg. Op het titelnummer klinkt Moondance op de radio, terwijl de singer-songwriter in de zon langs de meer…

In mei dit jaar overleed – veel te vroeg, 61 pas – Michael Dean Damron. Vrienden van de singer-songwriter uit Portland, Oregon hebben nu, op initiatief van Mishka Shubaly, een muzikaal eerbetoon samengesteld. Op Buddies: The Songs of Michael Dean Damron (eigen beheer) hoor je 16 verschillende artiesten die nummers uit het repertoire van Damron ten gehore brengen. De meeste zijn vrienden uit de punkroots-scene. De bekendste daarvan zijn Shane Sweeney (Two Cow Garage) en Ben Nichols (Lucero), maar ook Drag The River en Slim Cessna (met vrouw Maria) zijn op meer…

Met zijn lange haardos ziet Cole Chaney er uit als de frontman van een grungeband. Als fan van Soundgarden en andere bands uit de jaren 90 haalt hij daar veel inspiratie. Toch is In The Shadow Of The Mountain (Ridgeline Records/Thirty Tigers) onmiskenbaar het product van een artiest uit Kentucky. Alsof hij een kolentruck over de slingerende backroads van de Appalachen stuurt. Zwaar, log, traag, krachtig. Maar wel met prikjes van mandoline of viool bij elke bocht. Zonder moeite stuurt Chaney door een avontuurlijk landschap dat een andere dimensie toevoegt aan het genre country. Aaron Boyd ging meer…

US Rails maakt nogal ouderwetse rockmuziek. Ze zullen er geen notering in de Top 2000 mee afdwingen. Maar al die mensen die hebben gestemd op een van de hits van de Eagles zullen toch zeker en vast de muziek van deze Amerikaanse band kunnen waarderen. Met Ben Arnold (toetsen), Tom Gillam (gitaren), Scott Bricklin (gitaren, bas, toetsen) en Matt Muir (drums) heeft de band vier zangers en songschrijvers in de gelederen. All In (Blue Rose Records) opent met My Old Friend waarop de samenzang in de verf wordt gezet met behulp van blazers. Dat geluid van de oostkust – denk meer…

Alison Brown is al decennia lang een van de meest vooraanstaande banjospelers op het terrein van de progressieve country. Hetzelfde geldt voor haar collega Steve Martin. Samen zijn ze goed voor Safe, Sensible And Sane (Compass Records), waarop ze samen met een aantal prominente gasten alle hoeken van de moderne bluegrass uitpluizen en raakvlakken vinden met americana, folk, jazz en hier en daar een vleugje wereldmuziek. Brown is goed voor de composities, Martin neemt de teksten voor zijn rekening. Met z’n tweeën bewijzen ze hoe veelzijdig meer…

Indierock met een beetje twang, dat is wat Lucky (Royal Oakie Records) te bieden heeft. Lucky is een band uit San Francisco die is voortgekomen uit een samenwerking tussen de songschrijvers Andrew St James en Peter Kegler. James speelde in Half Stack en nodigde de band Juan Wayne van Kegler uit voor een gezamenlijke show in Rickshaw Stop, een niet al te grote zaal in San Francisco. Al snel bleken de twee op hetzelfde spoor te zitten en begonnen ze vele avonden tot in de kleine uurtjes in de bar The Lucky Horseshoe te werken aan nieuwe muziek. De bandnaam Lucky danken ze meer…

In deze tijden van muzikale overvloed ontgaat je wel eens wat, maar dat we het fantastische Beacons (eigen beheer) van Nefesh Mountain bijna een heel jaar lang over het hoofd hebben gezien, is een reden voor diep schaamrood. Het dubbelalbum kwam uit in januari en werd gelukkig door onze collega’s van No Depression op de valreep uit de vergeetbak gevist. Vorig jaar waren we al enthousiast over het coveralbum The Cabin Sessions, waarop het New Yorkse echtpaar Eric Lindberg en Doni Zasloff samen met zwaargewichten als Sam Bush en Jerry Douglas hun brede, verfrissende benadering van meer…

De meeste nummers op I Saw A Galloping Horse Gather No Ground (eigen beheer) van de band Chico States trekken langs alsof ze sinds de jaren 90 onder het stof hebben gelegen. Gitaar, drums en vooral heel veel steelgitaar die een melodie uitstrijken zodat er zang overheen gedrapeerd kan worden. Traag. Trekkend. Maar toch ook met lichte tempoversnellingen. Behoorlijk intrigerend. Chico States is een band rond Joseph Barresi die zetelt in de in het noordoosten van de Verenigde Staten gelegen kustplaats Portland in de staat Maine. Het is muziek ter linkerzijde van de in meer…

Al eens van Dillon Warnek gehoord? Deze singer-songwriter en pianist groeide op in Seattle en woont tegenwoordig in Nashville, waar hij in het dagelijks leven de kost verdient in de bouw. Maar ’s avonds is hij een zeer begenadigd man van het woord, zo is te horen op zijn tweede album As The Neighbors Tried To Sleep (Soggy Anvil). De man schrijft prachtige teksten die ook nog eens in een mooi jasje gegoten worden. Neem nou de opener A Pistol And A List of Demands; het gaat over iemand die niks meer te verliezen heeft en dus maar deze alles-of-niets onderhandelingstechniek hanteert. De meer…

Het is opmerkelijk hoe snel sommige artiesten in de vergetelheid kunnen raken. Adam Faucett bijvoorbeeld. De man maakte een paar platen die op deze site enthousiast werden opgevangen (5 en 4 sterren) en die tot gevolg hadden dat Faucett ook hier kwam optreden. Maar zijn vorige plaat, It Took The Shape Of A Bird uit 2018, werd niet besproken in Nederland. En ook het recent verschenen New Variations Of The Reaper (Last Chance Records) kreeg tot nu toe nauwelijks tot geen aandacht hier. Onterecht! Het kan natuurlijk liggen aan het feit dat Faucett in meer…

Het duurde even voordat ik Tidy Memorial (Muskeg Collective) echt begon te waarderen. Dat had vooral te maken met het vorig jaar verschenen No Such Thing As Forever. Dat debuut van de singer-songwriter Josh Fortenbery uit Alaska maakte met schitterende liedjes over een existentiële crisis een diepe indruk, zoals ik in de verantwoording schreef in mijn lijst met favorieten over 2024. Het was zo’n album dat moeilijk te overtreffen viel, waardoor een opvolger bij voorbaat dus een beetje tegen zou vallen. Zo ging het dus ook werkelijk. Maar nadat ik Tidy Memorial na enkele weken met meer…

Vorig jaar bracht Ryan Adams zes albums uit. Dit jaar houdt hij het (waarschijnlijk, je weet het nooit) bij slechts één: Self Portrait (Paxam). Als de 24 nummers van dit album een zelfportret moeten voorstellen van Adams, dan is het niet best met hem gesteld. Er staan vier covers op: twee slechte van REM (Shiny Happy People en The One I Love), een duffe van Loretta Lynn (Honky Tonk Girl) en een abominabele van New Order (Blue Monday). En tussen de 20 zelfgepende songs zitten ook nauwelijks lichtpuntjes. Lovers Under The Moon is een aardig klein gehouden liedje waarop Adams zichzelf meer…

Glyn Johns, de producer die tijdens de opnamen van het derde Eagles-album On The Border het veld moest ruimen voor Bill Szymczyk, zit aan de knoppen voor Too Late To Be Cool (Straight Wire Records) van Bernie Leadon. De Eagle die uitvloog na One Of These Nights heeft een lange staat van dienst. Voor zijn tijd bij de hoogvliegers had hij er al dienstverbanden opzitten bij Hearts And Flowers, Dillard & Clark en The Flying Burrito Brothers. En voor die voorlopers van countryrock speelde hij bluegrass in The Scottsville Squirrel Barkers. Maar sinds hij als The Bernie Leadon/Michael Georgiades Band in meer…

Het is inmiddels bekend wat je van Willi Carlisle kunt verwachten: chaos waarmee hij tegen de haren van de gevestigde orde instrijkt. Winged Victory (Signature Sounds) biedt wederom de drukte van een ouderwetse kermis. Een pandemonium waarbij de buitengewoon originele singer-songwriter vastgeroeste beelden van de Amerikaanse droom kraakt en omkeert. Bij dat alles zingt hij als een marktkoopman die alle hoeken van het plein wil bereiken. Zelf omschrijft hij zijn zang als ‘a dragqueen at a vaudeville show’. En als hij zijn mond eens stilhoudt, dan klinkt het als iets dat je zou omschrijven als een boerenkapel, zoals op het meer…

Een bluegrassige plaat maken: Tim Knol deed het met The Blue Grass Boogiemen en Timo de Jong doet het met Leadbeaters. Maar wie is Timo de Jong, en wat is Leadbeaters? Om met dat laatste te beginnen: Leadbeaters is een Amsterdams gezelschap in wisselende samenstelling dat voornamelijk akoestische instrumenten gebruikt om bluegrass en folk te maken. Timo de Jong wordt gepresenteerd als de country crooner uit Groningen. Samen maakten zij The Ballad of Too Much Glitter (Revanche Records/Concerto), een minialbum met acht nummers dat iets minder dan een half meer…

Americana kan wel een beetje Do Si Doh gebruiken. Oftewel, het mag zo af en toe wel een beetje lichter van toon. Want zelfs na de vaststelling She Loves Lyin’ is er altijd nog voldoende om te lachen. En als je zulke lekkere liedjes kunt schrijven nadat ze is weggelopen, dan kun je eigenlijk alleen maar blij zijn. Lonely Memories (eigen beheer) biedt in iets meer dan een half uur weer tien fijne stukjes pop met twang. Doug Collins & The Receptionists grossieren in luchtige melodietjes waarin ze hun smart relativeren. Natuurlijk gaat er tragiek schuil in een Invitation To A Wedding, dat begint als Daar Komt De Bruid. De blues wordt meer…

Dale Chapman uit Georgia en Cody Clark uit Oregon vormen samen het duo Haunted Like Human, gevestigd in Nashville. American Mythology (eigen beheer) is hun derde album, na Ghost Stories (2017) en Tall Tales & Fables (2021). Ze houden van verhalen vertellen dus. Hun muziek houdt zich ergens op tussen traditionele folk en Amerikaanse roots, maar nergens té folk of té roots. Opvallend is de zuivere, delicate sopraanstem van Chapman, vaak ondersteund door het lagere zangregister van Clark. Het mag dan Amerikaanse mythologie zijn die ze ten beste geven, twee liedjes meer…

Lucky Came To Town is een Belgisch americana-sextet uit de omgeving van Leuven dat met The River Knows My Name (eigen beheer) debuteert. Dat wil zeggen: een eerste volledig studioalbum heeft gemaakt, want eerder werden al wel een reeks ep’s op de markt gebracht. De tien songs werden geschreven door zanger-gitarist Kim van Weyenbergh, die ook tekende voor het artwork. Wat direct opvalt is de mooie samenzang in de gevarieerde songs, zoals in opener Ain’t No Blues en Coal Blues. Daarvoor verantwoordelijk zijn, naast eerdergenoemde meer…

Dit is niet zomaar country, dit is Indian Country (eigen beheer). Blaine Bailey maakt met die albumtitel duidelijk waar hij vandaan komt. En wat er van hem te verwachten valt. Net zoals hij dat trouwens ook al deed op Home, waarover we schreven in dit stuk over jonge indianen die hun stem laten horen als artiest. Bailey begint het album direct maar met een kritisch geluid; hij blikt op No Liquor After Dark terug op de tijd dat er in etablissementen in Oklahoma zomaar een bordje kon hangen met de tekst ‘No liquor served to indians after sundown’. De jonge artiest onthoudt zich niet van commentaar op meer…

Op papier past Memories and Empties (La Honda Records/RCA) van Colter Wall in de traditie van klassieke country: de opnames in RCA Studio A, het sobere instrumentarium, de karakteristieke bariton van Wall — dat alles ademt nostalgie. Maar waar die nostalgie in eerdere albums nog verrijkte, voelt dit album nu vooral saai en bedaagd aan. De grootste zwakte is dat veel nummers muzikaal te veel op elkaar lijken: akkoorden en tempo’s zijn zó uniform dat het geheel monotoon wordt. In plaats van een variatie in sfeer of intensiteit, lijkt het alsof Wall en zijn begeleiders telkens hetzelfde vertrouwde recept meer…