Ze vinden zelf dat ze met de groepsnaam Mud, Blood & Beer een hele goede zet hebben gedaan. Ik waag dat te betwijfelen. Het titelloze debuut Mud, Blood & Beer (eigen beheer) gaat in andere richtingen dan op basis van die naam valt te verwachten. Want zo stoer als Johnny Cash in A Boy Named Sue zingt He came up with a knife and cut off a piece of my ear / But I busted a chair right across his teeth / And we crashed through the wall and into the street / Kicking and a gouging in the mud and the blood and the beer komt dit viertal uit New York toch niet voor de dag. En zo hard als Nine Pound Hammer op de elpee The Mud, the Blood, and the Beers tekeer ging, horen we het ook niet op deze debuutplaat. Te weinig punkrockende twang om die groepsnaam eer aan te doen. Maar goed, wat heeft Mud, Blood & Beer dan wel in petto? Het tweede nummer I Am Not The Road maakt dat goed duidelijk; het trippelende ritme en de zang zijn helemaal in de stijl van R.E.M. uit de beginperiode. De New Yorkers hebben dus een veel lichtere variant van altcountry te pakken. En daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Gewoon even je over het verwachtingspatroon heen zetten. En dan valt er genoeg te genieten. Naast R.E.M. zijn er namelijk ook verwijzingen naar bands als Long Ryders, Rank & File en zelfs Big Dipper. De nogal lichte stemmen en fijne samenzang past veel meer in die traditie dan de punkrock waar ze toch echt zelf ook over reppen in het bijgevoegde persbericht. Zelfs de lichtjes stampende boogie van Wynona, met vervormde vocalen, gaat aan het eind weer naar vertrouwder terrein. En de dan eindelijk in punkende vaart zich afwikkelende afsluiter Marauders vliegt door die fijne stemmen nooit echt uit de bocht. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie