Het begint met overstuurde gitaren en als de rest van de band invalt gaat dat over in een fijne galop. Een goed begin van Beauty Here (Mohonoho) van de uit Northampton, Massachusetts, afkomstige Eddie Holly. Een beetje de sound van countryrock uit de jaren tachtig, denk bijvoorbeeld aan The Rave-Ups. Net als die band destijds is de countryrock van Holly behoorlijk catchy. Beauty Here heeft de lichtheid van de Mavericks, wat het duidelijkst naar voren komt in Cocaine, Miami. Op het fraaie Gypsies Or Ramblers blaast meer…

Er zijn nogal wat waardeloze liedjes over Elvis Presley gemaakt. En er zijn ook erg goede liedjes over de man gemaakt. C’mon Elvis past in de laatste categorie. Het staat op YellowHammers (Up Records), de vierde en titelloze cd van YellowHammers uit Chicago. Voor deze nieuwe cd wisten ze Jon Langford als producer te strikken en die tekende ook meteen maar voor de hoes. Dat C’mon Elvis is een lekker knarsend rootsrockend liedje, waarin de band zich laat gaan bij het toewerken naar het refrein en de conclusie: C’mon Elvis, yeah, you’re the king meer…

Carolinacana noemen ze het. Dat betekent volgens de jongens van Possum Jenkins een mengsel bestaande uit altcountry, southern rock en bluesy boogie. Collection Of Bad Habits (eigen beheer) van de uit North Carolina afkomstige band is vooral geslaagd door een ouderwets aandoende mengvorm van rock en witte soul. Het beheerste spel vliegt nergens uit de bocht, de southern rock blijft altijd netjes, zelfs als de gitaren flink gieren. Heeft met die soul te maken. Een funky, ingehouden manier van spelen, soms bijna jazzy zoals op Don’t Tell Me. Lekker slepend meer…

Ja, ik tel goed: Abelay Hotel is al het negende album dat de Schotse band Dropkick uitbrengt (sinds 2001, mind you). En het is de kweetniethoeveelste die we hier op Altcountry.nl enthousiast onthalen. Dit keer nemen de broers Taylor en consorten de afslag powerpop in americanaland. Het brengt ze naar een bestemming die ergens ligt tussen Teenage Fanclub, The Posies en de Cosmic Rough Riders. Dertien heerlijke liedjes die herinneringen aan zonovergoten dagen van weleer oproepen. Maar evengoed doen meer…

In een bestendige lijn die loopt via Amerikanen als Bon Iver en Fleet Foxes, en een talentvolle Britse band als Mumford & Sons treffen we aan het Nederlandse uiteinde The Black Atlantic aan. We hebben het dan over soms beklemmende countryfolk waarin sprookjeachtige vocalen aan- en wegzweven en stiltes worden onderbroken door pianovegen, banjogetokkel en stil akoestisch gitaarspel. Meeslepend en betoverend is dan ook Reverence For Fallen Trees (Beep! Beep! Back Up The Truck/V2) het eerste album van het Groninger trio The Black Atlantic. meer…

U mag het mij verwijten, maar ik had nog nooit van Ben Reel gehoord. Toch heeft de singer-songwriter uit het roerige Armagh in Noord Ierland al vier platen gemaakt – en Time To Get Real (eigen beheer) is zijn vijfde. En wat dies meer zij: Ben Reel start 5 november een tournee door Nederland die hem langs zo’n dozijn zaaltjes en pubs zal voeren. Die optredens zouden best eens de moeite waard kunnen zijn, want Time To Get Real is een alleraardigst album. Het schijnt dat Reel van zijn aanvankelijke Ierse folkstijl is afgestapt en zich nu meer…

Typisch Brits is dat toch, zingen over een zondag die te snel voorbij gaat. Het uit West-Sussex afkomstige Society doet het op Songs From The Brickhouse (eigen beheer). Een prettig soort melancholie door de lichte toon heeft het nummer waar dat op gebeurt. Die fijne samenzang van de Britten heeft ook iets herkenbaars. Daarin klinkt zoals zo vaak bij bands van de andere kant van het Kanaal iets door dat lijkt op Teenage Fanclub. Maar dat ze wel degelijk vooral beïnvloed zijn door Amerikaanse voorbeelden als The Band, Whiskeytown en meer…

Muziek zou je niet moeten beluisteren via gecomprimeerde mp3-bestanden uit kleine speakertjes die je in je oor moet stoppen, maar gewoon over een goede stereo-installatie. Aldus Phil Smith in het verhaal dat hij afsteekt op CD Baby ter promotie van zijn cd Goldmine (eigen beheer). Helemaal mee eens. En de altcountry van Smith is dat ook waard. De in Australië geboren Smith ontdekte tijdens zijn verblijf in Engeland Ryan Adams en vanaf dat moment begon hij zich te concentreren op americana. Daarvoor had hij nog meer…

Tamelijk verrast ben ik door deze nieuwe cd van Chris Cacavas. Op handen gedragen, althans door mij, halverwege de jaren tachtig vanwege zijn piano- en orgelspel op de platen van Green On Red en – ook weer door mij – omarmd voor zijn daaropvolgende solocarrière. Bijzonder daaraan was dat Cacavas was geswitcht van toetsen naar gitaar; met zijn Junkyard Love klonk hij op albums als Chris Cacavas & Junkyard Love (1988), Good Times (1992) en Pale Blonde Hell (1994) als een incarnatie van Neil Young & Crazy Horse. Daarna werd het allemaal meer…