Watermelon Slim leerde zichzelf slidegitaar spelen in het bed van een veldhospitaal in Vietnam. De soldaat keerde terug in Amerika als een anti-oorlogsactivist en nam nog tijdens de oorlog een protestplaat op. Daarna nam hij allerlei baantjes en kwam ook wel eens op minder legale wijze aan wat inkomsten. Omdat hij om die reden gezocht werd in Boston verliet hij de oostkust en werd boer in Oklahoma. Hij kweekte watermeloenen en speelde de blues. Net als zijn vorige album is Ringers (Redeye/Bertus) meer…

Baja-western noemen Miguel Garcia & the Vaquetones hun stijl. Te beluisteren op 25 Cent Pony (eigen beheer), het debuut van deze band uit Orange County in Californië. Het laat zich niet moeilijk raden wat dat inhoudt, die term. Dit is een combinatie van honky tonk en tex-mex. De twangende gitaren blazen het zand van de cowboylaarzen en Miguel Garcia poetst de punten met zijn soepele zanglijnen. Op Baja Lady probeert hij in navolging van Chris Isaak de noten op te rekken en dat is toch net iets te hoog gegrepen. Vreemd meer…

Leslie Ann Bosson wil ons laten geloven dat haar in opera en klassieke muziek gevormde zang echt niet zo ver verwijderd is van de altcountry die tegenwoordig haar richting bepaalt. The Girl For All The World (Bossonova Music Records) van The Running Kind bewijst het tegendeel. Haar zang is ondanks een doordringend laagje in het hoog nogal krachteloos. Dat maakt van The Running Kind een nogal braaf bandje. Samen met haar partner Matt Bosson leidt Leslie Ann de band uit Los Angeles. De twee kennen elkaar van de musicals op meer…

Chatham County Line consolideert op Wildwood (Yep Roc/Munich) het hoge niveau van voorganger IV. Over dat album schreven we dat er een extra dimensie aan de bluegrass was toegevoegd, namelijk countrysoul. Een vergelijking met Dillard & Clark was dan ook op zijn plaats. Ook op deze cd wordt de spontaniteit van bluegrass gebracht zonder de beperkingen van het genre. Deze keer voor het eerst met drums. Er wordt een sound gecreëerd die in alles lijkt op hetgeen ontstond tijdens de begindagen van de countryrock eind meer…

Money, Marbles And Chalk (eigen beheer) is de derde cd van Powder Mill in even zovele jaren. Gedreven zijn ze dus zeker, deze mannen uit de Ozarks in Missouri. Jesse Charles Hammock II is de meest ervaren van het stel. Na enkele jaren van optreden in de bars van North Carolina tot Californië voor gratis bier en voldoende geld voor benzine, keerde hij in 2008 terug naar de backwoods. Daar formeerde Hammock (zang, gitaren, mondharmonica) Powder Mill met vrienden Jeff Chapman (gitaren, zang, B3), Pat McSpadden (bas, zang) en meer…

Voor een recensie van A Handful Of Locusts (Backwoods Modern Recordings) van The Victor Mourning kan bijna worden volstaan met iets over de achtergrond van de leden. Stephen Lee Canner (gitaar, zang) groeide op in een boerenfamilie in het stof van Arkansas. Op zijjn zevende begon hij gitaar te spelen, vooral Johnny Cash en Black Sabbath deed hij na. Toen hij wat ouder was werd het postpunk en glam in de stijl van New York Dolls, totdat hij halverwege de jaren negentig zich op meer akoestische meer…

Er zit nog een heel jong koppie op, maar met zijn verschijning lijkt Pokey LaFarge zo uit de jaren dertig van de vorige eeuw te zijn gestapt. Riverboat Soul (Free Dirt Records) van Pokey LaFarge and the South City Three klinkt precies zoals je op basis van het hoesje mag verwachten. Jongemannen die teruggaan in de tijd. Ze zijn serieus in wat ze doen, maar ze zijn daarbij niet vergeten dat het om spontaniteit draait. Pokey en zijn mannen brengen de sfeer van oude radarboten en goederenwagons met meer…

Ik geef toe dat ik schuldig ben voor de rest van mijn leven, zingt Ted Gainey op Guilty, een nummer dat draait om whisky en cocaïne. Morsige muziek die klinkt als een Eddie Hinton onder invloed of een dronken Neil Diamond. Toegegeven, dat laatste wel met heel veel fantasie. Friends, Sins And Weekends (Hill Country Records) van Ted Gainey and the Guilty Partiers is een cd die in een rommelige kast te vinden moet zijn op hetzelfde schap als de fotoboeken van Birney Imes en William Eggleston. Dit is Mississippi met de zweetlucht van ongewassen meer…

n 2003 zag ik in een club in Indianapolis een zwaffelende Colonel J.D. Wilkes; het woord bestond volgens mij nog niet eens. Mijn interesse voor Legendary Shack Shakers was in een handomdraai verdwenen. Wat een zielige vertoning. Die afkeer heb ik altijjd behouden en live heb ik het stelletje sindsdien nooit meer gezien. Ook bij de cd’s behield ik mijn reserve. De punkabilly kon nooit meer de aanblik van die puberale poseur wegnemen. Dit Agri-Dustrial (Colonel Knowledge/Thirty Tigers/Bertus) echter is interessanter meer…

You walk in like you own this place… Zo begint Tara Linda het eerste nummer op Tortilla Western Serenade (Physalia Records). Een fijn staaltje cowboyromantiek verwacht je dan. Maar Tara Linda geeft het nummer Muse’s Duel een onverwachte mysterieuze lading. Nat van het zweet ontwaakt Linda na een nachtmerrie waarin ze wordt uitgedaagd tot een duel door haar muze. En hoe win je ooit zo’n duel? Het geeft aan dat deze dame haar eigen draai geeft aan de clichés die horen bij dit soort in spaghetti-western-taferelen verpakte meer…