Carl Funk en Larry Mason maken al 35 jaar samen muziek. Met The Brandos hebben ze heel wat platen afgeleverd. Toch beschouwen ze Fortune Smiles (Cheshire Records) een beetje als een debuut. Vooral omdat de vrienden het met hun nieuwe band The Halyards nu helemaal voor het zeggen hebben. Ze haalden een andere vriend, Eric Tingstad, erbij als producer en derde bandlid. Tingstad drukt zijn stempel met zijn smaakvolle spel op vele gitaren, bas en percussie, terwijl hij ook niet te beroerd was om de achtergrondzang meer…

Na het fascinerende Plain Old American Mess van Oblio’s Arrow is hier alweer een heel bijzondere cd uit Colorado. And The Weary Eyes Reply (eigen beheer) is het debuut van Chris McGarry uit Denver. Ain’t it funny how the place that you are / ain’t llike the one you’re dreaming of / I was born restless in a midwestern town / but tonight I feel Brooklyn Bound, zingt hij in een liedje waarop hij banjo speelt, terwijl Aaron Keim hem op resonerende slidegitaar bijstaat. McGarry kwam ter wereld ergens aan de Mississippi en groeide op met kerkmuziek, folkballaden meer…

Met Commander Cody and his Lost Planet Airmen stond Bill Kirchen aan de basis van de countryrock, zij het in een nogal afwijkende vorm. De western swing en rockabilly van dit oorspronkelijk van de oostkust afkomstige zootje losgeslagen hippiecowboys, dat al snel vooral vanuit Texas actief was, drong door tot in de ozonlaag met liedjes vol hot licks and cold steel. Op Word To The Wise (Proper) heeft Kirchen Commander Cody weer eens uitgenodigd om een riedeltje meer…

Op de eerste twee nummers van Slowpokes (eigen beheer) slaagt Rebecca Turner er nauwelijks in om haar soms stevig spelende band vocaal aan te voeren. Haar stem ontbeert de kracht om eens even de troepen tot orde te roepen. Turner groeide op in Californië met de countryrock van Linda Ronstadt en net voordat ze naar New York vertrok, kreeg ze nog iets mee van de hype rond The Bangles. Aan de oostkust luisterde ze naar Jane Siberry en Liz Phair, terwijl ze haar liefde voor country niet verloor. Voorzichtig bouwt ze meer…

Tragisch genoeg was er een familiedrama nodig om Lars Bygdéns writer’s block op te heffen: in 2007 werd bij zijn vriendin kanker geconstateerd. Wanhoop werd zijn drijfveer, waarop de songs naar buiten stroomden. Even een opfrissertje: Tien jaar geleden was Bygdén voorman van The Thousand Dollar Playboys, pioniers van de Zweedse alt.countryscene en in 2006 had hij een grote hit met This Road, een duet met Ane Brun. Family Feelings (Massproduktion) is het tweede album van de singer-songwriter, dat dus een weerspiegeling is van meer…

Het scheefgezakte huis in een desolaat landschap op de coverfoto geeft aardig weer waarvoor Oblio’s Arrow staat. De muziek van deze band uit Colorado is ruimtelijk en een beetje dwars. Op Plain Old American Mess (eigen beheer) is een band aan het werk die altijd in de weer is met ongewone songstructuren, maar de inventieve wendingen en fraaie arrangementen van Oblio’s Arrow verlopen nergens naar leeg kunstzinnig gedoe. De afbeelding die op de niet afspeelbare kant van de cd staat, vertelt nog duidelijker dan meer…

Dale Watson heeft op zijn nieuwe cd Carryin’ On (Me And My Americana/CRS/Munich) zijn vaste begeleiders ingeruild voor topinstrumentalisten uit Nashville, waar het album ook werd opgenomen. Normaal gesproken een doodzonde, maar bij Dale Watson ligt dat toch wat anders. De man uit Austin heeft voldoende pijlen geschoten op de kleffe geprefabriceerde rotzooi die voor country moet doorgaan, om hem nu ineens te verdenken van commerciële uitverkoop in Country Music City USA. Daarvan is dan ook geen sprake. En voor wat betreft meer…