Met de countrysoul van I Am Shelby Lynne maakte de Amerikaanse in 2000 diepe indruk. Shelby Lynne won een Grammy Award als beste nieuwe artiest. Beetje vreemd, want daarvoor had ze al vijf cd’s gemaakt. Maar aan de andere kant wel terecht, want na die albums vol onopvallende countrypop was I Am Shelby Lynne een artistieke triomf met haar eigen turbulente leven als inspiratiebron. Tears, Lies, And Alibis (Everso/Proper/Rough Trade) is zo mogelijk nog beter. Lynne produceerde het album zelf, als meer…

Jody White is er in hoge mate verantwoordelijk voor dat zijn vader Tony Joe White niet kopje onder is gegaan in het moeras van de middelmaat. Op het in 2008 verschenen album Deep Cuts joeg zoonlief met beats en loops alle krokodillen naar de walkant, waar vader met zijn machtige donkerbruine stem en funky gitaarwerk het hele spul de baas was. Een prachtige revanche van de plichtmatige groove die White in het gezelschap van gerenommeerde gasten neerlegde op meer…

Australische rootsmuziek is in de Lage Landen niet erg bekend.  Spontaan vallen me de namen binnen van Kasey Chambers en Halfway maar daarna moet ik toch diep nadenken. De in Nederland wonende Autraliër Dan Tuffy (van Big Low) is natuurlijk veel meer op de hoogte van de americana-scene in zijn vaderland. Hij besloot het als “de beste rootsplaat van Australië 2009” bekroonde Black Across The Fields ook hier te lande uit te brengen, op zijn eigen Smoked Recordings-label. En dat is terecht en meer…

Luke Powers zingt nog beroerder dan James McMurtry. Net zo eentonig en nog minder toonvast. En toch is dat nauwelijks een bezwaar. Hwy 100 (Phoebe Clair Records) biedt namelijk wel zestien interessante verhalende liedjes. Wat mag je anders verwachten van een literatuurprofessor aan de universiteit? The Ballad Of The Minie Ball, Texas Death Row Blues, World’s Smallest Confederate Veteran, uit de titels valt al op te maken dat de nummers van Powers ergens over gaan. Vaak schrijft hij meer…

Met David Henry, Will Kimbrough en Fats Kaplin heeft Tori Sparks uitstekend volk over de vloer in de studio waar dit The Scorpion In The Story (Glass Mountain Records) werd opgenomen. De artieste uit Nashville portretteert in dertien nummers evenzovele karakters die ze ontmoette tijdens een tournee door Amerika in 2009. Dat levert een conceptalbum op dat maar niet wil beklijven. Sparks blijft met haar goede bedoelingen steken in nummers die nog niet helemaal af lijken te zijn. Ongetwijfeld is de kunstzinnige aanpak een vooropgezet meer…

Wat mij betreft was Chocolate Genius’ Black Music een van de fraaiste singer-songwritersplaten van 1999. Vooral My Mum ontroerde mij tot tranens toe. Bij de volgende platen van het eenmansproject van Marc Anthony Thompson, een afro-amerikaanse muzikant uit Manhattan, New York, raakte ik eerlijk gezegd het spoor volledig bijster. Maar nu is Thompson – na zulke uiteenlopende bezigheden als componist van soundtracks en als begeleider van Bruce Springsteen bij diens Seeger Sessions Tour – helemaal terug met een spannend, bijzonder atmosferisch album. Swansongs meer…

Old 97’s zijn in Amerika redelijk populair, vooral vanwege het onophoudelijk toeren en de tomeloze optredens. Hier wil het niet zo lukken. Ook de solocarrière, drie solo-albums inmiddels, van zanger Rhett Miller komt niet echt van de grond, terwijl bassist Murray Hammond in 2008 verraste met een authentieke countrybluesplaat. En Old 97’s blijft in de tussentijd toeren en platen maken. The Grand Theatre Volume One (New West Records/Sonic Rendezvous) is het achtste album sinds de oprichting in 1993. Zoals gewoonlijk is Old 97’s rootsrock een mish mash meer…

Ik ben verrast door Boris McCutcheon. Daarbij moet ik eerst misschien aangeven dat ik in het verleden niet overtuigd ben door de platen die hij maakte.  Ik vond het middelmatig en werd zelden geraakt door de liedjes van de man uit New Mexico. De laatste, Bad Road, Good People, vond ik al een stuk beter dan het vorige werk. Met The Wheel Of Life (Lucky Dice) rijdt McCutcheon zich met zijn Saltlicks wat mij betreft echter gelijk in de kopgroep van de americana. Heerlijke plaat, gevarieerd meer…

You hate yourself, you hate yourself / Spinning your wheels, sitting on a shelf / You hate yourself, you got nothing to lose / Mama you hate yourself. Ach ja, dat gevoel kan soms heel herkenbaar zijn. Als het met zoveel passie wordt gebracht, dan kun je er zelfs bijna van genieten. Zoals op Silvertown (eigen beheer) van Roger Marin Band het geval is. Een heerlijk album vol altcountry met de energie die nodig is om mislukkingen te overwinnen… Zoiets heet dan natuurlijk gewoon rock-’n-roll. De Canadees Roger Marin leerde het vak meer…