Justin Rutledge heeft niet alleen laten zien en horen dat hij een begenadigd singer-songwriter is, maar heeft ook bewezen niet van de straat te zijn, gezien het literaire gehalte van zijn vorige plaat, Man Descending (2008), dat losjes gebaseerd was op de gelijknamige verhalenbundel van de Canadese schrijver Guy Vanderhaeghe. Deze literaire ambitie heeft op The Early Widows (Six Shooter Records) een vervolg gekregen door de samenwerking met Michael Ondaatje, schrijver van onder meer The English Patient. Ditmaal neemt Rutledge meer…

Voor de liefhebbers is Horrifying Deatheating Bloodspider (Cool Buzz/Sonic Rendezvous) verplichte kost, dat realiseer ik mij. Ik vrees dat ik niet tot de liefhebbers behoor van het bluesgenre. Toch kan Daniel Norgren wel enthousiasme bij mij teweegbrengen met zijn gevaarlijke, messcherpe blues die de grenzen aftast van vooroorlogse blues, Tom Waits-gerochel en Johnny Dowd-primitivisme. Knap is bovendien dat Norgren een soort van Nikkelen Nelis – Zij Kon Het Lonken Niet Laten – is die alles zelf doet, en ook nog eens tegelijk. meer…

We’ll sing this town to sleep, zingt Andrew McAllister op Yakima, en je gelooft hem op zijn woord. Loom en slaperig is namelijk de muziek van Vanish Valley, de artiestennaam die McAllister heeft gekozen. Op Vanish Valley (Hard Bark) gaat hij ongeveer door met wat hij eerder deed met Conrad Ford, waarin hij samenwerkte met Jordan Walton. McAllister is na twee cd’s onder die naam verhuisd van Seattle naar Los Angeles. De multi-instrumentalist McAllister deed bijna alles eigenhandig op Vanish Valley en het eindresultaat heeft eenzelfde soort gelaagdheid meer…

Van Bill Parker had ik nog nooit gehoord, maar de man schijnt al veertien albums te hebben gemaakt. Dit Texas Tales, Vol. 1 – A Compelling Compendium of Broken Hearts & Faded Memories (Bopadu Records) ziet er erg low budget uit. Behalve de drums op Funky In The Bunkhouse is alles de schuld van Miller zelf. Voor de duidelijkheid, dat zijn zijn woorden. De muziek op dit album is overigens helemaal niet zo beroerd. Miller weet aansluiting te vinden bij de vele voortreffelijke collega’s uit Texas. Het barstje meer…

Na bijna dertig jaar songschrijven begon Allan Frank eindelijk te werken aan een debuutplaat. The Road So Far (Apple Farm Music) is dus helemaal niet zo’n onwaarschijnlijke titel voor de eerste cd van deze singer-songwriter uit Hollywood. Het is prettig reizen met Frank. Van Californië neemt hij de luisteraar mee naar The Long, Long Road die hem brengt van Deep In The Everglades naar (On) A Night In Buffalo. Verder gaat het langs de slagvelden van de Burgeroorlog naar een gevangenis in New Orleans. Frank is duidelijk meer…

Charles the Bold is de tweede cd van de Zwiterse band (uit Lugano) The Lonesome Southern Comfort Company.  Da’s  geen lachend gezelschap. Charles the Bold is namelijk een plaat die bol staat van de allerdonkerste americana (in chocoladetermen zouden we dit aanduiden als “extra puur”).  Vergeet refreinen en coupletten. Het gaat hier om sfeer. De basis van de liedjes die vaak handelen over dood, verlies en oorlog, is vaak een kleine gitaar,- banjo- of vioollijn, die allengs meer…

In de Canadese band Jetset Motel vinden we David Picco terug, die in 2006 met Saturday Night, Sunday Morning een ook hier in Nederland zeer goed ontvangen album afleverde. Het debuut Jetset Motel (eigen beheer) is ook voortreffelijk, wat alles te maken heeft met de fantastische stem van Picco en diens vakmanschap als songschrijver. En de samenwerking met Jimmy Rose (gitaren), Sheldon Kelly (bas) en Dennis Keough (drums) levert Ricco de juiste bodem op om ongemerkt te switchen tussen seventies rock en meer…

Polkagris, wat is dat nu weer in vredesnaam? Een accordeon, een fluitje en een tuba horen we op het nummer met die titel; op onnavolgbare wijze slaagt J. Shogren er in om de polka naar New Orleans te transporteren. Bird Bones & Muscle (JAHA!) staat vol met dat soort momenten. Countryblues is de basis, maar de als professor (in zowel de Amerikaanse staat Wyoming als Zweden) de kost verdienende Shogren gaat flink aan de haal met die roots. Tradities zijn slechts een startpunt voor zijn hoogst originele aanpak. De verhalende meer…

Armadillo Time (eigen beheer) is de derde cd van de Texaanse huisarts Matt Koger. Hij schrijft nummers over het (niet zo) gewone leven van personen die zo maar bij hem in de wachtkamer zouden kunnen zitten. Mile High Love is een liedje waarin hij bijna zijn leven voorgoed zou hebben veranderd, totdat blijkt dat de blondine die hij net met de ogen dicht had getongd een man bleek te zijn… Van dat soort alledaagse gebeurtenissen dus. In Carneytown slaagt hij er in om Jimmy Buffett en Motley Crue in een song te stoppen. Old Man is meer…