Grote namen en fijne liedjes. Van de eerste: Willie Nelson, Glen Campbell, Frankie Valli en Randy Meisner. Van de tweede: Take it To The Limit, Fooled Around And Fell In Love, Without You en You’ve Lost That Lovin’ Feeling. Een gerevampte Juice Newton heeft op het voorspelbaar getitelde Duets (Floating World Records/Bertus Distributie) kosten noch moeite gespaard haar vrienden op te trommelen, maar het resultaat is niet veel soeps. De rimpelloze eind-vijftiger Newton ziet er op de hoes dan ook even kunstmatig uit als de serie lamlendige, meer…
Wie op nieuw werk van Son Volt of the Bottle Rockets zit te wachten, zal nog even geduld moeten hebben. Zij kunnen ondertussen hun oor eens te luisteren leggen bij Hard Water (Spark and Shine Records/Sonic Rendezvous) van 
Tres Sasser is een producer uit Nashville met een verleden in punkpop en mogelijk bekend van zijn samenwerking met Will Hoge. Vanaf nu dient hij naam te maken als de ontdekker van 
Aanvankelijk lijken de jaren negentig Bob Dylan niet gunstig gezind, omdat hij door het ontbreken van nieuw, origineel materiaal overkomt als een verzadigde, uitgerangeerde eind-vijftiger met een hartkwaal. Hij vindt dat hij genoeg songs geschreven heeft: ‘Let someone else write them.’ Maar het loopt anders, want als Dylan in de winter van 1997 ingesneeuwd raakt op zijn ranch in Minnesota, vloeien de nieuwe songs uit zijn pen. Hij schakelt producer Daniel Lanois in en begint aan de opnamen van het nieuwe materiaal in The Teatro, een voormalige pornobioscoop 
Streets Of Baltimore is het intrieste door Tompall Glaser en Harlan Howard geschreven countrylied dat een onuitwisbare indruk heeft gemaakt in de uitvoering van Gram Parsons. In dat lied verlaat een hardwerkende man Tennessee omdat zijn vrouw droomt over Baltimore, maar eenmaal daar blijkt dat de vrouw meer van de straten van Baltimore houdt dan van haar man. Datzelfde Baltimore, Maryland, is het decor van de liedjes op I Wasn’t Built For A Life Like This (eigen beheer) van de aldaar woonachtige 
Chris Askew schrijft donkere melancholische liedjes over moord en doodslag en sluit daarmee aan bij zijn voorbeeld Nick Cave. Het uit het uiterste zuiden van Engeland afkomstige 
De vorige cd van 
Bijzonder lovenswaardig is het dat Elliott Murphy maar doorgaat met het maken van aantrekkelijke rock-‘n-rollplaten. In Frankrijk heeft de New York-veteraan een nieuw, nuttig en productief muzikantenbestaan opgebouwd. De keerzijde is dat de 61-jarige Murphy niet meer in staat moet worden geacht een jaarlijstjesplaat te produceren. Elke plaat biedt voldoende mooie momenten – en zo moeten we, meen ik, Murphy’s hedendaagse werk ook beschouwen. Zo bezien is het zelfgetitelde Elliott Murphy (
Nederland is een mooi festival rijker! Op de laatste zaterdag voor kerst, 18 december, vindt voor de eerste keer Festival Stille Nacht plaats. De line-up: Stevie Ann, Blaudzun, Bertolf, I Am Oak, Kim Janssen, El Pino & The Volunteers, Brown Feather Sparrow & Friends, The Secret Love Parade en Praise The Twilight Sparrow. Het festival vindt plaats in poppodium Underground in Lelystad. Het presenteert de Nederlandse creme de la creme op het gebied van singer-songwriter, americana, folk- en indie-pop op 4 podia in het pand, dat voor de gelegenheid wordt omgetoverd tot een sfeervol, indoor minifestivalterrein. 
De tweede helft van de jarig tachtig staat in het teken van de invasie van de Amerikaanse gitaarbands. Achter de grote golf duiken talloze bands op die gitaarpop combineren met hoekige Britse postpunk en R.E.M.-achtige neo-countryrock. Een van die bands is Big Dipper, uit het broeinest van de gitaarpop, Boston, Massachusetts. In 1987 debuteert Big Dipper – Grote Beer – met een ep, datzelfde jaar gevolgd door het prettige debuut Heavens. Maar het echte werk is Craps uit 1988, want daarop jubelen en rinkelen de elektrische gitaren, 
