Er gingen heel wat draaibeurten aan vooraf totdat eindelijk de naam me te binnen schoot waar ik steeds naar had gezocht. Solstice (eigen beheer) van de uit Florida afkomstige Lee Bryant deed me aan iemand denken, maar aan wie? En opeens wist ik het dus. Moon Martin was de naam waar ik naar had gezocht. Want tja, die stem van Lee Bryant blijft ook een beetje op een toonhoogte hangen. Als een auto op cruise control over een lange kale weg. Saai? Allerminst! Op die manier kun je namelijk goed om je heen kijken en van de omgeving genieten. En dan meer…
Nadat onlangs Bob Wills onder de aandacht werd gebracht door Hot Club Of Cowtown, wordt nu een andere pionier van de western swing voorgesteld door een enthousiaste groep Texanen. 
The Big To-Do is nog maar net een jaar oud en nu ligt de opvolger alweer in de winkel. Drive-By Truckers gaan door een productieve fase. En meer nog: ook door een creatieve fase, want Go-Go Boots (ATO Records/PIAS) is gewoon weer – het begint eentonig te worden – een geweldig album. De optredens die de band in 2010 in Nederland gaf, lieten een organischer, countryesker geluid horen dan de overweldigendere eerdere shows. Misschien wel omdat de Truckers nu een vaste organist en extra gitarist (en pedal steel-speler) in de gelederen 
Ze noemen het lavalamp-country in Portland, Oregon, en dan hebben ze het over al die bands uit die Amerikaanse stad die muziek maken die is verwant aan de vrijgevochten country van eind jaren zestig, begin jaren zeventig. 
Dat jazz en americana uitstekend samengaan is al meer dan eens bewezen. Vrij recent nog door Peter Gallway en onze eigen Bart de Win. De in Michigan opgegroeide Charles Danek laat als 
Lake Street Dive
Op het bejubelde The Rough And Rynge van haar man Christian zorgde de Zweedse Karla-Therese Kjellvander voor vocale ondersteuning, op Dance, Monster, To My Soft Song! (Red Rocking Recordings/Playground) heeft ze de hoofdrol. Op het album verkent ze bluegrass met de eveneens Zweedse Rock Ridge Brothers. De stem van Karla-Therese neigt 
Ze worden in 1993 gespot door Atlantic-stafproducer Paul Ebersold in Nashville, Tennessee in nota bene een bluesclub. Hetzelfde jaar nog ligt het majordebuut in de winkel. The Screamin’ Cheetah Wheelies rijden gretig mee op de dan heersende golf van grunge en stevige rock, maar het vijftal is meer een groovende jamband die live graag improviseert. Dat is getuige de soms uitgesponnen gitaarsongs op het zelfgetitelde album duidelijk te merken. The Wheelies gaan flink tekeer met hun opzwepende mix van blues, soul en southern rock. 
The Volebeats zijn in mijn ogen altijd al een bijzondere band geweest. Niet eenvoudig te categoriseren en weinig ambitieus, want het lijkt erop dat de belangrijkste songwriters in de band, Jeff Oakes en Matthew Smith, The Volebeats weinig prioriteit gaven, want een side project. Desondanks trakteerden The Volebeats ons toch op heel aardige platen als Mosquito Spiral (2000) en Like Her (2005). Oakes en Smith schrijven kop-en-staart-liedjes die geënt zijn op British Invasion-pop en Westcoast-countryrock, en uitgevoerd worden in een in echo en reverb 
Schitterend is die opener van 
