A.J. Roach maakt geen platen bij bosjes. Hij debuteerde in 2003 met Dogwood Winter, Revelation volgde in 2003 en de opvolger daarvan, Pleistocene (Lucky Dice) verschijnt nu weer 5 jaar later. Dat deze derde schijf dan nog geen 33 minuten duurt, is een kleine tegenvaller. Maar de beperkte speelduur wordt wel goedgemaakt door de kwaliteit van de 10 liedjes.  Kort maar krachtig dus. Roach komt oorspronkelijk uit Virginia en maakt Amerikaanse folk. Verwacht echter geen meer…

Marisa Yeaman is een Australische die het stoffige landschap van haar continent verruilt heeft voor de Nederlandse kust. Van het woestijnzand naar het strand van Scheveningen, waar ze een appartement bewoont, is misschien ook niet zo’n grote stap. Voices From The Underground (Deep Pearl Records/Sonic Rendezvous) is haar derde cd. Voor het album vloog ze terug naar Australië waar ze met een band twaalf eigen composities opnam. De mastering gebeurde in de studio van BJ Baartmans. Het eerste nummer Warm Night In Austin meer…

Een zoemende synthesizer verzorgt het intro van The Surveyor, het overweldigende intro van At All Angles (Velvet Blue Music), het derde album van Winter’s Fall. Dit wordt opgevolgd door de fantastische Crazy Horse-rocker Anyways. Winter’s Fall, een kwartet uit San Francisco, Californië, grijpt de luisteraar enthousiast bij de kladden en laat deze kennismaken met een heerlijke alt.country/indierock-hybride die misschien nog wel het best vergelijkbaar is met de kosmische countryrock van Blitzen Trapper. Naast de fijne gitaarsongs is er meer…

Ik moet erkennen dat Two Cow Garage me nooit meer zo geraakt heeft als met Please Turn The Gas Back On, het heerlijk dronken, zwalkende debuutalbum uit 2001 alweer. Dat gezegd hebbende, moet ik ook vaststellen dat Sweet Saint Me (Suburban Home Records/Sonic Rendezvous) me al flink wat plezier heeft bezorgd. De boys uit Columbus, Ohio hebben wat afstand genomen van hun aanvankelijke swaggering rootssound. Two Cow Garage klinkt nu vooral als een indierockband, maar dan wel een heel energieke. Op Sweet Saint Me betreden de mannen niet alleen meer…

Annie Keating wordt door recensenten wel vergeleken met Lucinda Williams. De artieste uit Brooklyn, New York, is daarmee wel in haar nopjes en zette een vriendelijke quote uit Village Voice, waarin ook nog de naam van Gillian Welch valt, op haar website. Water Tower View (eigen beheer) is een niet onaardige cd, maar die vergelijkingen slaan nergens op. Op een nummer als het verleidelijke Long Shot komt ze in de buurt van Williams, maar dat niveau houdt ze niet vast. On ‘The Loose is een ander hoogtepunt, maar dat heeft in dit meer…

Mickey Newbury nam ooit een song op van de Canadees Cris Cuddy en dat is op zich al een prima aanbeveling. Diamond Shine (eigen beheer) is een album van een singer-songwriter die zijn vak verstaat. De invloed van Newbury is goed te horen en dat is best knap, omdat diens stijl niet zomaar te kopiëren valt. Dat gebeurt ook niet op Diamond Shine, een album dat melancholie paart met optimisme. De liedjes over bekende thema’s zijn vooral fris. De gebroken tenor van Cuddy geeft zijn sound een licht jazzy touch mee. Lucky Charm is een meer…

In het promotiefilmpje zegt Josh Pearson gekscherend I’m a good looking man with a beard. Dat laatste is zeker waar, De domineeszoon uit Denton, Texas zag er in zijn tijd met Lift To Experience ook al tamelijk woest uit. Wonderlijk genoeg beschikte en beschikt Pearson over een hartverwarmend stemgeluid. Last Of The Country Gentlemen (Mute) is Pearsons langverwachte solodebuut. Na de debuutplaat van Lift To Experience in 2001 was hij veelvuldig live en solo te bewonderen, maar een plaat kwam er niet. Nu kunnen we meer…

James Walbourne is nog een onbekende naam, maar dat komt voornamelijk omdat de gitarist zich jarenlang schuilhield in de band van Peter Bruntnell. In die hoedanigheid was hij beslist een doorslaggevende factor op de schitterende albums van Bruntnell. Walbourne is dan ook een begenadigd gitarist, die zijn diensten inmiddels ook verleent aan The Pernice Brothers, The Pretenders en Son Volt. Dat hij meer kan dan gitaarspelen, bewijst hij op zijn solodebuut The Hill (Heavenly). Met hees stemgeluid zingt hij heel aardige, afwisselend folky en meer…