Topgitarist Bill Frisell introduceert de cd met ijl gitaarspel – waar hij verderop op de plaat subtiel op voortborduurt in een tweetal sfeervolle intermezzo’s. Dan is het de beurt aan de de fluwelen stem van Paal Flaatu van Midnight Choir. De Noorse band zet een intense versie neer van An American Trilogy, waarmee de teller van het aantal covers van dit nummer op 100 (!) gezet wordt. Een keur van de huidige generatie singer-songwriters trekt dan voorbij. Dave Alvin, Michael Fracasso, Mark Olson, Chuck Prophet en ook de gekende folkrockers uit Seattle, meer…
Een aangename verrassing is dit Wild Hares (eigen beheer), het betekent namelijk een hernieuwde kennismaking met de te lang van de radar verdwenen Tracy Santa. Wie is Tracy Santa? Wat staat er van hem in de platenkast? Daarover zo meer, eerst even vertellen dat 
Aan het eind van een drie weken durende tournee door Canada nam de Amerikaan 
In Israël kwam Get Closer (Ada Global/Rough Trade) van de in een kibboets opgegroeide 
Na een lekker, maar provocatief dixieland-liedje barsten 
Het was in 1995 dat ik totaal verslingerd raakte aan Soar, het schitterende nummer van Almost Speechless, het debuut – op major Sony – van Ben Arnold. Zestien jaar en zes platen later treffen we Ben met Simplify aan op het Duitse rootslabel Blue Rose (Sonic Rendezvous). Nog steeds is de man uit Philadelphia, Pennsylvania gezegend met dat prachtige, donker-hese stemgeluid, waardoor de songs op Simplify vertrouwd klinken. Verder vraag ik mij wel af of Arnold anno 2011 voldoende in huis heeft om potten te kunnen breken. Vooral in de uptempo-songs klinken zijn liedjes 
Hij is een interessante singer-songwriter, die het de moeite waard is te volgen. Christopher Rees is bovendien een Welshman die puur Amerikaanse muziek maakt. Was Cautionary Tales (2007) een soulvolle folkplaat en Devil’s Bridge (2009) een album opgetrokken uit murder ballads, op Heart On Fire ( Red Eye Music/Bertus) gaat Rees de samenwerking aan met The South Austin Horns. Dat levert een drukke plaat op boordevol rhythm & blues en soul. Hoewel Rees over een sterke stem beschikt en bewezen heeft sterke songs te kunnen schrijven, bewandelt 
Zakk Wylde is een allesverslindend gitaarmonster; een heavy metal-gitarist van het agressieve en gespierde soort. Zijn samenwerking met Ozzy Osbourne omspant maar liefst twee decennia – in 1988 was de 21-jarige knaap uit Bayonne, New Jersey voor het eerst te horen op een album van Ozzy. Na zeven jaar Ozzy Osbourne gaat Wylde in 1994 voor zijn eigen kansen en komt, gesteund door het grote Geffen, verrassend voor de dag met zijn southern rock-trio Pride & Glory. Nog verrassender is de stap die Zakk Wylde in 1996 zet met een heus singer- 
Ach ja, The Silos. Americana-pioneers vanaf midden jaren tachtig en makers van een serie interessante platen. Toch is de aandacht voor The Silos heden te dage – we zijn nu zo’n 25 jaar verder – danig verflauwd. Niettemin ploetert de band, opgericht in Florida en onder aanvoering van Walter Salas-Humara, onverdroten voort. Dat resulteert nu in Florizona (Blue Rose/Sonic Rendezvous), het, als ik het goed tel, vijftiende Silos-album. Het blijven volhouden loont, want Florizona is een enthousiast klinkende plaat met 
JT Nero is de zanger van JT & The Clouds, een soulvol rootsy popbandje uit Chicago. In zijn paspoort staat de naam Jeremy T. Lindsay maar Nero past klaarblijkelijk beter bij de muziek van de man. Mountains/Forests (Lucky Dice) is na de EP Demons/Demons (ja, JT houdt van schuine streepjes) de eerste volwaardige cd. Ten opzichte van het zijn werk met The Clouds zijn de liedjes op deze plaat wat akoestischer. Iets meer banjo’s, dobro’s enz. Belangrijkste troef is de stem van JT. Vergelijk hem maar met iemand als 
