“I’ve seen the future of alt.country and it’s name is Caleb Groh” , bedacht ik me heel vaak bij het beluisteren van de heerlijke, ja echt heerlijke, cd Bottomless Coffee van genoemde Caleb Groh. Nee, het is niet origineel en het is ook niet eerlijk om deze singer-songwriter uit Boston met zo’n erfenis op te schepen, maar het geeft wel aan hoe hoog ik de man heb zitten. Twintig jaar is hij pas en dan is het een fantastische prestatie om met  ’n dergelijk volwassen album op de proppen te komen. De 14 nummers gaan vaak over meer…

I could have been somebody if I was someone else, zingt Ernest Troost op Resurrection Blues. Op dat eerste nummer van Live At McCabe’s (Travelin’ Shoes Records) weet je onmiddellijk wie dat zou kunnen zijn: Loudon Wainwright III. Want die hoge, ietwat schorre, zangerige en tegelijk krachtige stem meen je toch echt te herkennen. Maar dat klopt dus niet. De gelijkenis met Wainwright is geen enkel bezwaar op deze ruim een uur lange live-cd die werd opgenomen in de fameuze muziekwinkel McCabe’s in Los Angeles. Troost schrijft meer…

Temple Beautiful was de rockclub in San Francisco waar Chuck Prophet zijn eerste concerten zag. Op het titelnummer van zijn nieuwe cd haalt hij herinneringen op aan die tijd. Als album is Temple Beautiful (Yep Roc/Munich) een liefdesverklaring aan de stad waar zoveel rockgeschiedenis werd geschreven. Prophet onderstreept dat met rinkelend gitaarwerk op Play That Song Again. De gitarist die op zijn platen allerlei stijlen heeft verkend, blijft deze keer dicht bij de Paisley Underground waarmee hij in de jaren tachtig met Green On Red meer…

The Long Winter (House Of Mercy Recordings) is het derde album van Erik Brandt, in het dagelijks leven leraar en tevens leider van Urban Hillbilly Quartet. Brandt komt uit de Twin Cites in het noorden van Amerika waar de winters inderdaad lang en koud zijn. Geen wonder dat er uit de steden Minneapolis en St. Paul zoveel stevige rockmuziek komt waar je lekker op kunt stampen. Ook altcountry heeft er een goede voedingsbodem met The Jayhawks als bekendste voorbeeld. Brandt begint The Long Winter zoals je mag meer…

Bluegrass is de laatste jaren in vele vormen tot ons gekomen. Technische notenkakkers die er jazz van maken. Jonkies die de sound ombuigen naar pop en rock. Overenthousiaste bendes die er een janboel van maken… A.G. Olmstead doet het anders. Nou ja, anders… Hij doet het zoals ze het al honderd jaar doen. De singer-songwriter uit de Canadese provincie New Brunswick maakt simpelweg fraaie liedjes die met veel akoestisch snarenspul worden aangekleed. Als invloeden voor II (eigen beheer) noemt Olmstead Hank Williams en meer…

Op New Kind Of Lonely (Western Seeds Records) houdt I See Hawks In L.A. het voor het eerst akoestisch. Met verrassend resultaat. De band uit het zuiden van Californië heeft naam gemaakt met ouderwetse countryrock die altijd een sterk Bakersfield-stempel droeg. Drie zangers, wat (psychedelische) rock en een flinke hoeveelheid honky tonk, het verhaal is in deze contreien al vaker geschreven. Op de zesde cd durven Rob Waller, Paul Lacques en Paul Marshall de koers een beetje om te gooien door de steelgitaar en de Telecaster meer…

Na twee in Nederland opgenomen cd’s koos de uit Wales afkomstige Davie Lawson voor Rags (Smoked Recordings/Munich) een studio in Glasgow. Op zijn sfeervolle debuut Konichiwa? wist hij in zijn fraaie liedjes een spanningsboog op te zetten met tamelijk simpel gitaarspel. Op Rags is de tegenwoordig in Dublin wonende Lawson muzikaal duidelijk gegroeid. Het samenspel met zijn band is zwierig en daarmee roept hij herinneringen op aan de jazzy folkrock van Tim Buckley. En dat niet alleen, op Poacher en Weight Of Measure hoor je meer…

Miljoenen platen zullen ze niet verkopen en dat weten ze zelf ook wel. De naam Million Sellers is niet meer dan een grap, want wie zit er nog op dit soort ouderwetse rockabilly te wachten? In Nashville in ieder geval niemand, zoveel is zeker. Het trio kreeg er geen poot aan de grond, daarover gaat het titelnummer van Music City USA And Other Ghost Stories (Wanda Records). Wisten ze van tevoren natuurlijk ook wel. Het maakt ze niet uit, daarvoor houden ze teveel van rockabilly. Of zoals ze het zelf noemen: Hillbilly Bop Rhythm & Blues. En ze meer…