Michael Weston King en Lou Dalgleish vormen samen My Darling Clementine. Op How Do You Plead? (Drumfire Records) geven de twee zich over aan de klassieke kunst van het countryduet. Daarin draait het traditioneel vooral om de smartelijke kant van de liefde. Geen idee of de twee, die ook in het dagelijkse leven een stel vormen, hun eigen sores gebruiken voor de liedjes die ze schrijven. Wat wel erg duidelijk naar voren komt, is dat ze erg goed geluisterd hebben naar de grote voorbeelden. Johnny en June. George en Tammy. Gram en meer…

Dankzij Sound Of The South van Leo Blokhuis is er tegenwoordig wat meer aandacht voor countrysoul. De talloze kopers van deze cd-box en andere liefhebbers van het genre kunnen, nee moeten, ook The Pines (Naim Edge Records) van Phantom Limb aanschaffen. Deze weliswaar niet Amerikaanse, maar Engelse groep zet met hun nieuwe plaat immers de standaard neer voor de hedendaagse countrysoul. Een door Marc Ford (ex Black Crowes) geproduceerde en in Californië opgenomen Magistrale Plaat waarop de indrukwekkende stem meer…

Nellie Clay liet kort na de voltooiing van haar debuut Born Too Late (eigen beheer) een tatoeage zetten met de titel. Leuk voor haar (persoonlijk vind ik tatoeages trouwens af-schu-we-lijk, maar goed, dit geheel terzijde…), maar de vraag is natuurlijk of ze met dit album ook een onuitwisbare indruk maakt op de luisteraar. Als alle liedjes zo fraai waren als het titelnummer, dan was dat mogelijk geweest. Een smartelijk liedje met viool en drumwerk met spannende backbeat is het. Sweet Dreams Of You is lekker traag met pedal steel en het meer…

Om nu onverklaarbare redenen luisterde ik niet eerder naar de muziek van Otis Gibbs. “Je kunt niet alles luisteren”, hield ik mijzelf voor. Harder Than Hammered Hell (Wanamaker/Lucky Dice) bracht gelukkig verandering in die halsstarrige houding. Wat een prachtige plaat. Gibbs heeft een grofkorrelige stem die heerlijk contrasteert met de uiterst melodieuze liedjes die hij ten gehore brengt. Gibbs maakte deze plaat in een kleine bezetting, slechts wat gitaren (oa van producer Thomm Jutz), bas, drums en hier en meer…

Another album by Tom Gillam staat er onder de titel Rustic Beauty (Blue Rose/Sonic Rendezvous). Dat klinkt niet erg geïnspireerd. Laat het echter niet afschrikken, want Gillam heeft er wel degelijk zin in. Another album slaat wellicht meer op zijn hoge productiviteit, want tegelijkertijd met dit album is er ook nog een cd van het samenwerkingsverband US Rails waarvan Gillam deel uit maakt. De serieuze hartproblemen hebben de aan de oostkust opgegroeide en tegenwoordig vanuit Texas actieve artiest niet tot meer…

Vijf zangers. Vijf liedjesschrijvers. De Amerikanen Ben Arnold, Tom Gillam, Joseph Parsons, Scott Bricklin en Matt Muir hebben de krachten gebundeld in US Rails. Hun eigen loopbanen krijgen even wat minder aandacht. Waarom? Omdat ze geloven dat rock van de jaren zeventig tijdloos is. En samen willen ze dat bewijzen met nieuwe liedjes. Met dat gegeven zijn ze enthousiast aan de slag gegaan. Met zijn vijven zijn ze in staat om verschillende stromingen te belichten, zo blijkt op Southern Canon meer…

Toen Adam Shearer van groep Weinland in 2008 gevraagd werd een liedje te schrijven een cd ten behoeve van een begraafplaats , the Lone Fir Cemetary in Portland, vroeg hij Adam Selzer (Norfolk & Western, M. Ward) om hem daarbij te helpen. Het betreffende liedje, A House A Home, over twee zieke geliefden die elkaar na de dood tegenkomen betekende het begin van het samenwerkingsverband Alialujah Choir, waarbij ook Alia Farah (eveneens Weinland) betrokken raakte.  Op het naamloze debuut (eigen beheer) gaat meer…

Gelukkig zijn er woestijnen. Want zonder woestijnen geen woestijnrock. En allemachtig, wat kan woestijnrock de boel even lekker opruimen in het hoofd. Met gitaarsolo’s die nooit weer stoppen. Gitaren met de kracht van zandstralers. Gitaren als kronkelende slangen die een spoor trekken door het zand. Buried Treasures (Blue Rose/Sonic Rendezvouw) is het zoveelste album van Rich Hopkins and Luminarios. De man is een instituut. Al sinds eind jaren tachtig biedt hij meer…

‘To me, travel is the biggest influence’, is de vanzelfsprekende beginselverklaring van de archetypische troubadour. Dit zijn dan ook de woorden van John Statz, een singer-songwriter op drift, zwervend over de continenten. Hij debuteerde al in 2007, al merkte niemand dat, en Old Fashioned (Yer Bird) is nu zijn vijfde cd. Voor dit prachtige, bitterzoete singer-songwritersalbum bleef de nog jong ogende Statz relatief dicht bij zijn roots. In het hart van het Midwesten, in Iowa City, Iowa, nam hij met producer Bo Ramsey dit verbluffend mooie, maar vooral meer…

Na de jazzy grotestadsmuziek van Film Noir is The Stone (Deadbeet Records) van David Olney een thematische ep. De zes verhalende nummers (30 minuten) gaan over de glorie en de horror, de liefde en de haat, de schoonheid en het geweld, eigenlijk over alles wat het leven zoal te bieden heeft. Olney kijkt terug op de ruim 2000 jaar sinds de geboorte van Jezus. Met Jerusalem Tomorrow, Brays en Barabbas biedt The Stone nieuwe intepretaties van oude nummers. Het gaat over religieuze zaken, maar Olney is geen dominee. De Amerikaan meer…