Haar man Otis Gibbs zit op de Dam in Amsterdam op de hoesfoto van zijn nieuwste album, Amy Lashley blijft liever thuis. Optreden doet ze slechts bij hoge uitzondering. Blijkbaar heeft ze dat niet nodig om toch af en toe overtuigende albums te maken. Flatland Blossoms (eigen beheer) is er weer zo een. Ze heeft een prachtige zangstem, uitstekend geschikt voor (alternatieve) country. Puur natuur; ze zingt zoals ze gebekt is. En ze heeft de beschikking over dezelfde begeleiders als haar man. Dat zijn dus Thomm Jutz op gitaar, Dave Jacques op bas, Lynn Williams op drums en Finn Goodwin Bain op toetsen. En natuurlijk ontbreekt Gibbs niet op gitaar. Op Bearded Isis strooien Jutz en Gibbs met fijne akkoorden die kleine sprongetjes maken. En op Killing Time stoken ze een vuurtje op. Waarmee het album van Lashley steviger is dan haar voorgaande werk. Op Ain’t There Yet gaan de gitaren in standje Byrds. Op When I’m Gone vertelt de singer-songwriter die net als haar man veel meer bezigheden heeft, zo stort ze zich vol overgave op mixed media, over haar wensen voor als ze er niet meer is. Op het met slidegitaar gebrachte Big Girl Britches klinkt ze zelfverzekerd, een beetje brutaal zelfs. Wild Rose is ook fraai, het kan de vergelijking met Me And The Wildwood Rose van Carlene Carter goed doorstaan. Flatland Blossoms eindigt met het ietwat funky Aunt Francis, waarop Lashley begint te praatzingen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie