‘Alle duiven op de Dam, sja la la lie, sja la la la / Ja die weten hoe het kwam, sja la la lie, sja la la la / Want ze zaten op je schoot, sja la la lie, sja la la la / En je gaf ze stukjes brood, sja la la lie, sja la la la’. Zeg nou niet dat Gert en Hermien niet thuishoren op deze site, want Gert Timmerman scoorde in 1963 een hit met Ik Heb Eerbied Voor Jouw Grijze Haren, geschreven door de Belgische cowboy Bobbejaan Schoepen. Nou dan… Die naam duikt nu trouwens al voor de tweede keer dit jaar op, lees dit stuk over Blue Gene er nog maar eens op na. Afijn, die duiven op de Dam brengen ons bij Otis Gibbs. Want zie hem daar zitten op de hoesfoto van The Trust Of Crows (Wanamaker Recording Company) met achter hem het Koninklijk Paleis in de binnenstad van Amsterdam. Duiven voeren op de Dam zoals in dat liedje van Gert en Hermien. En is dat een kraai op zijn schouder? Dan koos hij daarom die foto, want het nieuwste album van de songschrijver, verhalenverteller, schilder en fotograaf uit Nashville gaat verder niet over Amsterdam. Gibbs trekt liever de natuur in. Daar spelen veel nummers zich dan ook af. Op opener Holy River Blues blijft hij overigens nog thuis. Hij voert de vogels vanaf de veranda. Dag in, dag uit. Ook de eekhoorns kwamen langs en op een gegeven moment vertrouwden zelfs de kraaien hem. Lekker nummer trouwens met die gitaren. Meeslepend. Maybe In Memphis is countrysoul met de op de rand tikkende drummer Lynn Williams. De band bestaat verder uit gitarist Thomm Jutz, bassist Dave Jacques en op orgel Finn Goodwin Bain, waarmee de sound wat voller is dan op de meeste albums van Gibbs. Het album kwam tot stand in de Columbia Studio A in Nashville, waar Bob Dylan Blonde On Blonde en Nashville Skyline opnam. De doorgaans gesloten deuren gingen speciaal voor deze gelegenheid weer eens open.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie