Al voordat Waylon en Willie als outlaws naar Austin, Texas, trokken, had Ray Wylie Hubbard er zich gevestigd om er een verbond te smeden tussen rednecks en hippies. Zulks kan alleen maar door flink te relativeren, zoals hij deed in Up Against The Wall Redneck Mother, een liedje dat dankzij Jerry Jeff Walker een klassieker werd. Hubbard speelde in diens Lost Gonzo Band, maar die jaren zeventig gingen grotendeels aan hem voorbij door drugs en alcohol. In de jaren negentig kwam hij terug. Sober en sterker dan ooit. The Grifter’s Hymnal (Bordello Records/Proper) meer…

Op het door Ray Wylie Hubbard en George Reiff geproduceerde The Shovel vs The Howling Bones (eigen beheer) zingt Lincoln Durham over een roestig zakmes dat hij van zijn vader heeft gekregen (Mud Puddies). Blijkbaar heeft hij het nog altijd, want het album laat zich beluisteren als het resultaat van landjepik. Het landschap is blues en hier een daar valt er een hoekje vanaf. Om er op die plek een hele lap southern rock aan toe te voegen. Of wat andersoortige rock, vooral van het Texaanse soort. De groove is blues, maar de liedjes hebben meer…

The Washers komen uit East Bernard, een stadje aan de oostkust van Texas waar de polka regeert. Van daar is het niet zo ver naar Austin waar de vijf jongemannen in de Yellow Dog Studios dit Tired Eyes (eigen beheer) opnamen. Op 15 nummers brengen ze niet al te opvallende americana met vleugjes southern rock. Af en toe valt te denken aan The Whipsaws of iemand als Pete Droge. Darkness Brings November begint als Smells Like Teen Spirit van Nirvana zonder ook overigens maar een moment die intensiteit te benaderen. Daarvoor is het meer…

Al Rose is een singer-songwriter uit Chicago die met Sad Go Lucky (Monkey Holding Peach Records) aan zijn zesde album toe is. Rose beschikt over tien begeleiders van wie we Brian Wilkie (pedal steel) er even uitlichten. Vooral omdat hij op het wilde I Feel Like A Million Dollars bijna de sfeer van Barefoot Jerry weet te brengen. Rose schrijft slimme teksten, maar moet oppassen dat hij niet teveel woorden gebruikt om te vertellen wat hij wil. Zijn stijl is niet duidelijk als soul, folk, blues, jazz of iets anders te omschrijven. Dat kan een verdienste meer…

Marvin Country! (Nine Mile Records/Sonic Rendezvous) gaat jammerlijk ten onder aan de ambities van Marvin Etzioni. Dat begint al bij de vorm, want de twee cd’s hadden qua speelduur (32 en 36 minuten) ook op een plaatje gepast. Of had Etzioni ook wel door dat cd 1 beduidend sterker is dan cd 2? Op dat eerste plaatje staan bekende gasten, want Etzioni is een gewaardeerde collega. Op het Everly Brothers-achtige You Possess Me draaft Maria McKee op, met wie Etzioni een verleden deelt in Lone Justice. Blijkbaar al lang geleden opgenomen, want de meer…

Aan compilatie-albums besteden we zelden aandacht. Voor In Too Deep – Favorite Recordings 1984-2004 (Corner Records) van Kodac Harrison maken we graag een uitzondering. De singer-songwriter uit Atlanta, Georgia, is een vrijwel onbekende in deze contreien, toch heeft hij al zo’n zestien platen op zijn cv, waarop verder gedichtenbundels en schilderijen staan. Weliswaar kennen we hem hier nauwelijks, getuige The Aroma Of Amsterdam heeft Harrison hier wel eens rondgekeken. Zelf kocht ik ooit ergens goedkoop een fraaie elpee meer…

In een van de commentaren op deze site werd de noodkreet geuit dat er zo weinig recensies verschenen terwijl er zoveel releases zijn. Klopt, er komt heel veel interessants uit deze weken, maanden. Het is niet altijd makkelijk om daaruit een selectie te maken. So much music, so little time. Een recensie hier van de nieuwe plaat van Neil Young, zit daar iemand op te wachten? Ik denk het niet. Je moet wel onder een erg grote steen leven als je niet weet dat Young´s nieuwste Americana heet en meer…

Op een of andere manier heb ik altijd een zwak gehad voor Garrison Starr. De vraag is dan ook of ik wel de meest geschikte persoon om haar nieuwe album, Amateur, te bespreken. Maar wat dondert het eigenlijk? U moet als lezer alleen in in achterhoofd houden dat dit stukje is geschreven door een “fan”. Starr (haar echte naam!) zit al bijna 20 jaar in het vak en leek met albums uitgebracht bij grote platenmaatschappijen (Geffen, Vanguard) een grote toekomst tegemoet te gaan. De inmiddels flink doorgebroken Katy Perry meer…

Heerlijk lichtvoetige pop staat er op Transmissions From The Grand Stand (eigen beheer) van King Of Prussia. Alsof je wordt teruggebracht naar de zoete sixties van bubblegum en folkrock, de tijd van bloemetjes in het haar en softe psychedelica en heel veel love, peace, happiness en zonneschijn. Dat zijn de belangrijkste invloeden van dit uit zes leden bestaande gezelschap waarvan Brandon Hanick (zang, gitaar, percussie) de spil is. De Amerikaan zat een tijdje in Barcelona, wat wel past bij de zorgeloze sfeer van deze zomerse meer…

A Good Country Mile (eigen beheer/Sonic Rendezvous) is Kevn Kinney in uitstekende vorm in samenwerking met Anton Fier en diens oude band The Golden Palominos. Met tien nummers in bijna zestig minuten speeltijd waar voor je geld, met daarbij wel de aantekening dat een aantal nummers ook op eerdere soloplaten van Kinney of diens band Drivin’ N’ Cryin’ te vinden is. Goed nieuws dus voor de liefhebbers van de bijzondere mix van folkrock en hardrock waarmee Kinney naam heeft gemaakt. En daarmee meer…