Altcountry is een ruim begrip geworden. In de begindagen van Uncle Tupelo was dat nog niet zo. Het ging toen echt nog voornamelijk om jongelui die banjo’s en steelgitaren tevoorschijn haalden in donkere rockkelders. Apprentice To Ghosts (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Wrinkle Neck Mules klinkt alsof de jaren negentig net zijn begonnen. De vijf mannen uit Richmond, Virginia, brengen gruizige rock en ze zingen allemaal alsof ze de baard in de keel hebben. Wie er zingt is nooit duidelijk. Soms zou je zweren dat het Jay Farrar (Uncle Tupelo/Son Volt) is. Stone meer…

Heimwee naar Nick Drake of Jeff Buckley? Dan is het goed om kennis te maken met Scott Matthews. Zijn derde studioplaat What The Night Delivers… (San Remo/Sonic Rendezvous) is van een betoverende schoonheid. Luisteren betekent pure vervoering. De Britse troubadour neemt je met hoge uithalen mee op een vogelvlucht door het donker die eeuwig zou mogen duren. De arrangementen zijn weldadig, zelfs als ze klein gehouden zijn. Grote gebaren zijn Matthews (zang, gitaren, bas, sitar, theremin, piano) meer…

Het maakt niet uit welke wegen Burton Jespersen inslaat, ik rij graag met hem mee over Any Road (Dog Soldier Press). Zijn eerste soloplaat droeg de titel The Ride, dus je mag verwachten dat de man uit Taos, New Mexico, een beetje sturen kan. De reis gaat in een bestelbus van flink formaat, want Jespersen heeft nogal wat inzittenden. Don Richmond stippelt mede de route uit. Diens inspanningen op de elektrische gitaar, akoestische exemplaren, een bottleneck slide, een tremelo, een Weissenborn, meer…

Tsja, wat moet je van de tekst van het titelnummer The Fence (Berkalin Records) denken? I build a bit of me every time I build a fence, zingt Brian Kalinec. Als je werkelijk zoveel voldoening haalt uit normale dagelijkse beslommeringen, dan moet je wel een erg gelukkig mens zijn. Da’s mooi, maar is die tevredenheid brandstof voor onvergetelijke muziek? Mwah, niet echt. Daarvoor zitten er te weinig splinters aan de paaltjes die Kalinec in de grond slaat. Blijkbaar heeft de singer-songwriter uit Houston, Texas, zijn handen nooit opengehaald aan meer…

Na een verblijf van zes jaar in Mississippi keert Johnny Bertram terug naar het noordwesten van de Verenigde Staten waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Het in Jackson opgenomen Neon City (Esperanza Plantation) markeert het afscheid. Johnny Bertram and the Golden Bicycles verstrengelen op het album zuidelijke pop en noordelijke indierock. Ze maken duidelijk dat die stijlen helemaal niet zo ver uit elkaar liggen. Dat wisten we al eerder. Denk bijvoorbeeld aan de invloed meer…

De bekoringen van Goodbye Cinderella (Rootsy.Nu/Sonic Rendezvous) van Joe Nolan beginnen al bij de cover. De zwart-witfoto van de singer-songwriter in een oude auto is een beeld dat past in de traditie van fotograaf Robert Frank. Het had zo in diens klassieke boek The Americans kunnen staan. Voor veel muziekliefhebbers niet zo belangrijk, die verpakking, maar wel voor mensen die nog lekker ouderwets van plaatjes houden. Zeker als het een album betreft dat je meer dan eens uit de kast zult halen. En daar is alle reden voor in dit geval. De pas 22-jarige meer…

Hoe zou Moondance van Van Morrison hebben geklonken als Joe Cocker achter de microfoon had gestaan? Absurde vraag natuurlijk, maar op When Hellhounds Meet Angels And Other Sordid Love Stories (PHQ Records) staat een nummer dat deze vraag oproept. The Devil Sneaks In heet het. Een prachtige song met een Hammond B3. Heel veel nummers op deze plaat van Ron LaSalle zijn bijzonder fraai. Hij heeft een stem als een vergruizer, deze singer-songwriter uit Nashville. Zijn liedjes brengt hij met soul en twang en een beetje blues. Terwijl meer…

Liedjes met twee huilende steelgitaren, dat hoor je niet zo dikwijls. The Wolf Man van Luke Bell is dan ook een bijzonder nummer. Het is te vinden op Luke Bell (eigen beheer), het titelloze debuut van deze jonge singer-songwriter uit Austin, Texas. Steelgitaristen Ricky Ray Jackson en Kim Deschamps zorgen voor een hele speciale sfeer op The Wolf Man. En dat is niet het enige bijzondere moment op dit uitstekende album. Zo heeft Of Plains de opbeurende toon die Damon Bramblett twaalf jaar geleden bracht. Laten we hopen dat deze meer…

Piano en accordeon speelt Richie Lawrence op Water (Big Book Records). En in tegenstelling tot zijn debuut Melancholy Waltz zingt hij er deze keer ook bij. Lawrence komt uit de nabijheid van de band I See Hawks In LA voor wie hij ook wel eens achter de toetsen plaatsneemt. Water valt vanaf het eerste nummer Call Me Back op door het ingehouden en gecontroleerde spel dat toch heel losjes tot stand is gekomen met Scott Prawalsky (bas) en Bart van der Zeeuw (drums). Onbegrijpelijk dat hij op zijn solodebuut zijn mond hield, want meer…

Lekker losjes en een beetje slordig, zo horen we het toch het liefst. Een zanger die een beetje onvast zijn troepen aanvoert. Een twangende gitaar hier en wat klassieke rockriffjes daar. Geen mooie maniertjes, maar ingesleten gewoonten. Omdat het goed is zoals het gaat. Een hobbelend ritme gebracht met passie. Dat is wat Sleepin’ Single Drinkin’ Doubles (Brownsville Halsey Records) te bieden heeft. Mooie titel trouwens. Uitvoerenden: Bryan McCoy & The East River Riders. Ronddraaiende gitaren laten de rivier tegen de boorden meer…