Terwijl Calexico de stoffige woestijn verliet voor het nieuwe album Algiers, zocht de Nederlandse band Dia del Mercado die juist op. Althans, in gedachten. Seven Years Of Dirt (Root & Branch Recordings) werd namelijk gewoon opgenomen in Groningen, maar wel met afgelegen stoffige stadjes in het achterhoofd. Dat leverde een alleraardigst album op vol filmische muziek in de stijl van, jawel, Calexico. En dus ook van Ennio Morricone. Zo blijkt maar weer eens dat je helemaal niet naar een geografische plek hoeft af te reizen om de sfeer meer…

Calexico wou wel eens een plaat opnemen in Europa, maar dat plan bleek toch teveel voeten in aarde te hebben. New Orleans was een aardig alternatief, want het is de meest Europese stad van Amerika. En dat niet alleen, de stad herbergt veel meer invloeden van buitenaf. Een buitengewoon inspirerende omgeving derhalve voor een band die toch al graag over grenzen trekt. Algiers (City Slang/Konkurrent) is vernoemd naar de wijk in New Orleans waar het album werd opgenomen. De zilte zeebries van de aan de Golf van Mexico gelegen stad heeft de droge meer…

Met de woorden You said you loved me, but we both knew you lied zet Dan Stuart de toon op The Deliverance Of Marlowe Billings (Cadiz Records/Bertus). De voormalige voorman van Green On Red doet verslag van zijn leven. Huwelijk kapot. Ontsnapt uit een psychiatrische kliniek. Van New York naar Mexico getrokken om zelfmoord te plegen. Daar door alle ellende die hij er aantreft (drugsoorlogen, corruptie, armoe) tot het besef gekomen dat hij het eigenlijk zo slecht nog niet heeft. Zodat er nu een geweldig nieuw album met meer…

De bio van Arlan Feiles doet een beetje onwerkelijk aan. De man had in Florida enige mate van succes met rockband Natural Causes, kwam onder de hoede van de legendarische producer Tom Dowd. Tekende vervolgens een contract met Island Records, nam een eerste soloplaat op waarop hij werd ondersteund door leden van The Band. Kostje gekocht, zou je denken. Jammer genoeg werd deze plaat, Troubled Monkey, om een of andere reden nooit uitgebracht. Feiles verhuist daarna naar Ashbury Park, New Jersey en brengt, in 2005 en in 2008, meer…

Misschien komt het wel door die nieuwe commercial (Even Apeldoorn bellen) dat ik bij I Know What Love Isn’t (Secretly Canadian/Konkurrent) van Jens Lekman moet denken aan Theme From Love Boat. Die toetsen! Die fluitjes! Helemaal niet zo gek eigenlijk, want de Zweed heeft het vooral over de liefde. En dan vooral over de liefde die voorbij is. Jawel, we hebben het hier over het derde album op rij (Graham Weber, Dylan LeBlanc, Jens Lekman) dat tot stand is gekomen na gedoe in de liefde. Nou is de Zweed een meester in het relativeren, dus meer…

Zie hem eens zielig zitten op de zorgvuldig gestyleerde zwart-wit foto van Cast The Same Old Shadow (Rough Trade/Konkurrent). De jonge twintiger Dylan LeBlanc heeft het moeilijk, zoveel is wel duidelijk met zo’n hoes. Innocence where are you now? / Did you leave me here to drown? Dat zijn de eerste woorden van de plaat. Het nummer draagt de titel Part One: The End. Daar houdt het zelfbeklag van de door liefdesverdriet verteerde LeBlanc niet op. Een oppervlakkige beluistering brengt het gevoel van de miserabele jaren tachtig terug. De tijd dat meer…

De coverfoto van Women (eigen beheer) loopt door op de achterkant van het klaphoesje. Helemaal links zit op een barkruk Michelle Keffer. Ze overziet het tafereel van haar man die fraai uitgelicht tussen al die oogverblindende vrouwen poseert. Op Women rekent Graham Weber, een singer-songwriter uit Austin, Texas, af met een rotperiode. In 2009 liep zijn relatie met Keffer spaak. Het duurde ruim een jaar voordat ze de draad weer oppakten. Women is een conceptplaat over het proces van uit elkaar groeien en weer tot elkaar komen. Daarbij spaart meer…

Jon Langford maakt platen met iedereen. Deze keer doet hij dat met labelgenoot Paul Burch. Ook al zitten ze bij dezelfde platenmaatschappij, de samenwerking is niet zo vanzelfsprekend. Want de immer wild om zich heen slaande Langford en de bedachtzame Burch, het lijkt op papier een weinig gelukkige combinatie. Op Great Chicago Fire (Bloodshot Records/Bertus) van Waco Brothers & Paul Burch worden alle twijfels die je vooraf zou kunnen hebben weggenomen. Zonder aan persoonlijkheid te hebben ingeboet, blijken beide meer…

Op haar linkerpols ontwaren we een tatoeage van Texas. Het is een niet te missen blikvanger als ze op een podium gitaar staat te spelen. Dat doet ze namelijk linkshandig. Over wie we het hier hebben? Glitter Rose, that’s who! Wie dat is? Glitter Rose is een stoere vrouw van 27 uit Fort Worth, Texas, die net een nieuw album heeft afgeleverd. En dat Dead Or Alive (eigen beheer) is een stampende rockplaat met de kracht van een springveer. Deze onverschrokken chick gaat als een stoomwals door de southern rock. Denk aan Johnny Law of Burning Tree. Al op meer…

Melancholic Melodies For Broken Times (Rootsy.Nu/Sonic Rendezvous), met zo’n titel heb je je verhaal eigenlijk al wel verteld. Dus is de vraag: kan Johan Orjansson daar nog veel aan toevoegen? Is hij in staat originele invalshoeken te vinden of betreedt hij met zijn smart bekende paden? Dat laatste is wel een beetje het geval. Want in Down The Avenue zingt hij nogal als Ryan Adams. Dat is niet zo erg. Minder enthousiast worden we van Papercuts waarop hij iets teveel overkomt als Adam Duritz (Counting Crows). Daar meer…