Dat The Flatlanders tegenwoordig beschouwd worden als de aartsvaders van altcountry is op zijn minst opmerkelijk. Begin jaren zeventig vielen de Texanen Joe Ely, Butch Hancock en Jimmie Dale Gilmore namelijk vooral (niet) op door een totaal gebrek aan ambitie. Dat de eerste opnamen bijna veertig jaar zoek waren is tekenend voor de allesbehalve professionele houding. Met The Odessa Tapes (New West/Rough Trade) is een stukje Texaanse muziekgeschiedenis alsnog aan de vergetelheid ontrukt. De banden bleken in een kast te liggen bij meer…

Vorig jaar ontving ik van Joey + Rory de cd A Farmhouse Christmas. Nooit gedraaid. Pas onlangs ging het ding een keertje de cd-speler in. Niet in verband met de naderende kerst, maar omdat ik de laatste maanden met veel plezier heb geluisterd naar His And Hers (Sugar Hill/Vanguard). Dat is namelijk een heerlijk traditioneel album. Joey + Rory zingen allebei de helft van de nummers. Vooral als Joey zingt – dat is in dit geval de vrouw, het moet voor de duidelijkheid toch even vermeld worden omdat beide namen gebruikt worden voor meer…

Sterke tekstregel: You might have been to Paris once, but I’ve been to Paris, Texas, twice. Zo, dat heeft David Kraai mooi gezegd tegen de dame die koos voor een snelle jongen aan Wall Street. Kraai hoeft geen Zwitserse bankrekening, geef hem maar het plattelandsleven. Hij begrijpt best dat de boodschap waarschijnlijk niet over zal komen bij de vrouw in kwestie. Het zij zo. Country Dreamer (Fine Country Folk Recordings) is een plaatje waar wel meer van dit soort tekstregels er uitspringen. Bovenal is het een album vol nostalgisch verlangen. Want meer…

De titelloze debuut-cd van de David Latto Band komt in een ouderwetse jewelbox en het inlegvel bevat nauwelijks informatie. Maar de voorkant van het hoesje is prachtig. Dat kan ook gezegd worden van de muziek die het vijftal uit Schotland ons voorschotelt. Tien nummers in een stijl die we tegenwoordig klassieke alt.country zouden kunnen noemen. Uiterst melodieuze composities waarop de samenzang van David Latto en Gavin Brady een belangrijk stempel drukt. Ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat een groep als The Jayhawks een meer…

Ik was al een tijdje van plan te schrijven over I’ve Been Meaning To Write (Blue Heart Records) van Ronny Elliott. Het kwam er steeds niet van. Want er is zoveel te recenseren. En eigenlijk is een recensie onnodig in het geval van een nieuw album van Ronny Elliott. Zijn negen studioplaten zijn namelijk al-le-maal vier sterren waard. De hoesjes zijn steevast foeilelijk en Elliott ziet er eigenlijk niet uit. Nou ja, iets vriendelijker dan: hij ziet er niet uit als een rockster. Maar dat zijn dus in het algemeen wel de echte rockers! De praatzingende meer…

Aanbevolen voor liefhebbers van het werk van Ronny Elliott, Mark Germino en Warren Zevon. Dat was de slotzin van de recensies van de vorige twee platen van Luke Powers. Deze keer is het de beginzin. Verandert er dan helemaal niets bij deze musicerende professor uit Franklin, Tennessee? Voegt hij niets toe? Echt wel! Powers laat ons elke keer weer kennis maken met kleurrijke karakters. Op Memphis Mermaid (eigen beheer) treffen we naast de hoofdrol opeisende dame ook nog een Angel On Beale, Miss Rubie (a body like a b-movie queen), een Girl meer…

Als het einde van het jaar nadert komt dat moment dat ik bedenk welke albums echt nog besproken moeten worden voor 31 december. A Season Lost van Jeff Zentner is er daar een van. Mag absoluut niet onbesproken blijven want hij is bijzonder èn mooi. Je kunt ook zeggen: bijzonder mooi. Zentner is in het dagelijks leven een van de leden van het gothic country-trio Creech Holler. Op deze soloplaat (z’n derde alweer) ligt het accent meer op filmische, donkere, americana. Omfloerste, soms een beetje spooky, zang, veel cello en meer…

Op haar negende wist Jenny Anne Mannan al hoe ze een gehoor tevreden moest stellen. Ze babbelde er op los, terwijl ze zelf de snaren van haar gitaar wisselde. Mannan groeide op in een muzikale familie die er veel op uit trok om gezamenlijk voor een publiek te musiceren. Op Saints & Sinners (eigen beheer) trekt ze de lijn van toen gewoon door, hetgeen betekent dat hier old-time mountain music valt te beluisteren. Dat is bluegrass, maar dan toch net iets anders. Eenvoudiger vooral. Gaat het in bluegrass vooral om het plezier van meer…

Birds of Chicago is weer een nieuwe naam die uw aandacht behoeft. Nieuwe naam, dat klopt, maar het is een beetje verneukeratief want achter die nieuwe naam gaan twee mensen schuil die de vaste lezer van deze site al lang kent: JT Nero en Allison Russell, zangeres bij Po’ Girl. Beide zijn in bezit van een mooie stem. Twee mooie stemmen dus die ook nog eens mooi bij elkaar kleuren. Dat gegeven alleen levert natuurlijk niet gelijk een geweldige plaat op, maar het titelloze debuut van dit duo (met medewerking van oa Bart de Win) is zeker de moeite meer…