Hayward Williams verliet met de handen voor de ogen het podium tijdens TakeRoot in 2007. Op zoveel bijval had de jongeman uit Milwaukee niet gerekend. Groningen beloonde de Amerikaan na een imponerende set met een staande ovatie. Met het album Another Sailor’s Dream had Williams de aandacht al op zich gevestigd, live voegde hij er charisma aan toe. Daar zorgde de bijzondere combinatie van verlegen trekken en een zelfverzekerde muzikale koers voor. Daarna bleef het betrekkelijk stil rond zijn persoon. Een nieuw album (Cotton Bell) was meer…

Ja hoor, het mooiste nummer van 2013 is nu al uitgekomen: Mayfly. Brok in de keel, tranen in de ogen en kippenvel. Iedere keer weer. Het gaat over de liefde en hoe gelukkig je daarmee moet zijn en kan zijn. ’t Is te vinden op de nieuwe plaat, de eerste sinds 2007 van Dolly Varden: For A While. De groep uit Chicago die gecentreerd is rond het echtpaar Steve Dawson en Diane Christiansen heeft het gewoon weer geflikt. Een album met de prachtigste melodieën. Melancholiek of poppy, maar in elk geval iedere keer smaakvol en meer…

Dansen met Dale: Quick Quick Slow Slow; Slow Quick Quick. Drinken met Dale: I Lie When I Drink; I Drink To Remember; Drink Drink Drink; I Hate To Drink Alone; Smokey Old Bar; Thanks To Tequila. Uhm, eigenlijk gaat Cowboy Boots van Dale Watson ook over dansen. En, uuhm, eigenlijk gaan al die andere liedjes op El Rancho Azul (Continental Song City/Munich) ook over drinken. Want ook Where Do You Want It, Give Me More Kisses en I Can’t Be Satisfied gaan over het bezoeken van honky tonks en waar dat zoal toe kan leiden. Tot serieuze meer…

Een musical over Kinky Friedman, is dat leuk? De vraag stellen is hem beantwoorden. Nee, niet leuk. Musicals zijn slappe toneelstukjes en per definitie niet leuk. Ook een musical over deze maffe Texaanse musicus/auteur/politicus niet. Jesse Dayton speelde de rol van de musicus Kinky en vatte vervolgens het plan op voor dit Jesse Sings Kinky (Stag Records/Sonic Rendezvous). Tien nummertjes die eigenlijk nogal gewoontjes klinken. Kan me werkelijk niet voorstellen dat Dayton met deze plaat jongeren warm kan maken voor het oeuvre van Friedman. Een meer…

In zes jaar tijd is Tokyo Rosenthal al toe aan zijn vijfde cd. Op Tokyo’s Fifth (Rock & Sock) verkent hij wederom diverse stijlen. Als hij zingt met zijn kenmerkende lichte bibber, heeft hij nog het meest van een folkzanger van de oude stempel. Daarbij wil hij als het nodig is ook wel wat maatschappijkritiek laten doorschemeren in zijn composities. Een fraai voorbeeld daarvan is The Immigrant dat handelt over de Mexicaanse illegalen in Amerika. Op dit met accordeon en mandoline aangezette werkje komt Rosenthal aardig in de buurt van Tom Russell. Net zo meer…

Playing My Dues (Dixiefrog/Bertus) is een exceptioneel album dat veel te lang op de stapel nog te recenseren cd’s heeft gelegen. Het werkstuk is van Mathis Haug, die gitaar leerde spelen van zijn oma, die het weer had geleerd van Amerikaanse soldaten aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Haug verhuisde in 1982 met zijn familie van Duitsland naar Frankrijk en vertoeft tegenwoordig ook veel in Spanje. Dat alles zal zeker hebben bijgedragen aan zijn kleurrijke kijk op folk en blues die hij hier tentoon spreidt. Zijn muzikale zoektocht ging van de Duitse meer…

De Britse bluesrocker Ian Siegal levert met Candy Store Kid (Nugene Records/Bertus) een plaat af als een overheerlijk snoepje. Direct al met de countrysoul van Bayou Country overtuigt Siegal volledig en dat houdt hij de hele plaat vol. Ian Siegal & The Mississippi Mudbloods is dan ook niet zomaar een stelletje sukkels. Naast Siegal hebben we hier te maken met de broers Luther en Cody Dickinson (North Mississippi Allstars), Alvin Youngblood Hart, Garry Burnside en Lightnin’ Malcolm. Dat we hier van een echte groep kunnen spreken blijkt wel uit meer…

Niet alles uit Muscle Shoals, Alabama, heeft soul. Neem The Long Goodbye (Arkam Records/Bertus) van John Paul White, een plaat vol mooizingerij waar ik niets mee kan. Met de opener Losing Me is White me al bijna kwijt. Het lijkt verdorie Coldplay wel. Op Black Cloud, met nogal lelijke drums en dito gitaarpartij, is geen donderwolk te bekennen. Op Alien doet White heel erg zijn best. Is het bloed daarbij zo naar zijn hoofd gestegen dat bewustzijnsvernauwing is opgetreden? Of zou de man die samen met Joy Williams als The Civil Wars diepe meer…