Hayward Williams verliet met de handen voor de ogen het podium tijdens TakeRoot in 2007. Op zoveel bijval had de jongeman uit Milwaukee niet gerekend. Groningen beloonde de Amerikaan na een imponerende set met een staande ovatie. Met het album Another Sailor’s Dream had Williams de aandacht al op zich gevestigd, live voegde hij er charisma aan toe. Daar zorgde de bijzondere combinatie van verlegen trekken en een zelfverzekerde muzikale koers voor. Daarna bleef het betrekkelijk stil rond zijn persoon. Een nieuw album (Cotton Bell) was lange tijd nauwelijks verkrijgbaar. In 2011 zagen we hem terug op het podium in een onopvallende gastrol bij Jeffrey Foucault. Nu is er dan Haymaker (eigen beheer/Continental Record Services/Munich) waarmee hij eindelijk de status die hem was toegedicht op basis van dat optreden destijds weet te bevestigen. Naast liedjes die aandoen als een warme deken herbergt Haymaker waaierende toetsen en gitaren. Op A Drop In The Delta kondigt het elektrische gitaargeweld zich aan als een slippende versnellingsbak. Met de blazers in Paper Chains eindigt Haymaker gloedvol.
11/02/2013 Permalink
Kort en bondig … en eerlijk gezegd meer uitleg is niet nodig voor deze cd.
14/02/2013 Permalink
Tsja Rein; in dit geval kan ik je geen bijval geven. Er word niet veel over dit album gezegd. Lees nog eens kritisch en vertel me wat er naast warme deken, waaierende toetsen en gitaren en electronisch gitaargeweld inhoudelijk over dit album naar ons toe komt. ja dat er geeindigd word met blazers. Ik ben helaas door deze recensie niet veel wijzer geworden over de nieuwe Hayward Williams.
21/03/2013 Permalink
Hey Arjan, jij hier 😉
Gewoon luisteren dit fraaie album, soms is het de kunst de mens op het juiste spoor te zetten en de verrassing/ontdekking aan de luisteraar te gunnen, John heeft het wat mij betreft vaak bij het goede eind, bij twijfel kom je gewoon bij ons in Vanderveen even luisteren.
Groet GJ