Het gebeurt me niet vaak dat ik na drie nummers al ben weggesukkeld, maar Farmington Hill krijgt het voor elkaar. Het kwintet uit Colorado doet op hun debuut, Bridge To Nowhere (eigen beheer) alsof het nog steeds 1994 is. Het is niet eens zo slecht en tweemaal ontwaak ik zelfs uit mijn halfcoma (bij Daddy, You Don’t Care Anymore en Pass Out notabene), maar dit soort muziek heb ik al 500 keer gehoord. En regelmatig veel beter. Het dendert maar door en steeds in hetzelfde geluidsidioom: drums, bas, telecaster, pedalsteel en meer…

Vier Engelsmannen en en een Amerikaan ‘in exile’ togen naar de Zuma Sound Studio in de Santa Ynez Mountains, California, om een debuutplaat op te nemen. Een langverwacht debuut, mag ik wel zeggen, want ik volg de Treetop Flyers, en daar gaat het hier om, al sinds 2009 toen ze een veelbelovend EP’tje uitbrachten. En daarna gebeurde er niets. Maar het is het wachten waard geweest. The Mountain Moves is namelijk schitterend geworden. The Treetop Flyers, vernoemd naar een lied van Stephen Stills, maken countrysoul van de meer…

Op de koptelefoon doet Muscle For The Wing (Spark & Shine Records/Sonic Rendezvous) van The Maldives het beter dan over de luidsprekers. In de ruimte vervliegt deze melodieuze rock een beetje zonder dat je er grip op krijgt. Lekkere deunen, fijne melodieën, maar misschien net niet onderscheidend genoeg. Met de koptelefoon op is het een ander verhaal, dan valt er meer te genieten. De band uit Seattle maakt vloeibare rootsrock die door de samenzang behoorlijk poppy overkomt. Eerlijk gezegd klinken ze wel een beetje Engels. Passend bij meer…

Dit is er zo eentje die in de Laaglandse americanakringen maar niet wil doorbreken. Onbegrijpelijk, hoeveel mooie albums moet je daarvoor eigenlijk maken? Of is doorbreken meer afhankelijk van de vraag aan wie je je album allemaal stuurt ter recensie? Griffin House doet daar niet aan mee. Hij gaat zijn eigen gang en dat doet hij eigenlijk al heel lang. Balls is dan ook alweer zijn negende album. Ditmaal gefinancierd met behulp van Kickstarter en in eigen beheer uitgebracht. De singer-songwriter, die je rustig kunt neerzetten tussen meer…

Vier jonge gasten uit New York glijden op Ride On The Train (Alive/Sonic Rendezvous) over de rails terug naar de gloriejaren van de rockmuziek; eind jaren zestig, begin jaren zeventig dus. Hollis Brown noemen ze zich en ze spelen met de gretigheid van Deer Tick of Israel Nash Gripka. Zanger Mike Montali heeft net zo’n rauwe strot als laatstgenoemde. Hij zingt dat ze geen plek hebben om te schuilen (Doghouse Blues) en Jon Bonilla onderstreept de ellende met een spetterende, opspelende gitaarsolo. Op Gypsy Black Cat brengt een piano de band bij een lekker slepende meer…

Wat wil Adam Klein nu eigenlijk? De uit Georgia afkomstige singer-songwriter maakt, na drie platen met rustieke countryfolk en een plaat met Afrikaanse muziek, nu met Sky Blue Deville (eigen beheer) een album met countryrock. Althans, zo beweert hij zelf in het bijgeleverde promopraatje. Eerlijk gezegd is het verschil ten opzichte van het verleden, afgezien van die plaat met Afrikaanse muziek, niet zo denderend groot. De liedjes zijn soms iets steviger neergezet, maar het blijft een nuanceverschil. Nergens is sprake van meer…

Wat is er nodig voor het maken van een prachtige EP? Jim Dead laat horen dat dat niet veel hoeft te zijn. Een akoestische en een elektrische gitaar en twee stemmen. De uit Glasgow afkomstige Dead begeleidt zichzelf op de akoestische gitaar en zijn maat Craig Hughes doet het elektrische werk. Met een dergelijk beperkt instrumentarium moet je natuurlijk wel sterke liedjes hebben om overeind te blijven. En gelukkig is dat op dit I’m Not Lost (Deadville Recording Company) het geval. Zes betrekkelijk sombere liedjes, dat meer…

Die stem als een zomerbries past goed bij de muziek van Rich McCulley, een rootsrocker uit Los Angeles. Al ruim een decennium levert hij zo af en toe een plaat af vol lekkere liedjes met hooks en alles wat je maar kunt wensen in een stukje muziek van ruim drie minuten. Samenzang bijvoorbeeld. En een elektrische gitaar die de boel weet aan te wakkeren. The Grand Design (eigen beheer) is een album waar niets op valt af te dingen. Gewoon ambachtelijke rootsrock zoals we het graag horen. Niets meer en niets minder. De positieve noot die te danken is aan meer…

De Amerikaan Ian Fitzgerald noemt zichzelf liever een folkzanger dan een singer-songwriter. Dat is best opmerkelijk, want zelden is de behoefte om songteksten te lezen zo groot als bij zijn album No Time To Be Tender (eigen beheer) het geval is. Zijn liedjes zijn beeldend en vol betekenis. Zijn woordenpracht niets minder dan literatuur van het hoogste niveau. Fitzgerald beschrijft de valse hoop en gemiste kansen van het moderne leven. Het zijn geen meezingers, deze liedjes zonder refreinen. Maar wat zijn zijn zinnen fraai. ‘There’s a man here who’s meer…