Dan DeBerry en Dorothy Daniel waren highschool liefjes. Eenmaal op college aanbeland lieten ze elkaar los en gingen ze hun eigen weg. Na vijf jaar herenigden ze zich en trouwden ze. Bovendien gingen ze als The Danberrys nu samen hun muzikale weg. En dat is – voor ons luisteraars – het allerbeste besluit dat ze ooit namen. Want wat een plaat is de eerste volwaardige liedjesverzameling, een titelloos debuut, van dit duo geworden! Het kan niet anders dan dat zij muzikaal bet beste in elkaar naar boven halen. Dorothy Daniel heeft een meer…

By The Time I Get To Wilmot heet het debuut van Jethro Pickett. Wilmot, wat is daar dan? Wilmot is een dorpje in Tasmanië en het is de geboorteplaats van deze Pickett. Inmiddels woont hij in Dublin. Een Australiër in Ierland dus. Dan verwacht je, uitgaande van alle stereotypes, misschien een plaat vol jolige drankliederen. Maar niets is minder waar. Pickett schotelt ons 10 prima americananummers voor. Opvallend is hier het warme geluid uit de Wurlitzer die door Pickett of door vriendin Ursula Woods bespeeld meer…

Het verhaal achter The Strangest Light van de Amerikaanse groep The Ashtray Hearts is te vergelijken met dat van Can I Sit Here And Absorb van de Nederlandse groep William Seen’s Transport Music (hier besproken). Ook bij de Ashtray Hearts verliet de zanger en belangrijkste liedjesschrijver, Dan Richmond, het land. Hij volgde zijn vriendin naar de Balkan en liet zijn bandgenoten achter in Minneapolis.  Die richtten zich op andere dingen, werk en gezin enzo. Na terugkomst van Richmond bleek dat er nog steeds muziek in de meer…

Wolf in Loveland is een nieuwe Nederlandse band. Een band die nodig onder uw aandacht gebracht dient te worden. Het titelloze debuut (we tellen het in eigen beheer uitgebrachte Homegrown met thuisopnames even niet mee) kent namelijk een aantal nummers die zo in aanmerking zouden kunnen komen voor de canon der Nederlandse americana (als die er zou zijn).  On The Road, Tattoos en Every Corner, Every Bend bij voorbeeld. Het is wel een soort americana die veel dichter bij folkpop en -rock dan bij meer…

Te langdradig, fantastisch, hippiemuziek: je kunt van alles vinden van Eden, het derde album van Bow Thayer and Perfect Trainwreck. Een ding staat vast: het is een bijzondere plaat. Thayers hoofdinstrument op deze plaat is een elektrische banjo, maar hij kiest er niet voor traditionele muziek te maken. Eden is een plaat die soms alle kanten uitschiet. Het is rock met sterke rootsinvloeden, maar wel rock. Soms zou je bijna zeggen dat het Americana progrock is. Te meer omdat Eden een concept-plaat is over hoe de mens met de planeet meer…

Wie herinnert zich Polgate nog? De Utrechtse altcountry-band die in het begin van dit millenium drie lekkere platen uitbracht? Wel, Polgate is al lang niet meer, maar spil Erny Green is still going strong. Na wat zijpaden komt de man -die ooit als straatzanger begon- nu terug met een nieuwe soloplaat: Sound Of Neonlight (eigen beheer). Vaste begeleiders van Green zijn Thijs Heij (toetsen, bas, gitaar en zang) en Gerard Roerdinkveldboom (drums). Gastoptredens zijn er o.a. van Cor van Ingen (bas) en Eric de Vries (mandolin en lapsteel). De 10 nummers op meer…

Harde akoestische muziek maken waarop mensen kunnen dansen, dat was de doelstelling van J Shogren voor God Bless These Crooked Little Songs (Jaha!). Dansen? Hossen en springen zal hij bedoelen. Dit is geen muziek voor mooie pasjes, daarvoor is de aanpak van J Shogren + Shanghai’d veel te wild. Uit een one string miner’s banjo vallt nou eenmaal niet zoveel verfijnds te halen. Bij dat ene instrument laat Shogren het niet, hij is ook actief op gitaar, mandoline en lap steel. De rauwe aanpak blijkt verrassend muzikaal. En als meer…