Zijn vorige album Talkin’ On A Bus kreeg in de recensie het predicaat verplichte aanschaf en zijn nieuwste verdient die hoogste loftuiting ook. State Theater (eigen beheer) van de Canadees J.R. Shore is wederom meesterlijk. Shore woont op de prairie van Alberta en leerde het vak in Amerika van mensen als Chip Taylor, Buddy Miller en Guy Clark. Zijn nummers zijn sterk verhalend en vol sociaal drama. Holler Like Hell speelt zich af in de gevangenis. In het in de eerste persoon gezongen liedje kijkt de gevangene naar een dun streepje licht dat valt op de begraafplaats en meer…

Goed nieuws voor degenen die vorig jaar zo enthousiast waren over The Mallett Brothers Band: er is een nieuw album uit! Land (eigen beheer) heet deze derde en ten opzichte van het eerdere werk is er niks veranderd. Dat juichen we toe want we zijn nog lang niet uitgekeken op het robuuste geluid van het sextet uit Maine. Land is geen conceptplaat, maar veel nummers hebben wel een relatie met het boerenleven: Farmer’s Tan, Piece Of Land, Little Bit Of Mud (over modderraces). Toch moeten we deze Mallett Brothers Band niet als de meer…

Als je vroeger naast de familie Borger op de camping stond was je een geluksvogel. Dat kan niet anders. Tenzij je een rustzoeker was. Want de twee jongens Jesse en Johan speelden gitaar en vader Jan sr toetsen (o.a. bij Elly en Rikkert). En dan was daar dat meisje, Mariecke, met die onwaarschijnlijk mooie stem. Speelde trouwens ook gitaar en toetsen. Dat moet ’s avonds om het kampvuur genieten zijn geweest. Spoel de film nu weer jaren vooruit: de uit Ermelo afkomstige Mariecke Borger is, na Johan, de tweede telg die met een meer…

Wie herinnert zich Stillhouse nog? De band met leden van Chatham County Line en Tift Merritt’s band die in 2005 zo indrukwekkend debuteerde met Through The Winter? Wel, van die band is eindelijk een tweede album verschenen, The Great Reprise (eigen beheer). Een mooi, ingetogen, album. Eentje die pas na een paar draaibeurten haar schoonheid ten volle prijsgeeft. Geen liedjes namelijk die vanaf het eerste ogenblik overtuigen. Het gaat langzamer, maar dat zijn vaak de beste, degenen die het langst meegaan. Natuurlijk is er die meer…

Veel te lang blijven liggen, dit uitstekende Miles Of Nowhere (Ride Records) van Dave Hardin. Het heeft namelijk alles wat je mag verwachten van een rootsalbum. Hardin schrijft verhalende nummers over de onderlaag van de Amerikaanse maatschappij en hij doet dat met inlevingsvermogen en empathie. Take Her ‘Way gaat over een prostituee die dood werd aangetroffen in een motel. Hardin las een bericht in de krant en besloot de menselijke kant van zo’n verhaal te belichten. Die vrouw was namelijk niet alleen maar prostituee. Ze was ook meer…

Dave Armo verdient zijn geld als advocaat, in zijn vrije tijd maakt hij liedjes. Poets On The Wall (eigen beheer) is zijn derde album. De musicus uit Californië heeft een stem die me zeer bevalt. Elke draaibeurt denk ik aan twee andere artiesten en wel onze eigen Lucky Fonz III en Dan Stuart. Derhalve mag duidelijk zijn dat de zang van Armo in technisch opzicht verre van perfect is, maar zoals zo vaak verschaft het hem juist eigenheid. Bijna alle instrumenten werden bespeeld door Armo en zijn producer Jeff Rolka. Vooral de fraaie toetsenpartijen vallen op. Ook de  meer…

Al bijna vijftig jaar maakt Graham Gouldman popmuziek. Voordat hij succesvol was als bandlid van 10cc, schreef hij al hits voor Yardbirds (For Your Love), Hollies (Bus Stop) en Herman’s Hermits (No Milk Today). Op Love And Work (Rosala Records/Bertus) blikt hij terug op zijn loopbaan. Het album vangt aan met The Halls Of Rock ‘N’ Roll waarin hij een wandeling maakt over Abbey Road. Daylight gaat over de in 2011 overleden Andrew Gold, met wie Gouldman in de jaren tachtig Wax vormde. In die band deelden de Brit Gouldman en de Amerikaan Gold een meer…

Zijn we hier eigenlijk nog wel altcountry.nl, of ook altsoul.nl, altblues.nl of zelfs altfunk.nl als we het nieuwe album van JJ Grey & Mofro willen bespreken? Die vraag kun je je stellen bij This River (Alligator/V2), want het sextet uit Florida dat hier doorbrak met Lochloosa (uit 2004) mengt tegenwoordig zo veel blazersmuziek in haar krachtige mix van zuidelijke rock dat van alternatieve country of zelfs van americana eigenlijk geen sprake meer is. Met een beetje goede wil zou je de twee wat langzamere nummers, meer…

Met een aantal ep’s had de Texaan Ronnie Fauss al naam gemaakt, I Am The Man You Know I’m Not (Normaltown) is zijn eerste volwaardige album. De altcountry van deze man zwabbert een beetje en dat vinden we altijd buitengewoon plezierig. Een autorit waarbij af en toe het stof van de berm opwaait is nu eenmaal spannender dan een tocht die alleen maar over glad asfalt gaat. Op I Don’t See You benadert Fauss met zijn band de sfeer en energie van Slobberbone. Verder zijn Steve Earle en Gram Parsons voorbeelden voor de met meer…