Op Luke The Drifter vat Dan Bern zijn bezigheden als singer-songwriter samen met ‘And I found myself writin long poetic lines with awesome rhymes / And maybe you’re thinkin Dylan, but to me it’s just that shit / Alexander Pope was runnin, and hey / Don’t blame me for a crooked nose / That my vocal passage blows a certain way / I am God’s only son / No mistakin this time around’. Neem hem serieus, deze Dan Bern. En neem hem niet te serieus. Op Drifter (Continental Song City/Munich) waart de geest rond van Dylan. En meer…

Ik zou het in deze recensie kunnen hebben over een rechtvaardige wereld en hoe succesvol deze band daarin wel zou zijn, maar daar heb ik geen zin in. Wordt dan een zeurderig verhaal en dat doet Mayberry, de nieuwe plaat van I Can Lick Any Sonofabitch In The House geen goed. Laat ik zeggen dat de band uit Portland met deze vijfde studioplaat weer midden in de roos schiet. Je hebt country en je hebt punk. En als je die combinatie laat aanjagen door mondharmonicaspeler Dave Lipkind en de rauwe stem van Micheal Dean Damron heb je die typische meer…

Time Will Take You (eigen beheer) is inmiddels het zevende album van Ian McFeron en toch besteedden wij op deze site nooit eerder aandacht aan deze singer-songwriter uit Seattle. Als het niveau van de liedjes op dit album ook maar enigszins exemplarisch is voor het eerdere werk van McFeron zou deze omissie erg jammer zijn. Time Will Take You werd in Nashville onder productionele leiding van Doug Lancio (die dat eerder deed bij Gretchen Peters, Matraca Berg e.v.a.) opgenomen. Muzikale hulp kwam er van oud-Cardinals Brad Pemberton (drums) en meer…

De meningen lopen nogal uiteen over Life In Easy Steps (Demon Blue/Bertus) van de uit Liverpool afkomstige Robert Vincent. De een hoort flauwe pop in de stijl van een James Morrison en verwijt Vincent een gebrek aan eigenheid, de ander heeft het over warme organische klanken en songschrijverschap dat uitblinkt in puurheid. Het album kwam al in februari uit en is in al die maanden uitgegroeid tot een kleinood dat ik niet graag meer zou missen. Elke draaibeurt maakt me simpelweg heel erg blij. Ik verbaas me dan ook wel dat meer…

Wat was de overeenkomst tussen een countryplaat en een punkelpee? Duurde in beide gevallen niet langer dan een half uur! Dus als Eddie Spaghetti van The Supersuckers een countryalbum opneemt, volstaan dertig minuten. The Value Of Nothing (Bloodshot Records/Bertus) kwam tot stand in Austin, Texas, waar producer Jesse Dayton verantwoordelijk werd gesteld voor de juiste dosis twang. De tien cartooneske liedjes van The Value Of Nothing zijn niet onaardig, maar in vergelijking met de verschroeiende platen van meer…

Een gouden hagedis die meisjes bijt, die daarna als bevroren in bed blijven liggen totdat een omaatje ze weer tot leven wekt, waarna ze dansend ten onder gaan omdat ze niet meer kunnen stoppen (Lizard). Een kleine zwarte spin die iemand achtervolgt naar huis en daar op diens kussen wacht tot de volgende ochtend om dan samen met mieren, kikkers en slangen bezit te nemen van de witte lakens, waarna de achtervolgde persoon naar buiten vlucht en tussen het rottend hout kruipt (Spider). Het is een enge beestenboel op het album Wilderness (Carrot meer…

Als je op haar website de biografie van Bonnie Whitmore leest zie je dat ze uit een heel muzikaal gezin komt. Pa Whitmore leerde zijn twee dochters al op vroege leeftijd een instrument te bespelen zodat ze met hem konden optreden. Hij had zelf een vliegbrevet zodat ze kriskras door Texas en omliggende staten konden vliegen voor die optredens. Bonnie’s zus is de eerste die haar liedjes op een cd zet. Een groot deel van de lezers zal een paar weken geleden deze zus aan het werk gezien hebben. Het gaat hier natuurlijk om Eleanor Whitmore, de vrouwelijke meer…

‘Just like an aeroplane, you take me away’, zingt Josh Mease, maar zelf kan hij er ook wat van. Met zachte harmonieën tilt hij je op en voert je weg op een wolk van dromerige elektronica. Of hij overspoelt je zoals op het instrumentale Fountain. De in Texas opgegroeide Mease woont in Brooklyn, waar hij jaren jazzgitaar studeerde. Totdat hij zijn pad verlegde naar pop. In 2009 maakte hij een soloplaat onder zijn eigen naam, tegenwoordig is hij actief onder de artiestennaam Lapland. Deze plaat heet ook simpelweg Lapland (Hundred Pockets meer…

John Moreland neemt het vak van singer-songwriter serieus. Op zijn jongste album, In The Throes (Last Chance Records), staan tien nummers van eigen hand. En niet alleen zingt hij ze; hij speelt zowat ook alle instrumenten zelf (gitaar, bas, drums, piano, percussie en mondharmonica). Tsja, op een enkel nummer is er een muzikale bijdrage van een bevriend musicus. Maar hou het er maar op dat In The Throes een echte soloplaat is. En wat voor één! De uit Oklahoma afkomstige Moreland, met een verleden in allerlei hardcorebands, houdt het op meer…

Op de website van de Italiaan Alex Di Reto somt hij zijn voorbeelden op: Bob Dylan, Bruce Springsteen, Tom Waits, Stephen Stills en JJ Cale. Naar aanleiding van Love’s No Serious Thing (eigen beheer) voelen we de behoefte om wat andere namen te noemen en wel die van Mystery Slang, Lee Clayton en Rodney Crowell. De acht nummers op dit album worden gekenmerkt door een relaxte funky sound en de praatzang van Di Reto. Verwacht geen vernieuwing, maar deze artiest slaagt er absoluut in om binnen de vertrouwde kaders een eigen meer…