In de belevenis van Lynn Miles is de lucht niet blauw, maar indigo. Ze kan het mooi zeggen, de Canadese. En wat ze te zeggen heeft, brengt ze met zuivere zang. Haar elfde studioalbum Downpour (Continental Song City/Munich) staat weer vol lessen in vreugde en pijn, liefde en lijden. Met Lesson In Everything geeft Miles aan hoe ze in het leven staat. Leren van de fouten en dan doorgaan. Misschien grijpt haar tentoongespreide melancholie daardoor niet echt bij de strot. Miles brengt het zo mooi, dat er van pijn eigenlijk geen sprake meer…

Vorig jaar verraste I See Hawks In L.A. met New Kind Of Lonely waarop de band uit Californië akoestische bluegrass bracht, terwijl de richting tot dan ouderwetse countryrock met Bakersfield-invloeden was geweest. De ommezwaai leverde een geluid op dat dicht lag bij voorlopers van de countryrock als Dillard & Clark en Kentucky Colonels. Op Mystery Drug (Blue Rose/Sonic Rendezvous) lijkt het collectief aanbeland bij de nadagen van het muziekgenre. Geen idee wat die mysterieuze drug met ze gedaan heeft, feit is dat het collectief dat meer…

De al sinds begin jaren tachtig actieve David Olney zit nog altijd niet verlegen om inspiratie. Na een aantal heel bijzondere thematische ep’s van tamelijk recente datum, ligt er met Predicting The Past – Introducing Americana Music Vol. 2 (Rootsy/Sonic Rendezvous) alweer een nieuw album van de singer-songwriter uit Nashville in de winkels vol begeesterd vakwerk. Olney kan liedjes schrijven waar Townes Van Zandt tevreden mee was geweest, zoals bijvoorbeeld Johnson City Blues er eentje is. Met You Never Do draait hij meer…

In de freakfolk van Amanda Jo Williams ligt de nadruk op het eerste deel van het woord. Ze zingt met een schril piepstemmetje en speelt op een speelgoedgitaartje. You’re The Father Of My Songs (Neurotic Yell Records) valt dan ook nauwelijks serieus te nemen. Op zich niet zo erg, want hey, it’s only rock-‘n-roll! Probleem is dat aan deze aanstellerij het bezwaar kleeft van pretentieuze kunstzinnigheid. Bovendien tracht Williams ook nog eens te choqueren met teksten over onderwerpen als urineren. Ze groeide op in meer…

Uren, nee, dagen zou ik kunnen luisteren naar de stem van M.G. Boulter. Hij zou, bij wijze van spreken, een telefoonboek kunnen zingen en dan zou ik het nog mooi vinden. Maar als de nummers op The Water Or The Wave (Harbour Song Records) ook nog eens heel sterk zijn, ben ik helemaal verkocht. Matthew Boulter is een Engelsman die, naast soloartiest, misschien vooral frontman is van The Lucky Strikes, een groep uit Southend On Sea die op knappe wijze indierock met intense countryblues vermengt (er zijn veel bands met die naam, meer…

Lezers die een hekel hebben aan verwijzingen naar andere artiesten kunnen wel stoppen met dit stukje. Bôa Noite (eigen beheer) van Morningbell geeft namelijk alle aanleiding om dat wel te doen. De muziek van de broers Travis en Eric Atria uit Gainesville, Florida, zweeft met alle winden mee. Doet de ijle zang van Yes, Wonderful Things denken aan The Posies, op Listen! valt te denken aan de psychedelische kant van The Beatles, terwijl We Have Eyes As Well As Ears flirt met Afrikaanse muziek en derhalve het spoor van Talking Heads volgt. Heel bijzonder meer…

De fluwelen trompetklanken en de Spaanse gitaar waarmee Come Back Romance, All Is Forgiven (Bad Reputation) begint, zijn pure spaghetti western. Ballad Of A Broken Man heet het nummer, met het soort gitaarwerk dat ook Chris Isaak zou bevallen. Dirt River Radio heet deze band uit Australië. En wat een lekker plaatje heeft dit kwartet gemaakt. Met deze cd lopen we in Europa trouwens wat achter, want down under verscheen inmiddels Rock & Roll Is My Girlfriend. Het doet er niet toe, eerst maar eens genieten van dit album. American Beer heeft snerende meer…

Hou je wel van een beetje ruig? Dit is ruig: The Great Controversy (eigen beheer) van Javi Garcia. Het tweede album van de man uit New Braunfels, Texas is opzienbarend. Gelijk al in het eerste nummer, The Sound, verwijt een vader zijn dochter slapheid. Geen wonder: hij verdient zijn geld op zijn rug onder een kapotte auto, zij in dezelfde houding onder een man. ‘You’d know an honest days work/Ain’t with a dick in your hand’. Het wordt niet beter in Nightfall (met mooie bijdrage op fiddle van Reckless Kelly’s Cody Braun). Telkens meer…

Binnenin het klaphoesje staat een foto van Melissa Greener waarop tussen haar netjes met de handen afgedekte borsten een transistorplaatje is gephotoshopt. De cd-titel Transistor Corazon (Anima Records) moet iets over deze singer-songwriter zeggen: half lover, half machine. Een tegenstelling die in haar liedjes inderdaad tot uitdrukking komt. Ze probeert haar gevoelige kant te etaleren, maar haar nummers zijn veel te vlak om het hart te raken. De laffe productie van Brad Jones draagt bij aan het teleurstellende eindresultaat. De Mexicaanse meer…