Met zijn baard zou hij kunnen doorgaan voor een verdwaalde woudloper in de Appalachen zo’n honderd jaar geleden. Muzikaal zoekt Bradford Loomis daar ook inspiratie, maar in werkelijkheid komt de Amerikaan uit het noordwesten van de Verenigde Staten. Into The Great Unknown (eigen beheer) is geen reis naar een ander tijdperk, daarvoor maakt Loomis teveel gebruik van moderne opnametechnieken. Het handgeklap op End Of This Chain mag teruggrijpen naar oude opnamen van geketende gevangenen, het is duidelijk opgenomen in meer…

Net als op Moonlit Rambles (zie recensie) schijnt de maan op de door Scott Cook zelf getekende hoesafbeelding van zijn nieuwste album. One More Time Around (eigen beheer) van de Canadees is net zo’n vredig werkstuk als de voorganger. Mama Always Said gaat over de les (doe voorzichtig) op het gebied van de liefde die zijn moeder hem meegaf. Cook heeft zijn wilde jaren achter de rug en denkt met een glimlach terug aan haar wijze woorden. Op het fraaie van rollende dobroakkoorden voorziene Use Your Imagination valt de meer…

Een banjo, een fiddle, een gitaar en een bas. Dan denk je al gauw aan bluegrass maar wat Hey Mavis op Honey Man (eigen beheer) met dat instrumentarium te berde brengt gaat veel verder. Zelf noemen ze het ‘Appalachian americana’ en dat dekt de lading veel beter. Honey Man is de tweede plaat van dit gezelschap, maar sinds het debuut, Red Wine (bespraken we hier), is er veel veranderd. Allereerst verving bassist Bryan Thomas Sarah Benn, maar belangrijker nog was de toevoeging aan de groep van een vierde lid, zanger/gitarist Brent Kirby. Zijn stem meer…

De Amerikaanse staten Texas en Tennessee kennen geen algemeen rookverbod in de horeca. Dat is goed nieuws voor muziekliefhebbers! Immers, zouden er anders in de toekomst nog doorrookte stemmen te horen zijn zoals die van Delbert & Glen? Vast niet. Delbert McClinton en Glen Clark maakten veertig jaar geleden samen twee elpees. Nu zijn ze terug met Blind, Crippled And Crazy (New West/Warner Benelux). McClinton maakte in die veertig jaar naam met platen vol soul, blues, country en rock. Zijn doorleefde geluid van teveel whisky en sigaretten hoort meer…

God komt naar Los Angeles en hij zal de stad vernietigen wegens alle zonden. Met die weinig vreugdevolle mededeling van een evangelist op straat begint A Happy Animal (eigen beheer) van The Coals. Eventjes dacht ik de zonderlinge figuur die we horen te herkennen als de Legendary Stardust Cowboy, maar dat is niet het geval. Het op straat opgenomen citaat is een mooie opener naar het eerste nummer dat de titel Redeem Me draagt. Waarin bandleider Jason Mandell zingt dat hij verlost wil worden van zichzelf. The Coals bestaat uit meer…

Met Drunkard’s Daughter vertelt Diana Jones een verhaal zoals het helaas maar al te vaak gaat. De dochter van een dronkelap kiest zelf ook voor zo’n man die zijn verdriet en onvrede tracht weg te drinken. En ook al zegt ze dat ze hem zal verlaten, de kracht om dat ook werkelijk te doen ontbreekt. Museum Of Appalachia Recordings (Proper/Rough Trade) is een album met liedjes waarin tijdloze verhalen verteld worden. Jones zingt over zondaars die op genade kunnen rekenen van het thuisfront (O Sinner) en over harde werkers die meer…

The Goods Saints was een altcountryband uit Lexington, Kentucky waar James Jackson Toth deel van uitmaakt. Genoemde Toth is bij Pitchfork-lezers bekend onder naam Wooden Wand. Doc Feldman was ook lid van de Good Saints, maar of hij in dezelfde hipsterkringen bekendheid zal gaan genieten, weet ik niet. Daarvoor is de muziek op Sundowning At The Station (This Is American Music, een erg interessant label trouwens) misschien te veel traditioneel alt.country. Ik bedoel daarmee dat het geluid doet denken aan een mengeling van meer…