Toen ik nog met Matchbox-autootjes speelde, wilde ik vrachtwagenchauffeur worden. Aan het stuur van zo’n machtige truck zou ik vast en zeker de koning van de weg zijn! Waarschijnlijk had Bill Kirchen dezelfde wens. Hij bleef dichter bij die gedachte. Al 45 jaar reist hij rond de wereld op dieselbilly. Seeds And Stems (Proper/Rough Trade) is een soort overzicht van zijn loopbaan. Met Jack O’Dell (drums), Maurice Cridlin (bas) en nog wat andere gasten speelde hij zijn nummers opnieuw in. Publieksfavorieten als Mama Hated Diesels en meer…

Lekker plaatje uit Calgary voor liefhebbers van cool. De twangende gitaarnoten van The Ruminants (eigen beheer) vliegen door de ruimte als een petticoat aan de arm van een gespierde vetkuif. The Ruminants brengen country en rock-‘n-roll alsof ze in de jaren zestig teruggrijpen naar de jaren vijftig. Ultracool zijn de nummers die wel iets weg hebben van Sam the Sham & the Pharaos zoals Lift Up Your Eyes en 16 Dollars. Tamelijk rudimentair is het soms. Bloodstained Man herinnert bijvoorbeeld aan de kale rockabilly van Tav Falco. Zo meer…

Over countrysoul hebben we het de laatste jaren heel vaak gehad op deze site en bijna altijd in positieve zin. Deze keer niet. Kevin Russell probeert op Gulf Coast Museum (Nine Mile Records/Sonic Rendezvous) te zingen als een soulzanger, maar dat lukt van geen kant. Waardoor deze tweede cd van zijn hobbygroep Shinyribs uitdraait op een jammerlijke mislukking. Is het allemaal kommer en kwel? Nee, als Russell gewoon zijn ding doet, dan is zijn rammelende rootsrock nog altijd aangenaam. Helaas heeft de Texaan zich ten doel gesteld meer…

Het lijkt af en toe een beetje op Norwegian Wood, het instrumentale Encre De Plume dat is te vinden op de ep Venez Danser (eigen beheer) van het Canadese Oh My Darling. Aan de akoestische bluegrass en oldtime voegen de vier vrouwen uit Winnipeg deze keer een cajunsausje toe. Als ze zingen, doen ze dat in het Frans. Wie meent dat traditionele muziek niet levendig kan klinken heeft het mis. De fraaie samenzang slingert zich met krullen om het snarenspul van contrabas, banjo, viool en gitaren. Gasten zorgen voor toevoegingen meer…

Wat zegt het dat  er geen Engelstalige Wikipediapagina over Sam Baker is, maar wel een Nederlandstalige? Dat hij hier beter op waarde geschat wordt? Dat zou kunnen, we lusten er hier wel pap van. Alle albums van Baker gaan er in deze streken in als koek, zijn optredens worden uitstekend bezocht. En er is reden voor opwinding want er ligt een nieuw album in de winkels: Say Grace (Lucky Dice). Het is het vierde album van de in 1954 in Texas geboren singer-songwriter met het karakterestieke hese stemgeluid. Nee, heel veel is er niet meer…

‘Murphyland is where you want to be’, zingt Elliott Murphy op Murphyland. Onbekend is waar die plaats ligt. Is het in Frankrijk waar de singer-songwriter al jaren woont? Of toch in Amerika waar hij vandaan komt? It Takes A Worried Man (Blue Rose/Sonic Rendezvous) is volgens de platenmaatschappij zijn 33ste album, maar daar zitten dan ook wat liveplaten en compilaties tussen schat ik zo in. Murphy doet wat hij altijd heeft gedaan. Het titelnummer is een tamelijk kaal gebrachte cover van het bluesnummer. Angeline is zoals meer…

Laat ik deze recensie van The Other Life (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Shooter Jennings beginnen met een bekentenis. Ik heb de muziek van de zoon van Waylon altijd links laten liggen. Dat had waarschijnlijk veel te maken met het concert dat hij in 2007 gaf als afsluiter van het americanafestival Blue Highways. De bak herrie die hij produceerde in een steeds legere grote zaal van het Utrechtse Vredenburg joeg mij weg. Harde muziek is prima, maar alsjeblieft geen hardrock. Dat is namelijk wapperen met vette haren en broekspijpen in een laagje meer…

De titel Standards (Tapete Records/Sonic Rendezvous) zou je zomaar op het verkeerde been kunnen zetten. Er staan geen overbekende nummers op deze cd, maar nieuw materiaal van Lloyd Cole. Daar leek het lange tijd trouwens niet op. Er vloeide weinig uit de pen van de Brit die al jaren in Amerika woont. Tijdens het schrijven van een recensie van Tempest van Bob Dylan kreeg hij weer de geest. Dat album van Dylan was niet diens beste werkstuk, schreef Cole, maar evengoed kwam hij wel tot de slotsom dat de plaat wel meer…

Op het debuut Together We Are All Alone bestond Lucky Bones nog louter uit Eamonn O’Connor. De uit Dublin afkomstige singer-songwriter nam het album op in Texas met sessiemusici. Bij terugkeer in Ierland formeerde hij een echte band om die vervolgens voor de opnamen van de opvolger Someone’s Son (eigen beheer) mee te nemen naar Texas. Vooral de eerste drie nummers van deze plaat zijn erg sterk. Op She Don’t Know zijn het de fraaie zang, waarvan je je in eerste instantie even afvraagt of je nu een man of meer…