De Engelse badplaats Southend On Sea is, in muzikaal opzicht, vooral bekend als tweede hoofdstad, na Londen, van de pubrock. Eddie & the Hotrods, The Kursaal Flyers en Dr Feelgood hebben er hun roots. Dat er ook interessante americana, in de vorm van The Lucky Strikes, vandaan komt is een veel minder bekend feit. Oplettende lezers hebben de naam The Lucky Strikes wel al eerder op deze site voorbij zien komen als zijnde de band van de hier eerder besproken M.G. Boulter. “Blues/ Garage/ Americana, spaghetti-western, fiddle meer…

Toegegeven, vooral het feit dat Ryan Adams op dit album meespeelde triggerde me om het eens te beluisteren. Zo werkt dat bij mij klaarblijkelijk. En in dit geval ben ik er erg blij mee want Reservoir Drive (eigen beheer) van Krista Polvere is een buitengewoon goed album. Polvere is een Australische singer-songwriter die een paar jaar geleden op avontuur naar New York toog. Ze maakte veel mee, trouwde er, scheidde vervolgens weer, nam haar eerste  album op. Bij die laatste gebeurtenis ontmoette ze via Jon Graboff, steelgitarist van meer…

Een prachtige plaat van een nog onbekende band is We Can Be Horses (eigen beheer) van Buffalo Gospel. Uit Milwaukee, Wisconsin, komt deze rond Ryan Necci geformeerde formatie. Necci is een geweldige songschrijver die als zanger opvalt met een tamelijk scherpe stem die extra bijzonder wordt door een schor randje. Denk aan een combinatie van John Prine, Spanic Boys en Mike Ferrio van Tandy. Zijn nummers staan vol met zinnetjes die blijven hangen. ‘If the preacher don’t like it / He can kiss my ass’ op Song Of The Ox is er zo eentje. Meer meer…

The Whiskey Bottles schilderen op Grandville (eigen beheer) het portret van een doorsnee stadje in Amerika. Het bestaat niet, maar het zou overal in de Verenigde Staten kunnen zijn. Zo’n plaatsje waar de mannen nog werken met hun handen en overal witte hekken om de gazons met houten huizen staan. De band komt uit Boulder, Colorado, en heeft in Molly Orlando een krachtige zangeres. Fel als Maria McKee kan ze overkomen op de uptempo nummers. Want in dat fictieve plaatsje is natuurlijk ook niet alles koek en ei. Naast Orlando bestaat meer…

De door een nichtje van Ashleigh Flynn gemaakte tekening die de cover van A Million Stars (Home Perm Records) siert, bracht de artieste uit Portland, Oregon, op het idee om een plaat te maken over de vrouwen van het Wilde Westen. Zo maken we op het titelnummer kennis met Cattle Annie en Little Britches, twee vrouwen die eind negentiende eeuw als outlaws tekeer gingen in Oklahoma, Kansas en Missouri. Ze deden dat altijd verkleed als mannen trouwens. Op How The West Was Won horen we het verhaal van Janie: ‘Janie had herself meer…

Achter de naam T.S. Eliot Appreciation Society gaat de Utrechtse singer-songwriter Tom Gerritsen schuil. Dat pseudoniem is niet toevallig gekozen. Gerritsen, een voormalige straatzanger die ook een paar jaar in Canada heeft doorgebracht, bewondert de Amerikaanse/Britse dichter vanwege diens fragmentarische manier van schrijven. Dat probeert hij zelf ook met de indiefolkyliedjes op zijn debuut, A New History (V2), zodat iedere luisteraar er iets in kan horen. Fragmentarisch? Je zou het ook onsamenhangend kunnen noemen. Kwestie van meer…

De roots van Ha Ha Tonka verpakken ze al in de bandnaam. Ha Ha Tonka is namelijk een natuurpark in Missouri, de Amerikaanse staat waar de band vandaan komt. Op Lessons (Bloodshot Records/Bertus) toont het kwartet ambities die verder gaan dan de countryroads die ze al kennen. Op Dead To The World trekken ze de boel in gang zoals ook Mumford & Sons dat kunnen. Met wat handgeklap en losse pianoaanslagen en samenzang bewerkstelligen ze een sfeertje dat indierock blijft, maar toch ook een commercieel kantje heeft. Daarnaast voegen meer…

Over Austin Lucas had ik al wel positieve stukjes gelezen, maar zijn muziek had ik nog nooit gehoord. Vreemd dus dat Stay Reckless (New West/Warner Benelux) zo bekend klonk. Die stem, tjonge, die zanger kende ik toch? Het duurde even en opeens wist ik het. Austin Lucas klinkt precies als Gary Floyd. En dat is goed nieuws, want wanneer hebben we voor het laatst wat gehoord van die artiest? De overeenkomst in stem is frappant. Saillant detail is dat Lucas en Floyd een vergelijkbare muzikale loopbaan hebben. Voor Floyd begon meer…

Op een reis van Woodstock naar New Orleans zoekt Anders Osborne naar de vrede. Bijna zeven minuten duurt het titelnummer Peace (Alligator/Munich) waarmee hij het album opent. Je kunt je blijven verbazen over de van soul doordrenkte rootsrock van de in Zweden geboren musicus. Die is zo Amerikaans als wat, maar nooit een simpele doordruk van zijn voorbeelden. Osborne blijft zich ontwikkelen als een oorspronkelijk artiest die graag zijwegen inslaat. Funky en modern op Let It Go, flirtend met reggae op Windows en Sarah Anne. Chaotische no meer…