Een nieuw album, in dit geval Big Big World (eigen beheer), van Scott Miller is altijd een bijzondere gebeurtenis. Miller is namelijk een bijzonder artiest. Hij werd ooit door Steve Earle een “world class writer” genoemd en was, begeleid door de V-Roys, de eerste artiest op diens E-Squared label. Goede albums leverden echter geen grote doorbraak op. Nadat de V-Roys uit elkaar gingen (voormalig V-Roy gitarist John Paul Keith is inmiddels mogelijk bekender dan zijn voormalige werkgever), richtte Miller The Commonwealth op. Ook met die meer…

‘If rock-‘n-roll can save your soul / It’s also gonna take its toll’, stelt Stephen Kellogg vast. De passie die in die woorden besloten ligt, krijgt een ontnuchterend vervolg. En eigenlijk viel dat al op te maken uit de songtitel I Don’t Want To Die On The Road. Geen passie, maar voorzichtigheid. De teksten op Blunderstone Rookery (Bread And Butter Music/Bertus) lijken heel wat op te werpen, maar na enkele draaibeurten blijft daar niet zoveel van over. Te vrijblijvend. Te algemeen. Te nietszeggend, zoals het best aardig klinkende The Brain Is A Beautiful Thing. Best meer…

Van het ene op het andere moment raakte de linkerhelft van het gezicht van Flip Noorman verlamd. Bellse Parese heet de aandoening die wordt veroorzaakt door een ontstoken zenuw en zo heet ook het debuutalbum van de liedjesschrijver. Op Bellse Parese (Bastaard Platen/Sonic Rendezvous) benadrukt Noorman de twee kanten die hem kenmerken. Enerzijds zijn er angstaanjagende nummers waarop hij ranzige potten-en-pannen-muziek in de stijl van Tom Waits maakt, net zoals labelgenoot Jeroen Kant dat doet. ‘Voer je idealen aan de slager / En je vuist meer…

Mist, wind, regen, het wordt kortom tijd voor een herfstplaat. En met een herfstplaat uit Schotland kun je gewoon niet mis zitten, ook al is-‘tie al een half jaar uit. We hebben het over Fixing The Shadows (Crooked Mouth Records) van Grant Campbell. Wat een prettige plaat voor een glas whisky bij de open haard. Nu houd ik niet van whisky en heb ik ook geen open haard, maar u begrijpt wat ik bedoel. De 12 merendeel rustige liedjes (geen herfststormen!) zijn met hulp van Iain Hutchinson (diverse instrumenten en meer…

Man man, wat waren we opgetogen over het titelloze debuut van Tim Knol uit 2010. Eindelijk een jonge gast die, opgegroeid met een dieet van countryrock en oude soul, Nederland een poepje zou laten ruiken. Een heerlijke plaat met frisse Nederlandse americana. Ook de in 2011 uitgekomen opvolger Days was een interessant album. En toen wilde Knol wel eens kijken wat er nog meer was behalve muziek. Hij bouwde een sabbatical in waarin hij zich toelegde op fotograferen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Voor Soldier On (Excelsior) moest meer…

Na Darker Angels – The Country & Western Music Of Maurice Mattei and the Tempers – The Sam Quentin Series Vol. 1 (zie recensie) is er nu Ragged Dolls – The Rock & Roll Music Of Maurice Mattei and the Tempers – The Sam Quentin Series Vol. 2 (Mar Key Records). De veelzijdige artiest uit de staat Ohio pakt hier uit met twaalf puntige liedjes. Maurice Mattei neemt de gedaante aan van een pubrocker die zich uitleeft met harde rhythm & blues. Riffs als Chuck Berry en huilen als Howlin’ Wolf met een mondharmonica. Crabtree & Evelyn doet meer…

Nooit kijk ik naar het televisieprogramma Voetbal International. De sport vind ik weliswaar mooi, maar het gelul erover kan me gestolen worden. Nu blijkt echter dat ik toch wel wat gemist heb de laatste tijd. Tenminste, als de huisband, Danny Vera en co, tijdens dat programma zo goed is als op het nieuwe album, Distant Rumble (Excelsior). Want die plaat, ik zeg het maar gelijk, is fantastisch. Met name het tweede gedeelte van het album is sensationeel goed. De Zeeuw Vera (ware naam Polfliet) heeft een geluid dat geënt is op oude meer…

Dit Close To The Floor (Nine Mile Records/Sonic Rendezvous) is hier al bijna grijsgedraaid. Hoog tijd voor een stukje. Want oh oh oh wat horen we Patrick Sweany graag vertellen dat hij op weg is naar Georgia, Texas en New York City (Working For You). Want die stem neemt je altijd mee. Een ruige strot als John Fogerty of Eddie Hinton. Ja, misschien zelfs als Otis Redding. En dat klotsende soulgitaartje van hem, zoals op Bus Station, geweldig! Dat is ’the loneliest place in the world’ als we hem mogen geloven. Op dit nummer meer…

Drag The River, maakt die naam nog wat bij u los? Het kwartet met Chad Price en Jon Snodgrass als voormannen bouwde in het vorige decennium een naam op als solide vertegenwoordiger in het grofkorrelige segment van de alternatieve country. Dan bedoelen we de hoek waarin we ook Lucero, Two Cow Garage en bands als Glossary en Lauderdale kunnen vinden. Na een pauze van een jaar of vijf ligt er ineens weer een nieuw, titelloos, album (Xtra Mile Recordings) van het gezelschap uit Colorado. Een prima album, laat dat gezegd zijn. Wel meer…