Een titel voor zijn nieuwe plaat was niet nodig vond Tommy Ebben. Zijn portret en naam op de cover, dat moest genoeg zijn. Tommy Ebben vindt zichzelf opnieuw uit op zijn titelloze nieuwe plaat. Hij presenteert zich zoals hij is, dat is de gedachte. Op Tommy Ebben (Goomah Music/Excelsior Recordings/V2) heeft de musicus zijn band The Small Town Villains niet meer nodig. Een rootsplaat moest het niet meer worden. En dus horen we deze keer popliedjes in een moderner jasje. Best fraaie liedjes eigenlijk, maar het duurt wel even voordat meer…

Clay McClinton volgt wel erg nauwkeurig de voetsporen van zijn vader Delbert. Hebben ze dezelfde schoenmaat? Zodat Clay in zijn cowboylaarzen precies kan stappen in de afdrukken van zijn vader? Misschien is het gezeur, maar de overheersende indruk van Bitin’ At The Bit (Red Chili Records/Sonic Rendezvous) is dat junior wel erg goed heeft geluisterd naar senior. De geweldige song Victim Of Life’s Circumstances van Delbert krijgt een natuurgetrouwe uitvoering, maar dat betekent ook dat het een nogal fletse uitvoering is. Interessanter was meer…

Sean Taylor is een jonge Britse bluesrocker die steeds duidelijker kiest voor een meer algemene koers als singer-songwriter. Op Chase The Night (eigen beheer/Bertus) doet hij dat met wisselend resultaat. Zo is het titelnummer waarmee de cd begint niet echt opzienbarend. Op het tweede nummer van de plaat maakt hij meer indruk. Biddy Mulligans is een tamelijk triest pianoliedje over een bar aan Kilburn High Road in Londen. Op So Fine spoelt de percussie als regen op straat in de Britse hoofdstad in een liedje dat atmosferisch is als Daniel Lanois en meer…

Elke keer als Jericho Road klinkt moet ik aan Child In Time van Deep Purple denken. En ook al heb ik niet zoveel met de hardrock van die band, op de een of andere manier is het een heel aangename associatie. Damien Jurado die gaat gillen als Ian Gillan, onwaarschijnlijk, maar toch een beetje waar. En ik? Ik vind het prachtig. Brothers And Sisters Of The Eternal Son (Secretly Canadian/Konkurrent) is een moderne plaat die op heerlijke wijze teruggrijpt naar vervlogen tijden. Vooral liefhebbers van psychedelische rock komen aan hun trekken. De samenwerking meer…

De eerste woorden van Chris Eckman op Harney County (Glitterhouse Records/Munich) zijn ‘scratched in stone’. Zo klinkt het ook als Eckman zingt. Stof en gruis, de Amerikaan zoekt het altijd op. Niet voor niets heette het laatste album van The Walkabouts Travels In The Dustland. Stof en gruis. Eckman veegt het op uit de verlaten fabrieken in Slovenië, waar hij al jaren verblijft. Of hij schept het op in Mali, waar hij met Dirtmusic musiceert in de woestijn. Deze keer keer schraapt hij het van de rotsen in Harney County. Dat ligt meer…

De gitaren wroeten in de oceaanbodem en maken het nog donkerder dan donker. Daar doorheen snijdt de stem van Jeff Finlin. Scherp als een zwaardvis met aan die gemene punt ook nog eens vervaarlijke kartelranden. Een uit duizenden herkenbare stem die gemaakt is voor rootsrock, een muziekstijl waar de echte klasbakken stoer zijn door zichzelf te blijven. Op My Moby Dick (Bent Wheel Records/Munich) staan liedjes met titels als I Killed Myself Last Night en Woke Up Inside A Revolution. Als schrijver bezit Finlin over een meer…

“Huh? Drie sterren maar?” Ik hoor het u denken. En zeker degenen die mijn muzikale voorkeuren kennen, zullen zich waarschijnlijk afvragen waarom English Oceans (ATO), het twaalfde album van de Drive-by Truckers, er zo relatief bekaaid afkomt. Eenvoudig, het zijn gewoon de liedjes. Of beter gezegd: het zijn gewone liedjes. Ze doen me weinig tot niets dit keer. Voor het eerst is een plaat van deze southern rockers eerlijk verdeeld in 7 liedjes van Patterson Hood en 6 van Mike Coooley. En waar ik altijd meer een Hoodiaan geweest ben, moet ik dit keer toegeven dat meer…

Zoveel recensenten, zoveel smaken. Ik had helemaal niet zo veel op met de vijfsterrenplaat More Like A Temple van Adam Faucett. Die kale productie ervan maakte zijn stem me iets te indringend. Maar hoe anders zijn mijn ervaringen met ‘s mans nieuwe plaat: Blind Water Finds Blind Water (Last Chance Records). Ik ben na een weekje intensief draaien helemaal om. Zalig. Waar het aan ligt? De nummers zijn wat “ronder”, wat minder rudimentair, zonder dat het gelijk muziek voor de miljoenen wordt. Verre van dat. In de paar spaarzaam aangeklede folkgetinte nummers zingt Faucett ook wat minder uitgesproken, minder meer…