Wat een geweldige plaat is dit Dixie Electric Company (Dirtleg Records) van Chris Stalcup & The Grange. Over deze Stalcup schreven we al eens in een recensie van zijn band Chase Fifty Six. Op dit album heeft hij andere musici uit Atlanta, Georgia, om zich heen verzameld. De met een prachtige, roestige stem gezegende Stalcup begint ijzersterk met het titelnummer dat gaat over de eigenaar van de Airstreamer die de cover siert. Het is een triest verhaal over een dominee en zijn vrouw die treuren om het verlies van hun zoon die zich op een motor meer…

‘Thank you from the bottom of my broken heart’, zingt Victor Camozzi. Mooi zinnetje. Het is altijd beter dan helemaal niets te voelen, wil hij maar zeggen. Aan zeggingskracht ontbreekt het niet op Cactus & Roses (Volco Records), het derde album van de Texaan. Erg rooskleurig is het allemaal niet in zijn liedjes. In het fraaie titelnummer gaat het over geknakte trots en het onvermogen om elkaar gewoon lief te hebben. Oftewel: ‘The beautiful way we hurt each other / And never know what for’. Met zijn droge voordracht plaatst meer…

Met een baard als Willie Nelson ben je nog geen country. Met een southern drawl ben je nog geen country. ‘There’s some people out there / Just country in name / All hat and no horse / All gun and no game’, verklaart Tom Shed op It Don’t Mean You’re Country, een van de liedjes op Mama’s Goin’ Out (eigen beheer). Shed is een singer-songwriter uit Florida. Zijn liedjes kunnen licht van toon zijn, maar evengoed serieuze zaken behandelen. Op Forgotten Memories veegt hij de vloer aan met projectontwikkelaars die winkelcentra en golfbanen aanleggen, zonder meer…

Graag had ik hier in enthousiasmerende bewoordingen Rule The World (New West/Warner Music) van Max Gomez aanbevolen. Een debuut met fraaie hoes op een prima label van een onbekend talent uit de Amerikaanse staat New Mexico, ik was erg benieuwd. De release stond al een tijdje aangekondigd, maar de plaat werd teruggetrokken door de Nederlandse importeur om daarna alsnog te worden uitgebracht. Wellicht heeft het succes van The Common Linnets daar wel een rol in gespeeld. Er is blijkbaar een markt voor meer…

De Texaan Jeremy Halliburton noemt zichzelf op zijn website ‘a notorious namedropper’. Dat komt goed uit. Doen wij namelijk ook graag. Dat deden we al eerder bij zijn cd’s en dat doen we bij Germantown (eigen beheer) opnieuw. Silver City brengt een Waitsiaanse kroeglucht. Lonesome blues. Easy street. Het is het terrein van Mystery Slang, vormgegeven door de bluesy gitaar die de vloer veegt. Devil’s Tools begint als Primal Scream op de uitstekende rootsplaat Give Out But Don’t Give Up. 24 Acres heeft alle elementen van een chain gang inclusief meer…

Er is niets op de radio en er is niets op de tv. Krim Delmhorst verlangt op het titelnummer van Blood Test (Signature Sounds/Munich) terug naar de tijden van verveling. Want wat was het fijn om je daarin samen te verliezen. Je af te vragen: ben ik echt van jou? En ben jij mijn? De weemoed heeft een goede aan Delmhorst. Ze voelt zich er prettig bij. Op 92nd St verlangt ze terug naar de tijd dat ze studeerde in New York. De tijd dat ze bij haar vriendje op de kamer de dagen doorbracht met jasmijnthee en dirty movies. Met Monk en Trane. Op Homeless steekt meer…

Dankzij de Zweedse promotor Hemifran wordt de ep (34 minuten) Realizations & Declarations Vol. 1 (eigen beheer) van de Amerikaan Scott Krokoff twee jaar na de release alsnog onder de aandacht gebracht in Europa. Eigenlijk is het met ruim een half uur muziek toch net iets meer dan een ep. Wellicht spreekt Krokoff over een ep omdat een aantal nummers al op eerder werk van hem stond. En de opener What The Hell is tevens de afsluiter. De eerste versie heeft heerlijk elektrisch gitaarwerk dat The Eagles circa On The Border in meer…

‘I want to dream away my life, ride my bicycle into the night’, zingt de Canadees Rob Moir op zijn album Places To Die (Make My Day Records/Sonic Rendezvous). Die droom maakt hij op dit moment waar met een Europese tournee op de fiets. Zijn optredens vinden plaats in huiskamers van Frankrijk tot Polen. Deze week is hij nog in Groningen, waarna hij naar Duitsland rijdt. Moir maakt zich in zijn liedjes druk over slecht betaalde fabrieksarbeiders en meisjes die alleen maar willen shoppen. Woede en twijfels over zijn eigen rol strijden om voorrang in de krachtige meer…

De eigenwijze dondersteen Lydia Loveless heeft ongetwijfeld wat butsen opgelopen sinds haar vorige album Indestructible Machine (zie recensie). Een beetje ouder is ze. Een beetje wijzer ook. Ze weet wat het is om op haar bek te gaan. Onverwoestbaar? Dat niet. Onbeschaamd? Dat nog wel. Ze doet op Somewhere Else (Bloodshot Records/Bertus) weer verslag van haar turbulente leventje. Onverbloemd. ‘Don’t stop giving me head’, schreeuwt ze uit op Head. Het gaat vaak over seks bij deze jongedame uit Columbus, Ohio. Dat meer…