Op 21 oktober 2012 zong Cory Branan, tijdens een optreden van The Revival Tour in de Utrechtse Helling, de hit van de avond: The Prettiest Waitress in Memphis, dat te vinden is op zijn album 12 Songs. Wat een fantastisch nummer! Maar geen echte hit natuurlijk. Geen hit in de betekenis van commercieel succes. Dat weet Branan zelf ook wel. Het is niet voor niets dat hij nu op de proppen komt met The No-Hit Wonder, zijn eerste album voor het Bloodshot-label. En Branan slaat hier raak, weer 11 “hits”. Tenminste, als je houdt van meer…

Je hebt van die platen die werkelijk elke draaibeurt indruk weten te maken. Ledges (Dualtone/Bertus) van Noah Gundersen is zo’n plaat. De jonge in de noordwestelijke staat Washington opgegroeide singer-songwriter weet af en toe oude countryrock naadloos te verbinden met modernere altcountry. Zo valt op opener Poor Man’s Son niet te ontkomen aan de echo’s van Laurel Canyon. Het begint a-capella en doet vooral denken aan Jackson Browne. Zijn zus voegt zich bij hem en zo halverwege het nummer horen we toch nog enkele meer…

Mocht ik ooit in een horecagelegeheid komen waar ze Kati Salo draaien, dan zal ik de uitbater daarvan omhelzen en feliciteren met zijn goede smaak. Want smaakvol is toch het minste wat we over het titelloze debuut (Taajuusvarjostin/Beste Unterhaltung) van deze Finse zangeres kunnen zeggen. Salo schotelt ons fijne folkpop voor, waarin het gebruik van cello en banjo regelmatig terugkerende elementen zijn. De makkelijke weg wordt nooit gekozen. Telkens wordt in een liedje een aantrekkelijke omweg gevonden die Salo ons ook wil laten meer…

Terwijl Daniel Romano met zijn authentieke country Nederland verovert, dient zich een volgende jonge Canadees aan die het genre wil redden. Zijn naam: Nudie. Met Remember This (eigen beheer) valt al net zo heerlijk te huilen als met Romano’s doorbraakplaat Come Cry With Me. Ga maar na, Nudie schrijft nummers met titels als My Sweet Ache, The Pain In You, I’m Tired Of Living With No Fun en I Miss The Love (But I Never Miss You). Maar eerst iets over zijn artiestennaam. Nudie was een befaamde westerncouturier die alle meer…

Het is maar goed dat we in deze postmoderne tijden leven, waarin alles wat ooit hip was, inmiddels ook gewoon weer kan (ik hoorde laatst zelfs Wishbone Ash in een winkel klinken). Zo kan de alternatieve country van The Loudermilks gewoon ook anno nu. Als je het titelloze debuut (eigen beheer) van deze band uit Charlotte, North Carolina, beluistert, waan je je vanzelf weer in het midden van de jaren 90. En als die retrosound zo lekker wordt neergezet als op dit album, is dat een fijne ervaring. Kijk, dit is dan wel een debuut maar de vijf leden van meer…

Altcountry goes softrock. Althans, als het gaat om Jeff Larson. Diens echo’s van de meest vriendelijke varianten uit de Laurel Canyon zijn namelijk zo pakkend dat we ons maar al te graag laten meevoeren langs de kustlijn van Californië. Van Following The Echoes gaat het naar Goodbye Ocean Street Beaches. Zonneschijn en er valt toch ook wat regen op Even When The Rain Comes of Rain Soaked Cloud te ontwaren. Close Circle (eigen beheer) van Jeff Larson biedt alles wat je verwacht. Soft, maar absoluut niet saai. Een hernieuwde kennismaking met meer…

Single Mothers (Loose Music), het vijfde album van Justin Townes Earle, is een lastig album. Lastig omdat er een aantal prachtige nummers op staan, maar ook een aantal liedjes die werkelijk niet beklijven, zonder dat je nu gelijk kunt zeggen dat ze slecht of gemakzuchtig in elkaar gezet zijn. Maar als we ons concentreren op de positieve punten: White Gardenias is een werkelijk schitterend nummer gewijd aan Billie Holliday, mooi gezongen bovendien. Een hoogtepunt in de carriere van een de zanger, die na een aantal moeilijke jaren nu meer…