Zijn er zaterdag in Groningen doedelzakken en fluitjes van een cent te horen op het festival TakeRoot? Zou zo maar kunnen. Dat staat dan te gebeuren bij het concert van Gregory Page. De in Londen geboren artiest woont al jaren in Amerika en op One Way Journey Home (V2) onderneemt hij de reis terug naar zijn roots. Zijn americana wordt op zijn nieuwste album ondergedompeld in de Ierse folk. Zijn opa was in de jaren ’30 van de vorige eeuw een grootheid op de Uilleann pipes, dat is de Ierse doedelzak. Het instrument wordt niet zoals meer…

Na een in eigen beheer uitgebracht album werd de Ben Miller Band opgepikt door het toonaangevende New West. Any Way, Shape Or Form (New West Records/Warner Music) maakt duidelijk wat het platenlabel gezien moet hebben in de band uit Joplin, Missouri. Ben Miller, Doug Dicharry en Scott Leeper knallen met de vaart van de Dukes Of Hazzard door de Appalachenmuziek. Met dit stelletje haalt het label van alles binnen. Vooroorlogse blues en country met de wilde energie van punk, de Ben Miller Band neemt op die golvende heuvels van meer…

Uitgeput was Gina Villalobos. Haar creatieve bron opgedroogd. Geen inspiratie om nummers voor een nieuw album te schrijven. Geen energie om weer van stad naar stad te reizen om op te treden. In 2011 zag ze zich genoodzaakt om een pauze in te lassen. Nu ligt er toch weer een nieuwe cd van haar. Sola (eigen beheer) bevat 7 nummers met een speelduur van ruim 26 minuten. Op Everything I Want schraapt ze haar keel en gaat ze tot de bodem. Soms nog dieper, dan lijkt de bodem zoek. Villalobos durft het aan om de bekende patronen te meer…

Als de groten een nieuw album afleveren geeft dat altijd een zenuwachtige spanning. Voldoet hij/zij wel aan de verwachtingen? Steevast levert een dergelijk album ook uiteenlopende meningen daarover op. Wij zijn in elk geval enthousiast over het naamloze album (Paxam/Columbia) van Ryan Adams. Je kunt trouwens ook volhouden dat het album niet ongetiteld is maar de naam van de artiest draagt. Whatever. Er staan gewoon 11 heerlijke nummers op. U kent het verhaal misschien al. Adams gaf ruim 100.000 dollar uit aan een album dat meer…

Hipster Girls kunnen niet dansen en dat zal wel aan die skinny jeans liggen. Aldus Fingerpistol, een band uit Austin, Texas. De vraag is echter of je wel kunt dansen op de muziek van Fingerpistol. Die is namelijk zo afgrijselijk saai en gaat zo rechtlijnig van cliché naar cliché, dat je het maar beter op een lopen kunt zetten. Hollen om zo snel mogelijk dekking te zoeken achter de butte op het foeilelijke hoesje van Stepped In It Again (eigen beheer). Dansen om de kogels te ontwijken is overbodig. Fingerpistol is namelijk totaal ongevaarlijk. Flauwe meer…

Intrigerend is de muziek van Anna Tivel, een in Portland, Oregon wonende singer-songwriter. Tivel bracht dit jaar een tweede album uit, getiteld Before Machines (Fluff & Gravy Records). Haar liedjes zijn tegelijkertijd als ouderwets en modern te omschrijven. Before Machines staat namelijk vol met traditionele folk. Of misschien is het beter te omschrijven als van die typische singer-songwriterstuff. Muziek die Rickie Lee Jones of, pak ‘m beet, Melanie vroeger maakten, maar dan toch een stuk moderner gebracht. Dat wil zeggen: in de meer…

Als een architect heeft Seth Goodman de lijnen uitgezet op White Space Flavors And Parties On Tv (Sweet Candy Rock Records) van The Grand Undoing. Strakke lijnen zijn het. Scherp als de puntschoenen van Joe Jackson. Net als op het twee jaar geleden verschenen Appeasing The Sick (zie recensie) toont Goodman ons de inhoud van zijn platenkast middels zijn eigen liedjes. Die worden vormgegeven met punkpop, new wave en barokke pop. En op The Ballad Of Alvin Gordon is altcountry de voornaamste smaak, opgediend met meer…

Het woordloze oohoohooooh van In A Glade klinkt ijl, het roept een lichte huivering op en tegelijk is het ook romantisch en daarom past het precies bij dat lievige hoesje van Idiot’s Hill (Rootsy/Sonic Rendezvous). Daarna schakelt Basko Believes over naar het atmosferische Wolves, waarbij te denken valt aan Dawes of Luke Doucet. Basko Believes is de nieuwe artiestennaam van de Zweedse singer-songwriter Johan Örjansson die eerder indruk maakte met Melancholic Melodies For Better Times. Dat album viel in de smaak bij Amerikaanse collega’s. Israel Nash nam meer…

Liedjes over de liefde die zo wreed kan zijn, gaat het daar niet altijd over in de betere popmuziek? De Ier Ultan Conlon noemde zijn tweede album Songs Of Love So Cruel (DarkSideOut Records) en als hij iets bewijst dan is het dat hij daar blijkbaar heel goed mee om kan gaan. Want tjonge, wat een fraaie liedjes schreef hij. Die stem van hem is uitermate geschikt voor de lichte melancholie die hij trouwens bijna laat verwaaien in de heerlijke melodieën. Die stem lijkt op Lloyd Cole en Roy Orbison en als hij de hoge registers opzoekt een meer…