De nummers van Nelson Wright op Orphans & Relics (eigen beheer) ademen een rustieke sfeer. De geur van rook en whisky, een kop koffie als de zon opkomt, de koude wind die in rondjes om een schuur waait. Het tweede album van de artiest uit Seattle begint met het beeld van een waterrad. Daar bij Miller’s Wheel vinden twee jonge geliefden elkaar voor het eerst. Producer Michael Thomas Connolly heeft een grote rol in het aanstampen van de mossige ondergrond. De manier waarop hij de dobro speelt op Miller’s Wheel is prachtig. Alsof meer…

Eerst moest ik even denken aan Terry Anderson toen ik het hoesje van Sonic Soul Sessions (eigen beheer) bekeek. Maar nee, het gaat hier om Terry Davidson & the Gears. Maar ver verwijderd van de asskickin music van Anderson, vooral succesvol door enkele nummers die hij schreef voor Dan Baird en diens band The Georgia Satellites, is Davidson niet. Het best omschrijft hij zijn idee over muziek op Without The Blues, het slotnummer van dit album. De musicus uit Columbus, Ohio, somt een lange rij artiesten op bij wie blues de basis vormt van meer…

De Canadees Cris Cuddy heeft ervaring zat. The Best Kept Secret (eigen beheer) is zijn tiende soloplaat, terwijl hij ook al actief was in diverse bands. Met The Honey Tree begint het album aan de zoete kant. Maar al tijdens het nummer moet je die eerste indruk bijstellen. Al was het maar om de steelgitaar van Bob Taillefer. Cuddy schrijft vooral verhalende songs en die verpakt hij in jasjes van steeds een iets andere snit. Amy heeft met die shufflende drummer een jazzy aanpak. Met heel fijne bijdragen van een koortje. Ze vallen maar heel meer…

The Tarantula Waltz is het verhikel waaronder Markus Svensson muziek maakt. Of beter gezegd: prachtige muziek maakt. Tinder Stick Neck (Brus & Knaster) is het derde album van de Zweed, opgenomen in een oude school op een eiland in de Stockholmse archipel. De 29-jarige Svensson is beïnvloed door Dylan, Jason Molina en 16 Horsepower, maar heeft die invloeden op dit album samengesmeed tot een geheel eigen, zeer melodieus geluid. Duidelijk ontsproten aan folk, maar inmiddels geëvolueerd naar een soort indierock. Niets voor niets opende meer…

Zo ongeveer tegelijkertijd met de release van Bring It All In (New Wheel) is Elijah Ocean verhuisd van New York naar Los Angeles. Daar zullen ze hem met open armen ontvangen. De derde plaat van de Amerikaan biedt namelijk ouderwets goede countryrock. Tegelijkertijd kun je ook stellen dat de singer-songwriter de oversteek helemaal niet had hoeven maken, want met deze release doet hij al voor niemand uit Laurel Canyon onder. De slepende drums brengen hem in het titelnummer naar Californië, waar viool en steelgitaar hem gezelschap houden. De desperate meer…

Vrouwen houden niet van de steelgitaar. Dat vinden ze een zeikinstrument. Ze hebben geen behoefte aan gejank. Dat kunnen ze zelf wel. Is dit een vrouwonvriendelijk stukje? Geenszins! Al die mannen die van de pedal steel houden, moeten namelijk maar eens nadenken hoe dat komt. Durven ze hun emoties niet te tonen? Huilen ze innerlijk stiekem een beetje mee met het instrument? Nou ja, ach ja. Genoeg onzin, over naar Shaken (Bloodshot Records/Bertus) van Maggie Björklund. Dat is een vrouw en de pedal steel is haar instrument. Alle vooroordelen meer…

Kijk ze daar staan. Komen deze vier mannen in een bootje uit The City Of Lost Men (eigen beheer)? Daar zien ze niet naar uit. Dit zijn geen mannen die met wapens in plaats van speeltjes spelen, geen mannen die terreur verspreiden maar bang zijn voor de liefde, zoals bezongen in het titelbummer. Nee, dit zijn vier Noren van Humming People die onder productionele leiding van Phil Madeira 13 nummers opnamen in het ski-oord Trysil. Verschrikkelijk toegankelijke americanaliedjes, die soms aan te duiden zijn als Mumford-materiaal meer…