Het rock-‘n-roll-leven bevalt Eddie Seville wel. Hij beschrijft het op I’m Pacing Myself: een liefje in elke stad die hij aandoet, bier drinken en smoking that stuff. En helemaal gelukkig als hij Hank Williams hoort. Op Ashes To Ashes speelt een jukebox een nummer van The Flying Burrito Brothers. Ragged Hearts (eigen beheer) staat vol met dit soort beelden. ‘A gambler and a whore / A shotgun at my door’, op opener A Crooked Mile. Op Love’s Got A Hold knauwt Seville als Steve Earle, op Dougie’s Blues klinkt een harde steelgitaar. De multi-instrumentalist meer…

De wereld was begin jaren zeventig nog niet klaar voor The Stooges. Na drie platen vol protopunk, een labeltje dat natuurlijk pas later op deze wilde rockmuziek geplakt kon worden, was het in 1973 gedaan met de band. Iggy Pop en James Williamson schreven nog wel de nummers voor een opvolger van Raw Power, maar die zou nooit verschijnen. Met Re-Licked (Leopard Lady Records) gaat een langgekoesterde wens van gitarist Williamson in vervulling. Eindelijk ligt er een plaat met al die nummers. En wat voor een plaat is dat! Omdat Pop niet meer…

Gaaf concept, dat VIP-Very Interesting Persons van de Schotse singer-songwriter Findlay Napier. Het album bevat 10 nummers over mensen met interessante levenslopen. Kende u bij voorbeeld Hedy Lamarr? De Oostenrijks-Amerikaanse actrice die in 1942 mede-uitvindster was van het ‘frequency hopping spread spectrum’, een techniek die tegenwoordig wordt toegepast in vrijwel alle draadloze digitale communicatiemiddelen. Of George C. Parker, de oplichter die vrijwel wekelijks de Brooklyn Bridge verkocht? Maar ook countryster George “No Show” Jones, meer…

Naomi Wachira, onthoud die naam maar, want deze zangeres kan wel eens heel groot worden. Die conclusie trek ik na beluistering van het titelloze debuut van deze zangeres uit Seattle. Een plaat die overigens geproduceerd werd door Damien Jurado, en dat alleen was voor mij al een soort van kwaliteitsaanduiding. Wachira groeide op in Kenia, maar verhuisde op haar 19de voor haar opleiding naar de Verenigde Staten. Begin vorig jaar kwam deze plaat uit, maar omdat Wachira binnenkort in Nederland zal optreden is deze late bespreking toch meer…

Mompelend en fluisterend tracht Chip Taylor ons deelgenoot te maken van zijn verhalen. Drie cd’s telt The Little Prayers Trilogy (Train Wreck Records/Munich). Zucht. Dertig nummers. Zucht. Bandieten en helden bevolken de songs. Heiligen en moordenaars. Taylor tekent her en der verhalen op. Van Czechoslovakian Heaven gaat het naar Nine Soldiers In Baltimore waarna een verhaal volgt over Ontario Crimes. Dat alsmaar zuchten en steunen in al die liedjes is na een tijdje nogal vermoeiend. Hoe mooi sommige liedjes ook mogen zijn, het is meer…

In de recensie van Obadiah wezen we al op de invloed van Al Green. Op Indian Ocean (Nettwerk/Munich) is de overeenkomst met diens platen nog veel groter. Dat is te danken aan muziekjournalist en filmmaker Robert Gordon, een kenner op het gebied van muziek uit Memphis. Hij nodigde folkzangeres Frazey Ford uit om samen met de band van de legendarische soulzanger een plaat op te nemen. In Memphis natuurlijk. In dezelfde studio waar Willie Mitchell begin jaren zeventig geweldige elpees van Green produceerde, kwam dit album tot stand. Ford stond er meer…

Een paar maanden na Single Mothers komt Justin Townes Earle alweer met een nieuw album: Absent Fathers (Loose Music). Inderdaad, dat is het andere deel van een tweeluik. Opgenomen tijdens dezelfde sessies als Single Mothers (recensie) zouden de liedjes oorspronkelijk tezamen een dubbelalbum vormen, maar uiteindelijk besloot Earle toch dat beide albums hun eigen identiteit hadden en los van elkaar uitgebracht moesten worden. Qua geluid wijken de 10 countrynummers van deze plaat ook niet veel af van de nummers van Single Mothers. Misschien meer…