Tiny Legs Tim is een jonge Belg met de blues. Zijn artiestennaam verwijst naar zijn spillebenen, een gevolg van enkele levertransplantaties. Een paar keer vertoefde hij op het randje van de dood. Die ingrepen waren overigens geen gevolg van overmatig drankgebruik, wat je misschien van een bluesartiest zou verwachten, maar van een aangeboren afwijking. ‘One foot in the grave’, betere omstandigheden voor de blues zijn er niet. Die muziek is namelijk bij uitstek geschikt om moeilijkheden te overwinnen. Stepping Up (Sing My Title/N.E.W.S.) is meer…

DC Bloom volgde een aparte route naar het vak van singer-songwriter. De tegenwoordig in Austin, Texas, zetelende Amerikaan schreef speeches voor politici en zakenmensen, totdat hij daar genoeg van kreeg. Hij maakte van zijn hobby zijn vak. Ook wel zo goed voor zijn gemoedsrust; hij hoefde niet langer woorden in de mond te leggen van conservatieve types met witte boorden. Woorden waar hij eigenlijk niet achter stond. Als artiest kan Bloom zeggen wat hij wil. De manier waarop hij dat doet op The Rest Is Commentary (eigen beheer) komt meer…

Net als op het uitstekende Future Harvest (zie recensie) combineert Sean O’Brien op Risk Profile (Cold Hard Press) new wave met twang. De rocker uit San Francisco stamt uit de tijd van de paisley underground en heeft een kort verleden bij de band True West. O’Brien heeft voor opener Rehabilitated (I Want You) een Kinks-jasje aangetrokken, daarna zet hij een aantal nummers het masker op van Talking Heads. De rootsy variant van Sean O’Brien & His Dirty Hands neigt op I Can’t Say No ook naar Flamin Groovies. De opzwepende meer…

Joanne Mackell kan zichzelf wel voor het hoofd slaan. Wat heb ik gedaan? Waarom verblijft de vrouw van wie ik hou in de andere kamer? Op Every Dag & Night (eigen beheer) verwerkt de Canadese singer-songwriter haar stukgelopen relatie. What Have I Done in het kwadraat. Ze heeft het verbruid. Altijd onderweg. Altijd in de weer met woorden. ‘I’m a drifter, a poet and a poem’, zingt ze. En ondertussen heeft ze alle bruggen achter haar verbrand. Het is een en al Desperate Sweetness. Halverwege de cd lijkt ze zich een beetje te meer…

17 Nummers in een dik uur. Dat is wat Shannon Lyon op The Light Behind (Busted Flat Records) te bieden heeft. Dat is voor iemand met een wat korte aandachtspanne een behoorlijke kluif. Maar het is heel goed te doen, kan ik u zeggen. Lyon is een wereldburger die na omzwervingen in Nederland, Spanje en Duitsland (zoals bezongen in The Dirty South) is teruggekeerd naar zijn geboorteland Canada. Op Craigslist zag hij een blokhut/studio aangeboden voor 600 dollar per maand ergens in de bush van British Columbia en hij hapte meer…

Between Green & Gone (eigen beheer) van Miriam Jones is een album met tien liedjes van zo’n vier minuten waarop een echt hoogtepunt ontbreekt. Drie sterren, daarmee is het moeilijk aandacht trekken in het overstelpende aanbod aan muziek. Toch is dit echt een heel fijne plaat voor liefhebbers van ambachtelijk vormgegeven liedjes. Vocaal is er geen vuurwerk te verwachten van Jones, maar het kost haar geen enkele moeite om tien nummers lang de aandacht vast te houden. Ze zingt als een folkzangeres die is afgedaald in een donkere rockclub. De Canadese meer…

Weer flikt hij het. Of eigenlijk moet ik zeggen: weer flikken ze het, want Pascal Hallibert mag dan wel de zanger en componist van Point Quiet zijn, maar in het rijke geluid van de groep op Ways And Needs Of A Night Horse (Continental) zijn alle leden even belangrijk. De viool en ondersteunde zang van Simone Manuputty, de (steel)gitaar van Jan van Bijnen, de bas en toetsen van Hans Custers en het subtiele drumwerk van Daan van Diest. De alternatieve country heeft door de strijkers en blazers die je hoort vaak iets statigs. Het donkere en meer…

Nanananana nananana. Het is een opmerkelijk refreintje voor Amelia Curran. De Canadese singer-songwriter die graag indruk maakt met haar scherpe teksten, houdt het wel heel simpel op Somebody Somewhere. Simpel als het is, het eerste nummer van They Promised You Mercy (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is wel direct raak. Curran zingt het met een stem die een beetje verkouden klinkt. Dat nasale vormt een spannende tegenstelling met het frisse ritme. Het slepende Coming For You ontwikkelt zich tot een meer…

Na wat omzwervingen langs platenlabels maakt Murder By Death sinds enkele jaren deel uit van de Bloodshot-stal. Geen betere plek voor de band uit Indiana dan daar. Murder By Death voegt van links in op de provinciale weg der altcountry, net zoals de meeste andere artiesten op dit label uit Chicago. De drums, de cello, de breaks, dit is een moderne sound met af en toe wat blurpende en brobbelende elektronica. I Shot An Arrow heeft veel weg van Mekons, de band van Jon Langford voordat die naar Amerika trok. Dezelfde Langford die meer…