De meeste van de 12 tracks van Fear And Saturday Night (eigen beheer) schreef Ryan Bingham in afzondering in een airstream trailer ergens in California, in elk geval op een plek zonder elekriciteit en ‘bereik’. Een plek waar hij zich kon concentreren op zijn talent om goede songs te schrijven. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Na het rauwe en ietwat pompeuze Tomorrowland (2012) keert Bingham weer terug als americana-artiest pur sang. Vooral de tweede helft van de plaat is wonderschoon. Diamond Is Too Rough, Radio en Snow Falls in June, zijn regelrechte meer…

Lowell Thompson verdeelt zijn tijd tussen Burlington, Vermont, waar hij is opgegroeid en Austin, Texas, waar je nu eenmaal moet zijn voor contacten en kruisbestuiving met andere artiesten. Stranger’s Advice (Bunkbed Records) is het derde album van de Amerikaan. Zijn vorige (zie recensie) dateert alweer van ruim vijf jaar geleden. Het verblijf in rootshoofdstad Austin betekent niet dat Thompson meer twang heeft toegelaten in zijn muziek. Integendeel zelfs, zo blijkt. Op opener Honey, It’s True is de invloed van new wave zeker zo meer…

Deze plaat had eigenlijk 35 jaar geleden al moeten verschijnen, maar het liep allemaal wat anders voor James King & the Lonewolves. De Schotten verknalden het voor zichzelf met een optreden voor The Old Grey Whistle Test. Na de tv-uitzending regende het klachten van kijkers over deze godslasterlijke losgeslagen lieden. Iedereen trok de handen af van het zootje ongeregeld. Maar kijk, genade bestaat. Lost Songs Of The Confederacy (Stereogram Recordings) is na al die jaren een geweldig debuut. Met zowel oude als meer…

Met een banjo en een boenkende beat bereiden Michael J. Sheehy en zijn lotgenoten zich voor op de dag des oordeels. Flarden mondharmonica stoten ze uit terwijl ze om genade smeken. Judgement is een nummer dat ook voortgetrokken had kunnen worden door Sixteen Horsepower. We hebben het hier over de blues. Niet die van de platgespeelde noten en verwrongen gezichten omdat dat nu eenmaal zo hoort. Nee, Miraculous Mule is the real thing. En Blues Uzi (Bronzerat/V2) is een gevaarlijk ding. Dit is de blues van binnenuit. Vier eigen nummers en vier meer…

City Walls Autumn Falls bestaat uit de twee Australische broers Anthony en David Gill die besloten om hun heil te zoeken in New York. Van die stad was het nog maar een klein eindje naar Woodstock, waar ze in een oude boerenschuur Factory (eigen beheer) opnamen. Ondanks het grotendeels akoestische karakter heeft de muziek een behoorlijke intensiteit. Het titelnummer waarmee het album aanvangt en Let Love klinken ietwat als The Posies op het debuut Failure. Jon Auer en Ken Stringfellow waren op dat moment ook nog met meer…

Rob Heron & the Tea Pad Orchestra, dat is best een vreemde naam. Theepads, dat is een mislukt produkt van Senseo, daar zal het niet naar verwijzen. Tea pad is echter ook ouderwets Amerikaans slang voor een tent waar je hash kon roken, eigenlijk zoiets als een coffeeshop. Daar zullen Rob Heron en zijn mannen eerder op doelen, want hun muziek is net zo ouderwets als de term Tea Pad. Het zestal uit het Engelse Newcastle brengt op hun tweede album, Talk About The Weather (eigen beheer), een mengeling van western swing, blues, jazz en country. Strak meer…

Iedereen kent Ryan Adams, maar wie kent Matthew Ryan? De Amerikaan die in 1997 debuteerde met May Day heeft nooit de erkenning van het grote publiek gekregen. Aan zijn productie kan het niet liggen. Platen zat. Folkrock. Altcountry. En alles daar tussenin en buitenom. Boxers (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is een plaat die aankomt als een rechtse directe. Ryan kiest de aanval met rauwe rock-‘n-roll. Die schorre stem van hem leent zich daar bij uitstek voor. Sommige nummers op Boxers kunnen zich meten met het beste werk van meer…

Wat heerlijk verfrissend klinkt die Amy McCarley op Jet Engines (eigen beheer). De uit Huntsville, Alabama afkomstige zangeres trakteert de luisteraar op haar tweede album met 10 heerlijke, goudeerlijke liedjes. Belangrijk in het geluid van McCarley is Kenny Vaughan, de rootsgitaargod die kilometers maakte in de bands van Marty Stuart en Lucinda Williams. Laatstgenoemde is trouwens wel een mooi referentiepunt om de muziek van McCarley mee te vergelijken. En het is vast vloeken in de americanakerk, maar ik moet eigenlijk zeggen dat ik Jet Engines prefereer meer…

Lost In The Cosmos (Song For Chris Bell) is in korte tijd het tweede eerbetoon aan de in 1978 op 27-jarige leeftijd omgekomen Chris Bell. Diens powerpop op #1 Record van de legendarische band Big Star en het solo-album I Am The Cosmos heeft eeuwigheidswaarde. Vorig jaar was het de Amerikaan M. Lockwood Porter die op zijn album 27 een liedje met de titel Chris Bell deed, nu zijn het de broers Abe, James en Sam Wilson, beter bekend als Sons Of Bill, die hem bewieroken. De band uit de Amerikaanse staat Virginia is meer…

Vijf jonge kerels uit Californië bieden op Glory Bound (eigen beheer) stoere southern rock die wordt gecombineerd met harmonieuze countryrock. Samenzang is een van de sterke punten van Robert Jon & the Wreck. De romantische ballad Mary Anne met piano en een gastrol voor een zangeres is zo’n moment waarop moet blijken dat ze niet alleen maar macho’s zijn. Op Cold Night is het gitaarwerk heel duidelijk geïnspireerd door The Allman Brothers, terwijl het door slidegitaar gedomineerde Steppin’ hardrock is met een funklaag en een vleugje meer…