Rob Lytle geeft workshops songschrijven. Op A Hypocrite Of Heart And Hope (eigen beheer) is dat wel te horen. De Amerikaan verstaat zijn vak. Come South is een liefdesliedje met soepele melodie en het maakt duidelijk dat deze Lytle zich kan scharen bij de echte liedjesschrijvers van Nashville. Niet van het soort dat uit is op grote hits, maar van het soort dat met eerlijke countryfolk veel meer indruk maakt. Thomm Jutz produceerde het album en drukte ook met heerlijke gitaarlicks zijn stempel op A Hypocrite Of Heart And Hope. De meer…

‘It could always be better, but it could be worse’ zingt Dean Owens op Into the sea, het zesde soloalbum van deze Schot die zich zo thuis voelt in Amerika. Natuurlijk kan het altijd beter. De productie had hier en daar wat ingetogener gekund. En in sommige nummers komen we motieven tegen die je in hun sleetsheid gerust clichés zou mogen noemen. ‘Into the sea the river flows / On and on it goes / Stars keep falling from the sky / So much beauty before our eyes.’ Maar het had ook veel slechter gekund. meer…

Waarom u in de oceaan van releases zou moeten luisteren naar This Is The Life (Sleep Recordings) van Andrew Bryant? Allereerst omdat Bryant een prachtige stem heeft. Een van de mooiste die ik dit jaar gehoord heb. Een beetje diepe stem waarin, ook als het tempo omhoog gaat, iets melancholisch doorklinkt. In de tweede plaats omdat de 10 indierock/americana-nummers op deze zevende soloplaat van Bryant (daarover later meer) zonder uitzondering bovengemiddeld goed zijn. Van het stevige, met Hüsker Dü-achtige gitaarpartijtjes meer…

Bij Ooo What Happened van Egil Olsen mag de vraag gesteld worden: “Is dit wel americana?” Ik zou die vraag niet met een volmondig ja beantwoorden. Maar het zit er in elk geval wel dicht tegen aan. Zeker als je iemand als Thomas Dybdahl ook als americanist beschouwt. Olsen is trouwens net als Dybdalh afkomstig uit Noorwegen en dit nieuwste werk, met een speelduur van 32 minuten, is zijn 7^de album. De singer-songwriter – hij noemde zijn debuut onder eigen naam niet voor niets I Am A Singer/Songwriter – is een meester in het maken van meer…

Larry Cooper snijdt een interessante kwestie aan op Miserable Troubadour. Hoe moet je je als artiest staande houden nadat je uitverkoop hebt gehouden om de huur te kunnen betalen? Hoe blijf je dan relevante muziek maken? Hopelijk vindt hij het antwoord niet. De Texaan doet op Dust Devil (Montrose Records) geen concessies en daarmee levert hij zijn derde uitstekende album af (zie hier de recensie van zijn vorige). Zonder uitverkoop te houden. Echt bekend is LL Cooper er nog niet mee geworden. Dus wat dat financieel oplevert? Geen meer…

Van Michael G. Batdorf ontvingen we Weather May Come (eigen beheer). Terwijl we aan deze recensie beginnen, ontdekken we dat er binnenkort een nieuw album verschijnt van de singer-songwriter uit Jackson Hole, Wyoming, en dat dit album al dateert van 2012. Maakt het wat uit? Ons niet. Over zijn vorige album hebben we enthousiast geschreven (zie recensie) en met deze fraaie collectie songs verdient hij evenveel lof. Batdorf heeft Guy Clark als voorbeeld, iets wat vooral duidelijk wordt op Matthew Brady Song. In dat meer…

The Freeway Revival maakt organische countryrock. Op Over The Mountain (eigen beheer) straalt het vijftal uit Asheville, North Carolina, een en al positieve energie uit. De noten die uit de elektrische gitaar rollen, doen de tenen aan de blote voeten jubelen van geluk. Ze gaan zo’n 45 jaar terug in de tijd. The Wind Makes Me Shiver klinkt als de Stones op de countrytoer. Fijn om weer eens een cowbell te horen trouwens. Een saloonpiano, toetsen, lekkere gitaren, een steel, het komt allemaal voorbij. De broers Adam Clayton (zang, piano, Hammond B3, mellotron) en meer…

Radio Birds is een band uit Atlanta, Georgia, die met Contemporary American Slang (Brash Music) een afwisselend album aflevert. Van de southern rock met lange gitaarlijnen van opener Hold On Me gaat het langs grunge (het begin van Sleep City) naar countryrock op Paper Moon. Aan Your Favorite Part plakt een commercieel laagje. De regenboog die de gitarist trekt over The Beast is gladjes, maar toch ook best lekker. Time Ranger doet het met een woud aan gitaarriffs. Op Paper Moon trekt de gitaar als springelastiek aan de melodie. Op Chew Me Up valt te meer…