De voorgaande albums van Okieson kregen steevast hoge waarderingen op onze pagina’s. Geen wonder ook, want Sebastiaan van Bijlevelt maakte op die platen prachtige sfeelvolle americana. Nu dus drie sterren. Hoe dat komt? Okieson verliet met The Moment You’re Airborne (After Driving Off A Cliff) (Elektrograph Records), grotendeels de americana en maakte negen weerbarstige nummers en die alle kanten opschieten. Daarmee een stuk minder toegankelijk. Maar wel goed gedaan. Boards Of Oak is ruim 7 minuten schitterende, kale, meer…

Na vier keer draaien wist ik het wel. Met Heartbreak Pass (New West Records/ADA Warner Music) was het Howe Gelb dan eindelijk gelukt. Hij had al jaren zijn best gedaan om het mij moeilijk te maken, maar hij was er nooit in geslaagd mij van zich te vervreemden. Tot nu dus. Heartbreak Pass. Ik was er wel klaar mee. Een gebroken hart. Een goede vriend kwijt. Howe Gelb, gedenkwaardige concerten had ik van hem gezien. Geweldige platen had hij mij geschonken. Tenminste… Had ik me al die jaren vergist? Ik begon ernstig aan mezelf meer…

Dunderhead werd vorig jaar uitgeroepen tot beste bluegrassband van Europa. Nou kun je je natuurlijk afvragen wat de waarde is van zo’n uitverkiezing. Immers, bluegrass is door en door Amerikaanse muziek. Met Dunderhead (Rootsy/Sonic Rendezvous), het titelloze debuut van de Zweedse formatie, kunnen we vaststellen dat je niet uit de Appalachen van Amerika hoeft te komen voor die high lonesome sound. Met Gone With The Wind beginnen ze het album knap. Halsbrekende toeren halen ze niet uit met al dat snarenspul; akoestische gitaren, banjo, meer…

The High Line Riders was de begeleidingsband van Ed Pettersen in de jaren negentig, het decennium waarin altcountry vorm kreeg. De loopbaan van Pettersen werd een halt toegeroepen door een aandoening die hem belette veel te reizen. De New Yorker bleef echter wel altijd actief in de muziek. Hij verhuisde naar Nashville, experimenteerde met elektronische muziek en vrije jazz, maar is nu met Bumping Into Nothing (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) terug op het pad van de altcountry. Pettersen mag tegenwoordig in Nashville wonen, zijn meer…

Hard rocken met een karrevracht aan soul, is dat niet waarom we nog steeds houden van de jaren zestig en zeventig? Lee Gallagher and the Hallelujah is een nieuwe band die het gevoel van destijds weet over te brengen naar het hier en nu. Het titelloze Lee Gallagher and the Hallelujah (eigen beheer) is een zeer overtuigend debuut van dit vijftal uit San Francisco. Keer op keer verkeer ik in de veronderstelling naar een vrouw te luisteren. The Hallelujah Prelude had bijvoorbeeld van Jefferson Airplane kunnen zijn. Met Grace Slick dus. Verder valt meer…

John Calvin Abney is de zoveelste interessante nieuwe naam uit Oklahoma. Better Luck (Foolish Philosopy Records) is het debuut van de jonge Amerikaan. Het album kwam tot stand in samenwerking met John Moreland, die samen met Abney en Jacob Wink aan de knoppen zat. Moreland (zie ook de recensie hieronder) is te horen op diverse gitaren, percussie, bas en achtergrondvocalen. Abney zelf heeft een nog veel langere lijst aan instrumentarium achter zijn naam staan. Gitaren, mondharmonica, diverse meer…

Het vorige album van John Moreland, In The Throes, was misschien wel onze mooiste ontdekking van 2013. Zo’n ruwe diamant waarvan je hoopt dat het geen eenmalig hoogtepunt was. Met spanning beluisterden we dan ook High On Tulsa Heat (Thirty Tigers). Maar we zijn gerust en u kunt dat ook zijn. Als rauwe Amerikaanse singer-songwriters je ding zijn tenminste. In het binnenhoesje staat: A record about home. Whatever that is. Een beetje cryptisch en zo zijn de teksten van de tien nummers op dit album ook. Maar keer op keer weet Moreland meer…