De mooiste dingen ontstaan soms gewoon toevallig. Het was Matt Burke’s vriendin die hem jaren geleden een boek over Ernest Shackleton’s reis met de Endurance naar Antarctica gaf. Shackleton wilde in 1914 Antartica van zee tot zee oversteken. Het was diezelfde vriendin die hem zei dat een een bepaalde song die Burke net geschreven had, haar deed denken aan die rampzalige reis. En toen viel het kwartje voor de voorman van de rootsrock-kwartet Have Gun Will Travel. En terwijl hij eerst dacht dat hij met 4 of 5 nummers een Ep over dit onderwerp zou meer…

Zo, tijd voor weer iets heel anders: State Champion. Ik heb het derde album van de band, Fantasy Error (Sophomore Lounge), omschreven zien worden als lo-fi indie folkpunk. En met die omschrijving is niks mis. Het kwartet uit Louisville, Kentucky, nam de acht nummers op in de studio van Paul Oldham, de broer van en in het verleden ook behorend tot de Palace Brothers. En dat zegt misschien al genoeg voor voor het lo-fi gedeelte. En bij folk-punk moet je toch vooral niet denken aan een bak herrie. Die kan State Champion ook maken, maar het is meer de houding van meer…

In Canada heeft men het over aboriginals als men spreekt over de oorspronkelijke bewoners van het land. Indiaan en eskimo beschouwt men er als racistische aanduidingen. Bij de Juno Awards was Amanda Rheaume vorig jaar succesvol als Aboriginal Songwriter of the Year. Met dit Keep A Fire (eigen beheer) sleepte ze een nominatie in de wacht in deze categorie. Het album begint sterk met Strongest Heart. ‘The strongest heart is a tender heart’, aldus Rheaume. Gitarist Fred Guignon onderschrijft dit volledig met mooie heldere lijnen meer…

Van Cat Canteri had ik ook nog nooit gehoord. Van The Stillsons, een altcountryband uit Melbourne, waarvan ze ook lid is, evenmin trouwens. When We We’re Young (eigen beheer) is haar solodebuut. Canteri kan behoorlijk van leer trekken in stevige rocksongs, maar schakelt net zo makkelijk terug naar betrekkelijk klein gehouden folkliedjes. Het meest in het oog springend is See My Bones, een persoonlijk nummer over anorexia, een ziekte waaraan Canteri tussen 2004 en 2009 geleden heeft. Een pijnlijk en confronterend nummer waarin ze haar meer…

Simon Stanley Ward is een 28-jarige cowboy uit Londen met een bijzondere stem. Nogal hoog. Nogal dun. Nogal scherp. Het is een stem die vertrouwd klinkt. Kennen we hem? Nee, nog niet. Toch zou je zweren dat je een bekende hoort op dit titelloze debuut. Simon Stanley Ward (eigen beheer) doet tien nummers lang heel erg denken aan zowel Jimmy LaFave als Spanic Boys. Is dat erg? Nee, helemaal niet. Ward doet namelijk nergens iemand na. Hij heeft gewoon zo’n stem. Eigenheid, beslist. De liedjes van Ward zouden trouwens zo passen tussen meer…

Tom McRae is een Engelse domineeszoon die als folk(rock)zanger al een tijdje meedraait. Al vanaf 2000 om precies te zijn, toen zijn titelloze debuut verscheen. Inmiddels zijn we, met Did I Sleep And Miss The Border (Buzzard Tree Records) zeven albums verder. En met deze plaat schudt McRae eindelijk het zwijmelfolk voor jongedames-idioom van zich af. Op deze plaat geen Damien Rice-achtig gepruttel meer. McRae gaat voor stevige, meeslepende rock die zijn oorsprong lijkt te hebben in de jaren 90. Zo lijkt het althans in het begin van het album, met songs als meer…

Het derde album Alone, Together (Saint In The City Records) van de Britse Daniel Pearson volgt na enkele ingrijpende veranderingen in zijn leven. Hij trouwde, werd vader, nam ontslag als leraar om zich te kunnen richten op een loopbaan als singer-songwriter en kreeg een ernstige vorm van oogkanker. Na een debuut vol poppy americana en een tweede album (zie recensie) waarop hij als een protestzanger zong over de crisis, laat hij op Alone, Together vooral zijn gevoelige kant zien. Het met viool en akoestische gitaar meer…

In het titelnummer Less Is More (Continental Song City/Munich) rijgt Gordie Tentrees enkele songtitels van Townes Van Zandt aaneen. In het nummer noemt hij ook de naam van de betreurde artiest. Hij doet dat zo ongeveer in een adem met die van Mary Gauthier, wiens schitterende Camelot Hotel hij covert op zijn zesde album. De Canadees is stilistisch een beetje opgeschoven van blues naar country van het losse soort. In de liedjes is het een tranendal, getuige titels als Wrong Town, Lost Guitar, Broken Hero of Tired Of Time. Met zijn meer…

De Volendamse band AlascA is gek op vergeten meesterwerken. Songschrijver Frank Bond (zang en allerlei gitaren) houdt van muziek die pas veel later op waarde wordt geschat. Daarom is van Prospero (King Forward Records) direct maar een 25-jarige jubileumeditie uitgebracht met in het cd-boekje een uitvoerige terugblik op dit miskende werkstuk. Laat het fictieve verhaal geen werkelijkheid worden. Daarvoor is dit tweede album van de band veel te sterk. Vanaf het met trompet aangeklede In Medias Res voert de band ons via Calexico langs meer…