Met een songtitel als Drinkin’ Wine And Staring At The Phone weet je dat het over zelfbeklag gaat. Kijk hem eens zielig alleen zitten. Nou ja, in die bar is altijd wel enige aanspraak. Die heb je ook nodig om mooie zinnetjes uit te spreken. Dat doet Dave Insley doorlopend op Just The Way That I Am (eigen beheer). Wat te denken van Win-Win Situation For Losers, dat hij schreef met Rick Shea en Paul Lacques? Drie eenzame mannen die zaten eens in het café en schreven er een liedje over. Zo gaat dat in honky tonk. En Insley is zo honky tonk als goedkope meer…
Tussen het grunge-geweld uit Seattle is het debuut van Pete Droge in 1994 een totale verrassing. Toegegeven, Droge, 25 jaar, behoort tot de Seattle-scene van slackers en neo-hippies die opgroeien met punk en metal, maar anderszins is Droge evenzeer een Dylan-adept. Na dienst gedaan te hebben in punkrockbandjes struint Droge, gewapend met akoestische gitaar, voortaan liever de koffiehuizen af. Pearl Jam-gitarist Mike McCready is nogal enthousiast over de ironische, stemmige liedjes van Droge en neemt een demo op van de songs, die hij vervolgens aan producer Brendan O’Brien laat horen. Ook O’Brien is 
Hij is snel deze keer. Het vorige album van 
Voor melodieuze gitaarpop ben je bij 
Desolaat met een hoofdletter D. Een wild paard staat in de onmetelijke ruimte van het westen van Amerika. Het hoofd hangt. Het bestaan is een kwestie van overleven. Zinderende hitte. Barre kou. Blijven staan. Beschutting zoeken die er niet is. You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To (Decor/Bertus) van 
Phil Cook kreeg bekendheid met de folkband Megafaun, maar bracht vorig jaar met The Guitarheels een album uit, Southland Mission, waarop hij folk vermengde met country, blues, gospel en soul. Eigenlijk een echt americana-album dus. Op vrijdag 29 april treden Cook en zijn Guitarheels op in het Utrechtse 
NorthEastSouthWest (eigen beheer) is de tweede soloplaat van 
Twee jaar geleden bracht 
The Old Joe Clarks, Tarbox Ramblers; Dolorean, Richmond Fontaine en Timesbold. Zomaar een vrij selecte greep uit bands die sinds de opgang van alt-country (Uncle Tupelo – No Depression; uit 1990) op een of andere manier tot deze categorie behoren dan wel behoorden. Probleem daarbij is de immer sluimerende vraag: ‘waar staat altcountry dan wel voor, de definitie?’. En ook: ‘vallen voornoemde namen dan ook echt onder die vermaledijde noemer?’. Nou, daar ga ik me maar niet aan vertillen, aan die discussie. Wat dan 
Paul Carrack moest halverwege deze maand alle optredens in Nederland afzeggen wegens gezondheidsproblemen. De meeste concerten waren al tijden uitverkocht. Het was al de tweede keer dat hij verstek moest laten gaan. Vorig jaar speelde de Engelsman tijdens een tournee van Eric Clapton toetsen in diens band. Daardoor moest hij de opnamen van Soul Shadows (Carrack-UK/Bertus) uitstellen. De eerste 
