Ian McFeron is een parel. Geen ruwe diamant: een parel. Radio (eigen beheer) is zijn achtste album inmiddels en het is wederom een plaat van grote klasse. Hier hoeft niets meer aan geslepen te worden. Zo jammer dat de uit Seattle afkomste bard hier geen poot aan de grond krijgt. Want de liedjes van McFeron zijn vaak stukken beter dan die van al die singer-songwriters die wel hier in het Laaglandse hun jaarlijkse rondjes langs de de bekende adressen afleggen. Maar misschien ligt het ook wel aan McFeron zelf en heeft hij Europa niet in zijn vizier als afzetmarkt voor zijn meer…

Lekker ouderwets. Zo zou je de sound van de Treetop Flyers nog het beste kunnen omschrijven. Op hun tweede album Palomino (Loose/Bertus) laten de Britten rootsrock horen die duidelijk geworteld is in de sound van de jaren ´70 en ´80. Luister maar ´ns naar het gitaargeluid van Sleepless Nights, dat bij de Allman Brothers geleend lijkt te zijn. En in Dance Through The Night komen de Doors even om de hoek kijken. Palomino staat vol met meeslepende songs met veel ruimte voor de gitaristen van de band. Reid Morrison meer…

Lillie Silversmith opent met een gebed Voice Of The Wind (Koru Records) van Trevor Green. Het album is de weerslag van een spirituele zoektocht naar mysterieuze krachten die nauw verweven zijn met de historie van de oorspronkelijke bewoners van de Verenigde Staten. De Amerikaan onderhoudt nauwe banden met de Navajo. Tijdens zijn optredens wordt hij regelmatig bijgestaan door dansers van die stam. Zo’n optreden is toch al een bezienswaardigheid, want Green wordt dan omringd door vijf gitaren, drie didgeridoos, een arsenaal meer…

Josh Harty komt uit North Dakota waar zijn vader zowel politieman als predikant was. Harty dacht dat hij zou belanden in de bak of de hel. Maar niet heus, want de singer-songwriter straalt toch vooral vriendelijke degelijkheid uit op Holding On (eigen beheer). Het titelnummer is rustieke countryrock voor mannen in wollen poncho’s. Daarbij zie ik iemand als Dan Fogelberg opdoemen. Harty heeft een ietwat wollige stem waarbij op het titelnummer de noten van de mandoline warmte zoeken. De elektrische gitaar op Round And Round trekt meer…

De psychedelische fase van The Beatles is het startpunt voor Jon Patrick Walker op People Going Somewhere (eigen beheer). Op de stevige binnenkomer Mother’s Going To Shrug Us Off trekt een gitaar een lange boog, op het titelnummer scheurt de gitarist wat akkoorden aan flarden. Dat snerpende geluid heeft wel wat van Johnny Guitar Watson in de jaren vijftig. Percussie en synthesizers spelen een niet onbelangrijke rol bij het opbouwen van het psychedelische klankbeeld. Santa Fe is rustig en rootsy. Oh, Rosie is witte soul zoals het in de jaren tachtig werd meer…

Laten we het eens over Dave Cobb hebben. De producer wiens ster tegenwoordig fel straalt vanuit Nashville. Hij is de man achter de succesvolle albums van Jason Isbell, Chris Stapleton en Sturgill Simpson (maar produceerde ook nog een band als Europe en een paar dagen geleden kwam er een plaat uit van de Belgische rockers the Sore Losers waar hij aan de knoppen draaide). Southern Family (Warner) is zijn jongste project: een verzamelalbum rondom het thema familie en dat door artiesten uit het Zuiden van de VS. We hebben het dan b.v. over Jason Isbell, meer…

‘I stumbled round the block as the sun was coming up’. Het is David Ramirez. Hij loopt door Brooklyn op Communion, het eerste nummer van het prachtige Fables (Thirty Tigers/Bertus). En hij begint direct weer over zijn worsteling met het geloof. Hij vraagt zich af wie hij eigenlijk is.  ‘Honey you ask me where I come from, I come from a lotta places’. Eerlijker dan op Harder To Lie kan de Texaan niet zijn. ‘I feed you fables and fool you with words’, zingt hij. Daar komt dus die albumtitel vandaan. Drums openen de trage melodie van New Way Of Living. ‘What do you meer…

James Houlahan zoekt zijn inspiratie in de donkere hoeken van het verleden, daartoe vooral aangezet door de invloedrijke Anthology Of American Folk Music van Harry Smith. Bij Houlahan komen bij Morning Sun onmiddellijk donkere gedachten op. ‘I hope you don’t run from the darker side of me’, horen we hem zingen. Multitudes (eigen beheer) is het derde album van de Amerikaan die onlangs van Boston naar Los Angeles verhuisde. De moordballade Fires Of Mercy opent de plaat en het is een van de hoogtepunten. Houlahan combineert meer…

Solicitor Returns van Matthew Logan Vasquez (Dine Alone Records) is een essentiële plaat. Niet zozeer voor de gehele popgeschiedenis maar wel voor de stand van de alternatieve country anno 2016. Grote woorden misschien, maar ik weet niet hoe ik het anders zou moeten noemen. In feite is de country op dit album met tien nummers niet eens zo direkt aan te wijzen. Het is meer een countrygevoel dat de plaat bij de luisteraar opwekt. Wat je hoort is een mengeling van rock met roots in de jaren 70 en 90, vroege altcountry, folk, powerpop en een moderne meer…