Schreven we over The Bright Spots (zie recensie) dat Randall Bramblett nooit gestopt is met blues, rock en soul samen te voegen, deze keer gaat het om de opsomming blues, jazz, funk en rock. Niet iedereen zal zich bekeren tot Devil Music (New West Records/PIAS), daarvoor is de muzikale koers van de ervaren toetsenist net iets te veeleisend. ‘We got a soul connection’, zingt de Amerikaan op afsluiter Missing Link. Bramblett zet een hoge soulstem op, terwijl een trombone daar lage bromtonen tegenover zet. Toch is het moeilijk om die meer…

Niet zeuren dat Mark Olson er niet bij is, Gary Louris stuurt The Jayhawks op Paging Mr. Proust (Sham/Bertus) het luchtruim in voor een geslaagde vlucht die doet uitzien naar het moment dat ze weer zullen landen in Nederland. Dat zal dit najaar zijn. Op 10 september staan ze op TakeRoot in Groningen en op 19 september in TivoliVredenburg, Utrecht. De meerstemmige zang, het handelsmerk van de Amerikanen, is ook zonder Olson piekfijn in orde. Een nummer als Isabel’s Daughter is vertrouwde kwaliteit. Op Leaving The Monsters Behind is het meer…

Het was de grote vraag waar Sturgill Simpson, na het succes van Metamodern Sounds In Country Music, op zijn derde album mee zou zou komen. En of het net zo goed zou zijn. Om die laatste vraag maar gelijk te beantwoorden. Ja, A Sailor’s Guide To Earth (Atlantic/Warner) is zeker net zo goed. Het album is geïnspireerd door de geboorte van zijn eerste kind, net een maand na het verschijnen van Metamodern Sounds. Het is een soort brief van een zeeman aan zijn gezin. Simpson put daarbij onder meer uit zijn eigen ervaringen in de marine. Het eerste nummer, meer…

Niets is mij bekend over Hege Brynildsen. When My Man Comes To Town (Rootsy/Sonic Rendezvous) viel ineens op de spreekwoordelijke mat. Wat speurwerk op het internet leerde dat ze Noors is en dat dit haar derde album is. Hierop staan 10 nummers die als traditionele americana zijn aan te merken. Klassieke americana zou ik bijna zeggen. Dat komt met name door het bijzondere stemgeluid van Brynildsen. Ze zingt zoals een folkzangeres uit de jaren zestig; een beetje zoals toentertijd Buffy Sainte-Marie. Hoog en met een beetje vibrato. Dat remt meer…

Op het in 2008 verschenen The Evangelist verwerkte Robert Forster het verlies van Grant McLennan. Diens dood betekende het definitieve einde van een samenwerking die wel wordt vergeleken met die van de tandem Lennon-McCartney. Weliswaar hadden beiden al soloplaten gemaakt, toch waren ze af en toe nog samen om wat popparels toe te voegen aan het oeuvre van de Australische band The Go-Betweens, dat in de jaren tachtig tot stand kwam. Op Songs To Play (Tapete Records/Sonic Rendezvous) pakt Forster de draad weer op van een pauze meer…

Na drie platen voor Sub Pop begon Daniel Martin Moore zijn eigen label. Golden Age (OK Recordings) is een uitermate geslaagd album dat even tijd nodig heeft om indruk te maken. Het begint met het hypnotiserende titelnummer met Moore achter de piano. Golden Age is pop met de grandeur van iemand als Harry Nilsson. Op Our Hearts Will Hover gaat het pianospel van Dan Dorff jr. hand in hand met het klakkende ritme van percussie. Heel in de verte klinkt een groffe gitaarsolo, waarmee een spannend geluidsbeeld wordt gecreëerd dat wel meer…

Camille Bloom lijkt haar hele leven toegeleefd te hebben naar het moment dat ze haar baan in het onderwijs gedag kon zeggen en in de muziek aan de slag kon gaan. Sindsdien is ze bijna constant op tournee, zowel in de USA als in Europa. Tussen de optredens door brengt ze ook nog regelmatig CD’s uit. Binnenkort verschijnt Pieces of Me, haar vijfde album in vijftien jaar. Camille Bloom is een songwriter die je niet in een hokje kan stoppen. Ze heeft een scala aan stijlen in huis. Het ene moment klinkt ze als een klassiek singer-songwriter als Cheryl Wheeler, het meer…