Aaron Beavers overwoog met de muziek te kappen, nadat hij in scheiding kwam te liggen. Zover kwam het niet, het bleef bij een pauze van twee jaar. Met East Side Of Love (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is de band waarin hij de rol als songschrijver deelt met Michael Therieau terug. Shurman maakt het soort muziek waar het Duitse label Blue Rose in grossiert. Degelijke rootsrock dus. Geen knieval naar de commercie, maar wel vlotte deunen omdat het daar nou eenmaal om draait in popmuziek. En na zo’n scheiding kun je gewoon doorgaan meer…

Val niet voor een getrouwde vrouw, die breekt namelijk je hart en loopt weg voordat je het door hebt. Kijk, daar heb je wat aan. Gratis advies en dat direct al op het eerste nummer van Paradise City (Hot Tramp Records). Mick Rhodes & The Hard Eight is een gezelschap uit Los Angeles. De naamgever begon in de punkscene, totdat hij overdonderd werd door de kracht van country. Nu gooit hij alle invloeden een beetje door elkaar. Zo is Since You glamrock met de gitaren in standje Status Quo, terwijl producer Wynan Reese tingelt op piano en er ook nog meer…

Music For Outcasts (Decor Records/Bertus) is een heerlijk debuut van Leland Sundries, een band uit New York rond Nick Loss-Eaton. De eerste drie nummers bevatten tamelijk hoekige rootsrock. Alsof je in een oude Studebaker, overigens de titel van liedje nummer vier, slalommend door New York rijdt. Radiator Sabotage beweegt zich hortend en stotend voort als iets van Modern Lovers. Op Keys In The Boot verlaat de band de grote stad middels een mondharmonica die je zo een oude western inblaast. De samenzang is soms een beetje vals. Erg lekker meer…

Op Backpack zingt Bill Madden-Fuoco over enkele bands die van invloed zijn geweest op hem. Hij noemt Camper Van Beethoven, The Waterboys en Midnight Oil, maar na beluistering van This Year’s Storm (eigen beheer) van Gladiola kun je daar nog een heel rijtje aan toevoegen. Zo begint de plaat met het door Mitch Easter gemixte We’re Never Going Back en daarbij komen namen op als Feelies en dB’s. De band gaat dus wel degelijk terug in de tijd, toch is dat op geen moment storend. Integendeel, de nummers van Gladiola pakken de janglepop op meer…

Het waren tumultueuze jaren voor Eli Paperboy Reed. Warner Bros. stuurde hem weg wegens gebrek aan succes. De soulartiest liet zich niet knock-out slaan. Hij werkte als vrijwilliger in Harlem, New York, bij Gospel For Teens, een programma om de jeugd uit de problemen te houden. Dat hij zichzelf er ook een enorme dienst mee zou bewijzen, bleek pas later. Reed was nieuwe liedjes gaan schrijven. Rauwe gospelnummers. Daarmee slaat hij nu hard terug. My Way Home (Yep Roc/V2) is een formidabel album waarop Reed de ziel uit zijn meer…

Folk Art (eigen beheer) is een verzameling naïeve liedjes die begint met de geboorte van de ik-figuur die daarna verwonderd om zich heen kijkt in Constantly Tweaking. The Robert Bobby Duo bestaat uit het echtpaar Robert Bobby (zang, gitaar) en zijn vrouw (bas) die slechts wordt aangeduid als mrs. Bobby. Gasten vullen de sound aan met meer gitaren, steelgitaar, dobro en banjo. In Ted Williams haalt Byrd het verhaal aan van de legendarische honkballer wiens lichaam werd ingevroren na zijn dood. Daar gaat het verder niet over, Bobby vergelijkt meer…

Er is geen mooiere tijd voor de muziekliefhebber dan nu. Van alle kanten komen prachtige platen op hem af, vanuit alle hoeken van de wereld. Dat is wel een beetje verwarrend, want hoe hou je het allemaal bij? Gewoon deze site volgen, zou ik zeggen. Natuurlijk vind je niet alles goed wat wij goed vinden maar neem nu eens Renaissance Man (eigen beheer) van Chris Altmann. Dat is toch prachtig? Altmannn is een (vanwege de liefde) in Hamilton, Ontario wonende Australiër met een grote voorliefde voor de Westcoast kwaliteitsmuziek meer…

Ik heb een zwak voor bandjes waarin de zang verzorgd wordt door zowel een man en vrouw. Mighty Magnolias is er weer zo een en Somewhere North Of Nowhere (Snaxville Records) is hun debuut. De samenzang van Emil Nordveit en Ine Tumyr is om door een ringetje te halen. Dan hebben we het over het niveau van b.v. Thad Cockrell en Caitlin Cary of Cruz Contreras en Trisha Gene Brady van The Black Lillies. Met liedjes die als melodieuze altcountry zijn te omschrijven. Catchy bovendien. Luister maar eens naar het meeslepende Lost In You of het meer…

Kijk, als de muziek van Pokey LaFarge je ding is, dan kun je Rob Heron & the Tea Pad Orchestra niet links laten liggen. En eerlijk gezegd, ook als je geen liefhebber van Pokey en de zijnen bent (zoals ik), dan nog is Something Blue (Tea Pad Recordings) een leuk album om te draaien. De old time country, country blues en western swing van dit vijfkoppige combo zit gewoon erg goed in elkaar. Heron is een kunstenaar met het woord en hij weet zich gesteund door een kundige begeleidingband. De Engelsman Heron draait er ook geen doekjes omheen: Well my cowboy boots have never walked meer…